Pan Twardowski

Część 2 - Upiór we dworze

 Aleksy został zakwaterowany w pokoju na górze, a gdy został już sam, zasnął jak kłoda. Lecz nie dane mu było spać spokojnie, bowiem jego wurdałacze zmysły wychwyciły coś niepokojącego, a w głowie zapłonęła pochodnia, ostrzegając go. Białowłosy wstał, kładąc rękę na rękojeści Drakulshuragha, ochrzczonego Laevateinn. Wyszedł ostrożnie i cicho jak kot, starając się nie obudzić nikogo, a na pewno nie gospodarza. W izbie i na korytarzu panowała głucha cisza. Lewe oko Aleksego zmieniło barwę na czerwień, za to oba świeciły jak u kota. Wkrótce wychwycił dziwne zawirowania wokół obrazu dziewczyny. Wkrótce pojawiła się w migotliwej zielonej poświacie jej postać, sprawiająca wrażenie tak żywej lecz martwej zarazem. Mimo to nadal była piękna.
Aleksy tkwił w bezruchu, wiedział, że upiory potrafią być wrażliwe na ruch. Mimo to widmo dziewczyny obróciło na niego oczy, jakby czując go całym jestestwem.
- Kim jesteś? - zapytał Aleksy.
- Zapytaj raczej, kim byłam, wurdałaku - głos widma brzmiał miło dla ucha, wdzięcznie i dziewczęco.
- Kim byłaś? - zapytał ponownie.
- Za życia byłam młodą szlachcianką, przyrzeczoną i ożenioną z panem Twardowskim - odpowiedziało widmo. - A ty, nocny? Kim byłeś, zanim się stałeś tym, czym jesteś?
- Byłem pół-demonem, stworzonym przez Krzyżaków i przygarniętym przez Jagiełłę. Niestety, dotknęła mnie klątwa nieśmiertelności - odrzekł białowłosy. A po chwili coś go zamroczyło. Upadł na podłogę.
Gdy się obudził, widział w migotliwym świetle kaganka jednego ze służących i pana Jana Twardowskiego.
- Zabierzmy go do mojej kwatery - rozkazał Twardowski. - Muszę z nim pomówić.
Gdy znaleźli się już u gospodarza i posadzili Aleksego, który nie mógł zbytnio utrzymać równowagi, jak na razie, służący wyszedł, zostawiając pana i jego gościa samego.
- Co się stało? - zapytał Aleks.
- Ktoś z czeladnej usłyszał jak coś u góry hukło. Poszedł z kagankiem na górę i znalazł cię, leżącego jak truposz, było gdzieś około trzeciej w nocy. Zaalarmował mnie o tym i potem już wiesz, co dalej. Teraz ja chciałbym wiedzieć, co tam robiłeś - pan Twardowski spojrzał uważnie na białowłosego.
- Coś mnie zaniepokoiło. Wyszedłem na zewnątrz i po chwili zobaczyłem ją - odrzekł zgodnie z prawdą Aleksy.
- Kogo? - pan Twardowski wybałuszył oczy.
- Dziewczynę z portretu.
Pan Twardowski pobladł. Pogmerał w jednej z szuflad i wyjął stamtąd zdobioną fajkę. Aleksy zauważył, że gospodarz nie musi korzystać z krzesiwa czy czegoś innego, po prostu spojrzał na fajkę, a z tej momentalnie buchnął dym.
- Chyba trzeba zacząć od początku - zaczął. - A więc ta dziewczyna przed laty była moją żoną. Nazywała się Aleksandra i pochodziła ze średniego szlacheckiego rodu, ja zaś byłem drobnym szlachetką. Zakochaliśmy się w sobie po uszy, ja zaś wkrótce się jej oświadczyłem, a po niedługim czasie pobraliśmy się. Jednak po jakimś czasie niespodziewanie mi zmarła, a ja mogłem tylko opłakiwać jej stratę - w oczach Twardowskiego szkliły się łzy.
Aleksy nie zadawał pytań, ale coś mu mówiło, że szlachcic coś przed nim ukrywa. Co ukrywa, miał na to pytanie odpowiedzieć czas.