przemyślenia?

22 4 0
                                    

Jesteśmy sami, ale to chyba dlatego, że jesteśmy nie zrozumiani. Piszę, bo to jest dla mnie jak lek na samotność. Ukochana samotność, która mnie chroni przed mrokiem jaki skrywa światło. I sądzę, że tylko człowiek, na którego białe wiersze pada cień, może zrozumieć drugiego takiego. Chęć bycia kimś innym, była moim jedynym towarzyszem, a teraz jest zmorą czającą się z tyłu głowy. Może dlatego tu siedzę i wpatrzona w nocne niebo, przecieram łzy rękawem? Powodem może być to że żyje, albo to że nawet tego nie jestem pewna.

Wierszyki/ przemyśleniaWhere stories live. Discover now