Chapter 1

Heyhey. Dit is de eerste keer dat ik iets post. Dus knal me niet af als er een paar spellingsfoute in staan of je het niet mooi vindt. P.s. Geef me tips. x Me

Logan P.O.V

Mijn naam is Logan Clay Jackson, maar ik hoor liever Logan. Ik ben 16 jaar oud en leef samen met mijn moeder in Manhatten. Ik ga jullie allemaal mijn verhaal vertellen over mijn queeste.

"Eindelijk, school is uit" zei ik terwijk ik mijn handen in de lucht gooide. Casey, mijn beste vriendin, lachte zachtjes: "Ik weet het,maar toch bedankt voor het zeggen". Ik rolde mijn ogen: "Haha, wat zijn we weer grappig". We liepen samen Manhatten Special Academy uit. De Academy is voor speciale mensen, zoals ik, Ik heb ADHD. We liepen altijd samen naar huis, sinds dat zij maar twee straten verder woont. Het was midden in de winter, de laatste dag van school voor de kerstvakantie was juist gedaan. Ik keek naar Casey en zag dat ze niet meeliep. Bezorgd keek ik achterom, ik zag haar bij een bloemenperkje. Ze had krokus uit het gras geplukt en kwam terug naar mij toe gelopen. Ze liep naar me toe en gaf me de bloem. Ik keek in haar ogen en zag tranen. "Hey, wat is er?" Vroeg ik. Met een trillende stem antwoordde ze "ik ga je missen, in de twee weken die ik weg ben". Er rolde zachtjes een traan over haar wang. Ik veegde hem weg met mijn duim en pakte haar in men armen. "Hey, het is oke. Je kunt me toch nog altijd bellen." Ze glimlachte zachtjes en zei : "ja, dat is waar". Na een tijdje wandelen kwamen we bij mijn appartementsgebouw aan. "Ik zie je over twee weken". Ze gaf me een dikke knuffel en liep weg. Toen ze nog een keer omdraaidde om te zwaaien zag ik een paar tranen van haar wangen rollen. Ik zwaaide terug en liep naar de lift voor de 4de verdieping. Na een paar seconden in de lift te hebben gestaan liep ik naar mijn appartement. Ik klopte zachtjes op de deur en liep naar binnen. Binnen zag ik mijn moeder staan, ze was eten aan het koken.

"Dag liefje, hoe was je laatste dag school?"

"Goed, bedankt Mam. Hoe was het op je werk?"

"Vermoeiend, zoals altijd"

"Mam, gaat alles oké met je?"

"Tuurlijk Logie, niets om je zorgen over te maken."

"Oké, ik geloof je."

"Logan liefje, er is juist een pakketje voor je aangekomen. Ik heb het op de salontafel gezet."

"Oké, bedankt mam." Zei ik en liep naar de salontafel nadat ik mijn tas op de grond had neergezet. Ik ging in de zetel zitten en legde het pakje in men schoot. Het was naar mij geadreseerd. "Raar", dacht ik, ik krijg normaal nooit post. Een beetje nerveus scheurde ik het papier van het pakje.