"Hazan bir gün Alzheimer gibi ciddi bir unutkanlık hastalığına dahi yakalansa, hayatta iki kişiyi asla unutmazdı. Biri Sinan, diğeri Yağız... Çocukluk arkadaşları. Üç silahşörler... Aslı, Deniz ve Efe gibi. Dawson, Joey ve Pacey gibi. En yakınları...
Merhaba canım fandom. Öncelikle hepinizden bir sürü özür diliyorum habersiz verdiğim repodan dolayı ancak hem bir sürü kaos yaşandı bölüm okunmadı, hem de finallerim vardı derken böyle bir karar vermek zorunda kaldım. Bölüm gününde bir değişiklik yok. Cuma günleri devam edeceğim yine.
Ayrıca gifleri istediğiniz için giflerle devam etmeye karar verdim. Lazım oldukça uygun bir şeyler de bulursam gif kullanacağım ♥
Bu bölümü Nevsu'ya armağan ediyorum. Hep yanımda oldu başlangıçtan beri Nevsu da. Tanıştığımız günden beri yeri benim için hep çok özel oldu umarım ben de onun için öyle olmuşumdur. Çok seviliyorsun tatlış iyi ki tanımışım seni iyi ki...
Bu bölüm tam tamına 11.522 kelime, 29 word sayfası. Tek seferde okumanız gerekmiyor ancak bölemedim bölümü. Hatta çıkardığım sahne var bunu koymayayım bari falan diye sırf kısalsın istediğimden. Gözlerinizi yormayın :D
Ve tabi son olarak, yorumlarınızı bekliyorum. Hayli düştü yorum sayısı neden öyle oldu bilmiyorum ama bana ilhamı, desteği, isteği, her şeyi onlar veriyor yani onlardan mahrum bırakmayın beni. Keyifli okumalar - Hazal
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yağız güçlü tıkırtıyı duyduğunda gözlerini açtı. Tıpkı bir alarm gibi, tıklama sesi bitmiyor, aksine şiddetlenerek artıyordu. Odanın içini dolduran cılız mavi ışıkta, kucağına sokulmuş mutlu bir şekilde uyuyan Hazan'ı gördüğünde gözlerini kırpıştırdı. Önceki geceyi hatırladı. Ardından dönüp, tıkırtının geldiği yere baktı.
"Sinan!"
Sinan kapının önünde durmuş, onlara bakarken gözlerini kısmıştı ve elinin kemiklerini kırarca elini cama vuruyordu. Ancak Hazan'ı uyandıran kıpırdanıp konuşan Yağız olmuştu.
"Sinan mı? Sinan?"
Sinan, Yağız ve Hazan'ın uyanıp onları gördüklerini görünce elini camdan çekti ve tıklamayı sürdürmedi. Sadece onlara bakmaya devam etti.
Yağız, Hazan'ın üzerinden doğrulup kendini koltuğun öbür tarafına çekmesi ardından yerinden kalkıp kapıya yürüdü ve kapıyı açtı. Üzerinden battaniyeleri atmasının ardından hissettiği soğuk kapıyı açmasıyla biraz daha arttı.
Sinan'ın bakışları hayal kırıklığı doluydu. Yağız bunu anlayabiliyordu. Adamın onları nasıl kıskandığını çok iyi biliyordu Yağız. Ve tüm onlardan sonra, bunu görmesi...
Ama burada olduklarını bile bilmemesi gereken adamın, buraya nasıl gelip de bunu gördüğünü bilmiyordu Yağız. Burada olduklarını bilen birileri var mı onu bile bilmiyordu. Belki Hazan birilerine haber vermişti ancak o haberi Sinan'a vermediğine emindi. Adamın onu bu kadar kıskandığını bile bile böyle bir şey söylemezdi. Ancak başka birilerine söylemiş olmalıydı Hazan ve bu haberin nasıl Sinan'a gittiğini anlayamıyordu Yağız.
![Geceyarısı Mumları [Tamamlandı]](https://img.wattpad.com/cover/128679876-64-k2601.jpg)