"Busy daw kasi sila," Warren said and I nodded in agreement. Pinilit ko si Piper kanina pero busy daw kasi siya. Imbes na samahan kami, binihisan niya lang ako at pinilit na magsuot ng blue dress kahit di ko naman gusto. Si Warren naman, pinilit ni Riley na magsuot ng polo man lang kasi family dinner daw kasi.

       "Your dad's a doctor right?" tanong ko. Minsan ko kasing narinig mula kay Lucho na doctor daw ang Dad ni Warren.

       Tumango si Warren at ngumiti, diretso ang tingin sa kalsada. "My Dad's a Neurosurgeon," aniya bagay na ikinagulat ko.

       "Wow," I smiled in amazement. "You think your Dad worked on people with ALS?" pasimple kong tanong. 

        Tumango si Warren. "Dad once had a patient with ALS pero gaya ng lahat ng nagkaka-ALS, namatay din. There's no cure for ALS." parang lumubong ang puso ko dahil sa narinig. Lagi itong sinasabi ng lahat pero masakit parin sa tuwing naririnig ko ito.

          "Yet!" pagtatama ko. "There's no cure now but they're working on one. There's till hope! Hindi lahat ng may als mamamatay!"

          Warren slowed the car down and looked at me, looking surprised. I sighed, realizing how mean I must've sounded. "I'm sorry, Warrenie. It's just that..."

         'Bray, do you know someone with ALS?" Warren asked, his tone is now softer, like he's being careful with his words.

          I nodded. "And it sucks because I can't do anything about it," I smiled.

          "Cheer up, bray. It's going to be alright," he said and smiled.


***

            6pm na nang marating namin ang kinaroroonan ng bahay nila. Malayo-layo rin pala ito mula sa Filimon Heights.

           "Rich kid Warrennie!" biro ko kay Warren nang makarating kami sa bahay nila. It's a pretty huge house, well i guess you can call it mansion. 

          "My Dad's the only rich one," sabi ni Warren.

           Paglabas namin mula sa sasakyan, sinalubong agad kami ng Daddy ni Warren na todo ngiti. Napalingon ako kay Warren at nakita kong walang kaemo-emosyon ang mukha niya kaya naman pasimple kong hinawakan ang braso niya dahilan para mapatingin siya sa akin. Ngumiti ako at ngumiti rin siya pabalik. Tumango ako at tumango rin siya.

         "Dad, this Braylee Emanuel," pakilala agad ni Warren sa akin.

         "Nice meeting you, young lady," sabi nito at agad na nakipag-kamay sa akin.

         "Nice meeting you po, sir," sabi ko naman.

        "Just call me Doc. Everyone calls me that," aniya kaya tumango-tango ako. Bumaling siya ng tingin kay Warren. "Your brother's already inside," sabi nito dahilan para manlaki ang mga mata ko.

         "Brother?" I gasped. O shite.

         "Bray, I have a brother," Warren sighed. "I'm sorry for not telling you earlier but Denver Hawthorn is my brother,"

          "What???" I faked a shocking expression. But it's not entirely fake kasi shocked padin ako dahil nasa loob ng bahay si Denver. Basta if mag susuntukan sila di na talaga ako aawat ulit. I'm a strong and independent cutie, not a strong and independent punching bag.

           Pumasok kami sa loob ng bahay at nagtungo sa kusina, Denver was just as shocked as I was


Good night, Enemy (Published under PSICOM)Where stories live. Discover now