"Hazan bir gün Alzheimer gibi ciddi bir unutkanlık hastalığına dahi yakalansa, hayatta iki kişiyi asla unutmazdı. Biri Sinan, diğeri Yağız... Çocukluk arkadaşları. Üç silahşörler... Aslı, Deniz ve Efe gibi. Dawson, Joey ve Pacey gibi. En yakınları...
Merhaba biricik okuyucum. Bugün biraz üzgün geldim buraya :/ Düştük canlarım. Okunmuyoruz. Neden bilemedim. Varsa bir fikriniz, gününden, saatinden bir şikayetiniz, ya da kurgudan belirtirseniz sevinirim. Artık GELİYOR GELMEKTE OLAN temalı bir bölüm yazdığım için "Hadi artık YağHaz'ı kavuştur" dışında olursa sevinirim çünkü inanın bana çok çok az kaldı. Bu bölümden sonra her türlü uzun kısa yorum yapın hepiniz lütfen. Şimdiden çok teşekkür ederim yorumlarınız için.
Ve ve ve... Gelelim ithafa... Ne zaman tanıştık, birbirimizi ne kadar tanıyoruz bilmiyorum. Hatta adını bile bilmiyorum. Evet, senden bahsediyorum Uzaydan Gelen Kadın. Beni hiç yalnız bırakmayan, bir hikaye ve sonra bir diğerinde hep yanımda olan, destansı yorumlar yapan ve her zaman desteğini hissettiren canım okuyucum. İyi ki varsın, iyi ki alselden yağhaza beni takip ettin. Çok teşekkür ederim şimdiye kadarki tüm desteklerin için. Her bölümün o kişiye ithaf edilmesinin bir sebebi var. Bu bölüm de bana kalırsa "yalnız bırakmamak" üzerine bir bölümdü ve benim de yalnız bırakmayanım sensin. Çok teşekkür ederim tekrar. Hep kal ♥
Kavuşmaya minicik kalmışken, size iyi okumalar diliyorum sevgili okuyucum. Yorumlamayı unutmayın. Sizin için minik şarkılar da bıraktım tabi ki. Seviliyorsunuz - Yazarınız, Hazal
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3 gün sonra
"Günaydın." Dedi Hazan kahvaltı masasında oturan ailesine bakarken antre ve salon arasında durup. Ece Hazan'ı her zaman yaptığı gibi bir defa daha görmezden gelirken, Kenan Bey kapı tarafına bakmadan cevapladı onu.
"Günaydın."
"Hazan." Dedi Fazilet Hanım masada oturanlar arasından başını tek o, o tarafa çevirerek. "Kahvaltıya gelsene."
"Yok." Dedi Hazan ailesinin oturduğu ve onun içine soğuk rüzgarlar üfleyen masaya bakarak. "Aç değilim. Şirkete geçiyorum baba. Orada görüşürüz."
"Görüşürüz." Dedi Kenan Bey bir defa daha kapı tarafına bakmayarak. Ardından Hazan'ın evi terk ettiğini işaret eden kapı sesi gelene kadar masada tek bir hareketlenme olmadı. Ancak kapının kapandığı duyulduğunda Ece çatal bıçağını masaya bıraktı ve "Afiyet olsun." Diyerek yerinden kalkıp salonu terk etti. Ece'nin salonu terk etmesi üzerine Fazilet bakışlarını kocasına çevirdi.
"Kenan bu daha ne kadar böyle devam edecek?"
"Bizimle açık bir şekilde konuşmaya karar verene kadar." Diye cevapladı adam oturuşunu dikleştirerek. Ardından kahvesinden bir yudum aldı.
"Konunun onunla alakalı olmadığını söyledi." Dedi Fazilet. Hazan'ı o sabah Yağız'ın evinde, Sinan ve Yağız'ın yanında bulup eve getirdiği günün üzerinden 3 gün geçmişti ve ne kızı, ne de kocası Hazan'la doğru düzgün konuşmamışlardı henüz. Fazilet de bir türlü işlerin düzelmesini sağlayamıyordu.
![Geceyarısı Mumları [Tamamlandı]](https://img.wattpad.com/cover/128679876-64-k2601.jpg)