Mishandeld

Hoofdstuk 7

Mijn ouders staan bij de balie en ik kijk omhoog naar Jake. "Maak je geen zorgen." Fluistert hij zachtjes naar me. Ik knik rustig en hoe dichter we bij mijn ouders komen, hoe banger ik word. Mijn handen zweten en ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. Ik zie de blik van mijn vader al en weet dat dat niks goeds betekent. 

"Renske, wat is er gebeurd?" Vraagt mijn moeder wanneer we voor ze staan. "De school belde dat je samen met een of andere Jake onderweg was naar het ziekenhuis. Jij zal die Jake wel zijn of niet?" Vraagt mijn moeder aan Jake, hij knikt en ze schudden elkaar de hand. Wanneer Jake mijn vader een hand wil geven, staart mijn vader alleen maar naar hem en vervolgens naar mij. Ik leg uit dat ik gevallen ben en dat ik bijna niet kon staan, laat staan lopen en dat Jake me toen geholpen heeft. "Zoiets zei de school al ja." Zegt mijn moeder en ze glimlacht naar Jake.

"Kan ik jullie helpen?" Vraagt een dokter die naar ons toe komt gelopen. "Onze dochter is gevallen en heeft last van haar enkel. Kan daar naar gekeken worden?" Vraagt mijn moeder terwijl ze naar mij wijst. De dokter knikt en zegt dat we mee kunnen lopen naar de behandelkamer. Mijn vader neemt de rolstoel over en ik zwaai nog snel achterom naar Jake voordat we de kamer binnen zijn. 
"Wat is er precies gebeurd?" Vraagt de dokter wanneer mijn ouders zitten. Ik leg haar het verhaal uit wat Jake verzonnen had en ze besluit om even een kijkje te nemen naar mijn enkel. Voorzichtig doet ze mijn schoen uit en kijk ik omhoog terwijl er tranen over mijn wangen lopen. "Je enkel is erg opgezwollen, het lijkt me verstandig dat we even foto's gaan maken zodat we zeker weten wat er met je enkel aan de hand is." Vertelt de dokter me. Hij vertelt mijn ouders dat ze in de behandelkamer moeten wachten en neemt me dan mee de hoek om in het kamertje. Daar is een grote stoel met een groot apparaat erboven.

"Je mag op deze stoel komen zitten en dan je voet op deze ijzeren plaat leggen, dan wordt er een foto van je enkel gemaakt en kunnen we meteen zien wat je eraan overgehouden hebt." Legt de dokter me uit. Ik knik en sta rustig op uit de rolstoel, ik ga op de stoel zitten en til mijn pijnlijke voet op de ijzeren plaat. De dokter richt een soort camera op mijn enkel en loopt dan een stukje van me weg vanwege de straling die er vrij komt bij het maken van de foto.
"Zo, dat is klaar. Ik druk even op afdrukken en dan kunnen we dan weer naar je ouders." Zegt hij tegen me. Ik knik en wacht totdat hij klaar is met afdrukken, vervolgens helpt hij me van de stoel af en zet hij me weer in de rolstoel. Hij loopt met mij in de rolstoel naar de behandelkamer waar mijn ouders nog steeds zitten en daar zet hij me dan neer.

De foto's die hij afgedrukt heeft bekijkt hij samen met ons en hij laat dan een breuk in mijn bot zien. "De breuk is gelukkig niet te groot, dus dit hoeft niet operatief rechtgezet te worden. Ik zal u naar mijn collega doorverwijzen en hij zal ervoor zorgen dat uw dochter gips om haar enkel krijgt. Daar zal u ook de verdere informatie krijgen." Legt hij uit aan mijn ouders. Vervolgens loopt hij met mijn ouders en mij mee naar zijn collega. "Hallo, ik ben meneer de Wit." Zegt hij terwijl hij ons alle drie de hand schudt. Wanneer we binnenkomen in zijn kamertje zegt hij vrijwel meteen dat ik op het bed mag gaan zitten wat er staat en legt hij stap voor stap uit wat hij gaat doen. Het was niet heel veel bijzonders, het enigste dat er zou gebeuren, was het gips wat ik om mijn voet heen kreeg.

Hij maakte mijn hele voet schoon en begon toen met een sok die ik aan moest, daarover kwamen watten en daarna draaide hij het gips eromheen. "Hoe lang moet ze dat dragen?" Vraagt mijn vader terwijl meneer de Wit nog bezig is met het gips eromheen te draaien. "Ongeveer zes weken, daarna mag ze terugkomen en zullen we kijken of de breuk genezen is. Tot die tijd mag ze niet zonder ondersteuning lopen, dat zou dus betekenen dat ze op krukken moet gaan lopen. Verder mag ze niet zwemmen en niet sporten, maar dat spreekt voor zich." Antwoordt de dokter op mijn vader zijn vraag.
"Dankjewel en tot ziens!" Zegt mijn moeder wanneer we de kamer verlaten. Meneer de Wit had al krukken voor me gehaald en dus liep ik samen met mijn ouders richting de afdeling waar Laura ligt.

