Renesmee

Mijn eerste schooldag (Renesmee)

Het was zondag middag. Mijn schoolspullen voor morgen staan al klaar, ik moet alleen nog mijn etui vullen, maar dat is zo gedaan. Ik heb er zoveel zin in! Ik kan eigenlijk helemaal niet meer wachten. Ik heb hier al jaren op gewacht en morgen is het zo ver. Gelukkig heeft mijn moeder geregeld dat Jake me morgen naar school brengt. Ik heb hem gemist. Ik heb hem een hele week niet gezien, omdat mijn vader het niet toeliet. Maar hij kan ons onmogelijk uit elkaar houden. Het was pas zeven uur 's avonds, maar ik kon echt niet meer wachten. Ik dronk mijn glas leeg, kleedde mezelf om, poetste mijn tanden en ging toen naar bed. Ik hoopte dat ik snel in slaap viel, zodat de maandag snel begon. En dat was inderdaad het geval. Om zeven uur 's ochtends wekte mijn moeder me. Ik stond nog nooit zo snel naast mijn bed. Ik was goed uitgerust en zo enthousiast. Mijn rooster was anders dan die van de andere, omdat ik in een ander leerjaar ben ingedeeld. Ik moest dus eerder beginnen dan de anderen en toen ik naar de woonkamer liep zag ik dat mijn vader er niet was. Mijn moeder gaf me nog snel een kus op mijn hoofd en zei toen dat ik snel moest gaan. Ik deed snel mijn jas aan en rende naar buiten toe met mijn schooltas op mijn rug. En daar stond hij naast zijn motor te wachten op mij. Ik rende zo snel als ik kon naar hem toe en omhelsde hem. 'Ik heb je gemist Ness.' Zei hij. Ik keek hem aan en zei dat ik hem ook had gemist. 'Je vader maakt het ons niet makkelijk.' Ik lachte. 'Je kunt altijd nog je stoel onder je deur zetten, zodat hij niet open kan en ontsnappen door het raam.' Ik zag hoe hij in zichzelf moest lachen. Ik lachte ook, gaf hem een kus en stapte toen achterop. Hopend dat hij de helm zou vergeten. Maar helaas dat deed hij niet. Dat deed hij nooit. We reden naar school toe en hij zette me daar af. 'Je bent eerder uit dan de rest dus ik kom je straks ook weer ophalen.' Ik lachte en liep toen de school binnen. Daar werd ik al snel begroet door Jane. Ik kende die naam ergens van, maar die herinneringen waren erg vaag dus ik zette me er snel over heen. Jane had lang blond haar en groene ogen met een soort van rood of oranje gloed eronder. Het zag er erg mooi uit in ieder geval. Ze liet me alle lokalen zien en vertelde me dat zij in een andere klas zit, maar dat we verder wel de zelfde tijden hebben. Na mijn eerste twee lessen kwam ik erachter dat vrienden maken toch niet zo goed ging. Dat kwam waarschijnlijk door mijn reputatie hier. Gelukkig had ik Jane. Mijn vijfde uur was anders vertelde ze me. Ik heb het vijfde uur gym in plaats ven literatuur. Ik had dus geen sportkleding bij me, maar omdat het mijn eerste dag hier is hoop ik dat mijn docent het niet erg vindt. De dag ging erg snel. En ook al had ik nog niet echt vrienden gemaakt, ik had het er toch erg naar mijn zin. Ik deed alles wat ik had in mijn kluisje. Mijn boeken, mijn mobieltje, mijn sieraden voor het geval ik toch mee mag gymmen en natuurlijk mijn tas. Ik liep naar de gymzaal toe. En daar stond Jane. Ik snapte niet wat ze daar deed en ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en gewoon op de tribune moest gaan zitten. Het leek net alsof ze diep in mijn ziel keek en het maakte me een beetje bang. 'Alec!' Hoorde ik Jane opgewekt zeggen. En nu waren mijn vage herinneringen opeens terug. Ik wist wat dit betekende. Mijn hart ging sneller kloppen. Ik was zo bang. Ik hoopte dat er snel iemand hierheen kwam, maar ik denk dat Jane alles goed uitgedacht heeft. Toen gingen de deuren open en ik zag Alec aankomen. Met zijn zwart met rode lange jas aan. Jane was undercover en ik was dom genoeg om haar niet ontmaskeren. Recht voor me was de deur waar Alec doorheen kwam. Rechts van me was de deur naar buiten toe. Als ik nu begin te rennen kan ik misschien thuis komen bij mijn opa en oma en beschermt worden door hun. Ik schoof een klein beetje opzij, stond toen op en rende naar de zij ingang toe. Ik zag de deur scherp voor me. Heel scherp en toen opeens zag ik niks meer. Ik viel op de grond en daarna hoorde, zag en voelde ik helemaal niks meer. Ik probeerde te schreeuwen, maar omdat ik mezelf niet kon horen wist ik niet of ik wel echt schreeuwde. Was dit de dood. Was ik dood? Het voelt wel alsof ik dood was. Het enge wat ik nog had waren mijn gedachtes. Ik dacht aan van alles. Aan dat ik Jake nooit meer zou zien. En nog erger, dat ik nooit meer de kans ga krijgen om het goed te maken met mijn vader. Ik had er gewoon zo enorm veel spijt van. En ik was zo bang. Heel erg bang zelfs. Opeens voelde ik iets ik probeerde het te verzetten. Wat het ook was. En toen merkte ik dat ik op een koude vloer lag. Mijn handen en voeten zaten was en het was donker, of was dat omdat ik mijn zicht nog niet terug had gekregen. Ik wist het niet. Het was zo verwarrend. Ik wilde weg.