Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 9

"Ωραία συγκεντρώσου τώρα. Να ξέρεις πρέπει την κακιά ανάμνηση να διαδεχθεί μια καλή. Γι αυτό θα αρχίσουμε ανάποδα. Πρέπει πρώτα να βρεις την καλή σου ανάμνηση". "Και άμα δεν έχω;" κατέβασε το κεφάλι της. "Τότε πρέπει να σου βρούμε μια καλή ανάμνηση. Ένα άτομο που να σε κρατάει στα λογικά σου" της έκλεισε το μάτι. Την γύρισε ώστε η πλάτη της να ακουμπάει στο στήθος του. "Κοίταξε" της έδειξε τους κήπους με τα τριαντάφυλλα που απλώνονταν μπροστά της. Έσκυψε το κεφάλι του ώστε το στόμα του να είναι στο ύψος του αυτιού της. "Κοίτα πόσο όμορφα είναι" της ψιθύρισε. Η φωνή του έφερνε ανατριχίλες σε όλο το κορμί της. "Ναι είναι πο...". "Σσσς μην μιλάς απλά άκου" την διέκοψε. "Τώρα κλείσε τα μάτια σου" συνέχισε να της ψιθυρίζει στο αυτί. Μόνο εκείνη τον άκουγε και κανένας άλλος. Μίλαγε μόνο σε εκείνη. 

Έκανε αυτό που της είπε. "Μύρισε τον αέρα". Η ευωδιά των λουλουδιών εισχώρησε στο σώμα της. Ένιωσε ήρεμη. "Άνοιξε τα μάτια σου". Το έκανε. Τότε είδε σταγόνες νερού να αιωρούνται γύρω της. Ένα χαμόγελο της ξέφυγε. "Τι θα ήθελες να κάνουν αυτές οι σταγόνες;" την ρώτησε και τα χείλια του ακούμπησαν ελαφρά το αυτί της. "Να χορέψουν" της ξέφυγε χωρίς να το σκεφτεί. Ένιωσε το χαμόγελο του. Εκείνη την στιγμή η σταγόνες άρχισαν να χορεύουν και να γυρνάνε γύρω της. Πήγαιναν πάνω. Πήγαιναν κάτω. Έκαναν κύκλους. Έμοιαζαν με μικρές μπαλαρίνες πάνω από τα εκατομμύρια τριαντάφυλλα, να χορεύουν μπροστά σε ένα αόρατο κοινό. "Πως σου φαίνεται για καλή ανάμνηση αυτή;" της ψιθύρισε για τελευταία φορά πριν την αφήσει. "Είναι πολύ ωραία καλή ανάμνηση". Ένιωσε το βάρος του να φεύγει από πίσω της. Γύρισε απότομα να δει που πηγαίνει. Εκείνος έκατσε στο παγκάκι. Της έκανε νόημα να κάτσει μπροστά του.

"Τώρα συγκεντρώσου" την κοίταξε στα μάτια "να ξέρεις ότι πρέπει η καλή ανάμνηση να έρθει σαν σωτήρας στην κακή ανάμνηση". Της έδειξε το μπουκαλάκι με το πορτοκαλί υγρό. "Είμαι εδώ ότι και να συμβεί εντάξει;". Κούνησε το κεφάλι της. "Ωραία ας αρχίσουμε".

Προσπάθησε να μπει μέσα στην ανάμνηση της. Προσπάθησε να νιώσει όπως ένιωσε εκείνο το βράδυ, αλλά τίποτα δεν ερχόταν στο μυαλό της. Σκέφτηκε την μέρα που έμαθε για τον θάνατο του πατέρα της.Είδε την μάνα της που την έβριζε. Είδε που την πέταγε στο χιόνι. Δάκρυα ένιωσε στα μάγουλα της. Άνοιξε τα μάτια της. Δεν είχε γίνει τίποτα. "Μα.." ψέλλισε. "Τι έγινε;" ρώτησε ο Τζούλιους. "Μπήκα στην ίδια την ανάμνηση αλλά δεν.. δεν έγινε κάτι"σκούπισε τα μάτια της. "Κάθριν" είπε. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της πιο σφιχτά. Τα άνοιξε. Τα έκλεισε. Τα άνοιξε. Τίποτα δεν γινόταν. "Δεν γίνεται τίποτα. Δεν ξέρω γιατί" σηκώθηκε. "Μάλλον είμαι κουρασμένη" ψέλλισε και άρχισε να απομακρύνεται. Ένιωσε το χέρι του Τζούλιους να πιάνει το δικό της. "Άσε με" φώναξε. "Πρέπει να προσπαθήσουμε κι άλλο". "Πριν έλεγες άμα είμαι κουρασμένη και άστο αύριο. Αλλά τώρα μου λες να ξαναπροσπαθήσουμε; Εγώ σου λέω αύριο" ελευθερώνεται από το χέρι του και τρέχει προς το δωμάτιο της.