"Ik hoop toch wel dat je eerlijk gaat zijn zo met het onderzoek en niet ons de schuld gaat geven van je avontuurtje met die jongen." Zegt mijn vader bot terwijl we door de gangen lopen. Ik besluit om het niet erger te maken dan het al is en loop gewoon verder richting Laura's kamer. Als ik binnenkom zie ik dat Laura wakker is. Zo snel mogelijk als ik kan loop ik naar haar toe en knuffel ik haar als ik bij haar ben. Daarna ga ik op de stoel naast haar bed zitten. "Ik ben zo blij dat alles goed met je is, je lag er zo slecht bij gister dat ik niet wist of je het wel ging redden." Zegt ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ondertussen zijn mijn ouders aan de andere kant van het bed gaan zitten en Laura kijkt vragend naar de krukken die ik op de grond gelegd heb. "Op school gebeurd, ik dacht dat ik al op de grond stond, maar moest nog een trede en toen viel ik dus. Heb een breuk in mijn enkel, moet nu ongeveer 6 weken dit gips om en dan weer terug voor controle." Leg ik aan haar uit, ze kijkt me nog een keer vragend aan, maar ik schud dan nee als teken dat het niet door onze ouders komt. 

Na ongeveer 10 minuten in de kamer van Laura te hebben gezeten komt er een dokter met een andere vrouw binnen. "Goedemiddag! Hoe voel je je nu meid?" Vraagt de dokter terwijl ze allerlei dingen checkt rondom het bed van Laura. De andere mevrouw stelt zich voor en het blijkt dat dat de vrouw is die het onderzoek zou komen doen. Ook zij kijkt vragend naar de krukken die op de vloer liggen, "wat is er gebeurd?" Vraagt de vrouw verbaasd. "Ik ben op school van de trap gevallen en heb nu mijn enkel gebroken." Leg ik haar uit. "hmm... Dan lijkt het me niet verstandig om nu het onderzoek te doen, we weten namelijk niet welke verwondingen je nog meer op hebt gelopen vanwege je val." Zegt de vrouw vrijwel meteen. Ik kijk haar eerst verward aan, maar daarna begrijp ik wat ze zegt. "Wel zou ik even een gesprekje met je willen hebben, gewoon over hoe het verder gaat enzovoort." Zegt de vrouw. Ik knik en de vrouw geeft me de krukken aan. 
Ik geef Laura nog een knuffel en fluister haar dat alles goed komt. Nog vlak voordat ik de kamer uitloop kijkt mijn vader me waarschuwend aan en knik zachtjes.

We lopen door de gangen en elke kamer waar ik naar binnen kijk liggen zieke kinderen. Als we uit de afdeling zijn lopen we een kamertje aan de rechterkant binnen. "Neem plaats zou ik zeggen." Zegt de vrouw vriendelijk. "Ik ben Sharon van Veilig thuis. Er is een melding gedaan van kindermishandeling vanwege je zusje. De dokters geloofden niet dat ze van de trap gevallen was en vandaar dat we jou ook wilden onderzoeken. Nu loop je zelf op krukken, maar is dat echt op school gebeurd, of heeft dat ook met thuis te maken? Net als bij je zusje." Zegt Sharon terwijl ze een glas water voor me neer zet. Ik schud mijn hoofd, "Dit heeft niks met thuis te maken, dit is op school gebeurd." Vertel ik haar. Ze knikt en schrijft wat dingetjes op. "Wat gaat er nu met Laura gebeuren?" Vraag ik als ze klaar is met schrijven. 

"Ze wordt in een pleeggezin opgevangen als ze weer helemaal hersteld is. Daar zal ze zo lang mogelijk blijven." Zegt Sharon. Ik knik en vraag wat er met mij gaat gebeuren. "Voorlopig nog niks er is niet genoeg bewijs dat jij ook mishandeld wordt. We kunnen je nu ook nog niet onderzoeken vanwege de breuk in je enkel. Wel komt er elke week een mevrouw bij jou thuis om met je te praten over wat er is gebeurd en zo krijgen wij ook een duidelijk beeld over jullie thuissituatie." Legt Sharon me uit. Ik kijk haar verbaasd aan, "maar waarom wordt Laura wel uit huis geplaatst en ik niet?  Jullie zien toch wat er met Laura gebeurd is? Willen jullie wachten met mij uit huis te plaatsen totdat ik er ook zo bij lig? Of wat willen jullie nou?" Vraag ik licht geïrriteerd. "Helaas is dit het enigste wat we voor jou kunnen betekenen. Je ouders moeten er sowieso eerst toestemming voor geven als jij nu ook uit huis geplaatst wil worden. Er zijn namelijk geen signalen dat jij dit ook ondergaat." Zegt Sharon rustig. "Jullie snappen het ook niet hè, jullie zien toch dat Laura mishandelt wordt, ik woon daar toch ook?! Ik zeg jullie toch dat bij mij hetzelfde gebeurd! Is dat niet voldoende dan?!" Schreeuw ik tegen Sharon, ik zie dat ze schrikt van mijn reactie, maar dat kan me op dit moment niets schelen. Even komt alles eruit, ik denk terug aan het moment waar Laura bijna levenloos in de kamer ligt. En nu willen ze haar alleen het huis uit plaatsen en mij bij die gekken laten wonen?! Ik moet er niet aan denken, nog zes weken daar wonen en dan wordt er pas onderzoek gedaan.

"Renske, je moet begrijpen dat ik ook niet meer doe dan mijn werk. Ik doe alleen wat mij gevraagd wordt, ik zal gaan kijken wat ik voor je kan doen. Maar dat gaat wel tijd kosten. Ik kan misschien regelen dat jij ook tijdelijk uit huis geplaatst wordt. Maar pin me er niet op vast." Reageert Sharon rustig terwijl ze op staat en haar telefoon pakt. "Ik ga mijn baas even bellen en leg de situatie uit, je kan alvast naar je zus toe gaan als je dat wil." Vertelt Sharon terwijl ze mijn krukken aangeeft. Ik knik en besluit om dan toch maar terug te lopen naar de kamer waar Laura ligt.