Mishandeld

Hoofdstuk 2

Als ik op school aankom staan mijn vriendinnen al op me te wachten. Manon zwaait naar me en ik loop naar haar toe. "Ga je na school mee naar mij toen? Kunnen we nog wat voor school doen en film kijken. Je mag ook blijven eten, dan app ik mijn moeder gewoon even." Praat ze aan een stuk door. Ik lach en zeg dat ik mijn moeder het zal vragen. Maar ik weet al dat het niet mag dus ontgrendel ik mijn telefoon en doe ik alsof ik mijn moeder app.

Als de bel dan gaat, stop ik mijn telefoon weg en lopen we naar binnen. Het eerste lesuur is Frans, dat krijgen we altijd van een kleine blonde mevrouw die zelf uit Roemenië komt. Ze zegt dat we onze boeken moeten openen op bladzijde 34, waar de huiswerkopdrachten staan. Vervolgens controleert ze alle opdrachten van iedereen en beginnen we met de les. Frans was altijd de les waarin je super goed op moest letten, de lerares had altijd door wanneer je niet oplette of met iets anders bezig was. Wel vond ik Frans altijd een leuk vak dus was de les zo voorbij.

Als de bel 50 minuten later gaat, pak ik rustig al mijn spullen bij elkaar en lopen we met z'n allen naar de volgende les, biologie.

Biologie kregen we van een hele jonge leraar, hij was 30 en iedereen had altijd wel wat interessants over en tegen hem te vertellen.

Bij hem was onze klas altijd in drie groepen verdeeld: degene die niks van biologie snappen of onvoldoende staan, degene die een voldoende staan, maar wel moeite ermee hebben en degene die alles snappen. Ik zat in het blauwe groepje, dat stond ervoor dat ik wel voldoende stond, maar wel moeite ermee heb. In het blauwe groepje zat ik alleen met Manon van de vriendinnengroep. De rest van onze vriendinnen zaten bij het gele groepje, de onvoldoendes. Zij kregen ook altijd meer uitleg en begeleiding van onze leraar. Dat was ook de reden dat zij bij geel zaten.

"Heb je eigenlijk l reactie van je moeder?" Vraag Manon aan me, ik knik en verzin dat ik na school meteen naar huis moet komen. "Ik moet koken vanavond." Zeg ik erbij, "alweer? Gister ook al en vorige week kon je ook al niet..." Zucht Manon. "Ja... Sorry. Pap en mam moeten tot laat werken, dus moet ik koken." Vertel ik in de hoop dat ze stopt met praten. "Maar ik kan toch gewoon helpen met koken? Kijken we dan naar school." Gat ze verder, ik wimpel haar idee af en ga verder met biologie. Manon zucht en knikt dan. "Oke, dan niet, jammer.."

Ik probeer me te concentreren op mijn schoolwerk, maar zit steeds aan de grote blauwe plek die Laura had te denken.

"Weet je zeker dat ik je niet hoef te helpen met koken? Het kan echt gezellig worden! Je ouders hoeven niet eens te weten dat ik er was." Vraagt ze me nog een keer. "Nee zeg ik toch.. Het kan niet!" Reageer ik geïrriteerd, ik zie dat ze schrikt van mijn reactie en ze draait van me weg. Ik zucht en staat naar mijn schrift.

Eindelijk gaat dan de bel, snel sta ik op, pak mijn spullen en wil ik weglopen. Iemand leg een hand op mijn schouder en ik krimp ineens. "Renske wil je even blijven?" Vraag Mike, onze leraar. Ik knik en wacht geduldig af totdat iedereen weg is.

"Luister, ik dwing je tot niks, maar wil je mij vertellen wat er met je aan de hand is? Normaal ben jij altijd de vrolijkste in de les en werk je altijd hard aan de opdrachten en deze les was je heel afwezig en zag ik je nauwelijks aan je opdrachten werken." Vertelt hij tegen me. Ik kijk hem een beetje verrast aan, hij merkte namelijk dat er iets was en ik mocht het hem niet vertellen. Als mijn ouders hiervan af wisten zouden ze helemaal flippen. "Er is niets, ben gewoon wat moe." Reageer ik zo rustig mogelijk. "En wat was dat net met Manon?" Gooit hij er als een bom bovenop. Ik krimp ineens en probeer rustig te blijven. "Dat was niks, ik was bezig en ze bleef maar doorgaan. Dat is alles." Beantwoord ik zijn vraag. "Renske... Ik heb jullie gesprek meegekregen. Zetten je ouders teveel druk op je? Verwachten ze teveel van je?" Vraagt hij aan een stuk door. Snel schud ik mijn hoofd en vertel dat er echt niks is en dat mijn ouders niet teveel van me verwachten. Hij kijkt me twijfelend aan en knikt alleen. "Mocht er iets zijn, weet je me te vinden." Voegt hij eraan toe. Ik kijk hem een beetje verward aan en verlaat het lokaal.

"Wat was dat net met Mike?" Vraagt Isa als ik bij hun aan tafel ga zitten. "oh, hij vroeg of het me gelukt was met mijn opdracht, omdat ik er de vorige keer zoveel moeite mee had." Lieg ik, de anderen knikken en ik voel de ogen van Manon branden. Ik weet dat ik haar mijn excuses aan moet bieden en moet gaan praten. Ik weet ook dat als ik ook maar iemand vertel wat er thuis gebeurd, ik er geweest ben.

De bel gat en de pauze is voorbij. Snel pak ik weer mijn spullen en ren ik naar Manon toe die al veel eerder dan mij opgestaan was. "Manon?" Ze draait zich om en voordat ze ook maar iets kan zeggen bied ik mijn excuses aan en vertel dat ik het niet zo bedoeld had. "Mijn ouders hebben liever niet dat ik op schooldag afspreek..." Gebruik als smoesje. "Ik ook sorry, je zei nee, dat moet ik gewoon accepteren. Hoopte gewoon dat we iets konden gaan doen. Zoals we altijd deden..." Vertelt Manon. Ik zeg dat we binnenkort iets gaan doen, maar dat het doordeweeks waarschijnlijk niks word. Ze knikt en ik merkte dat ik me er weer onderuit heb kunnen praten.

WE lopen het Engels lokaal binnen en ik zie dat er een vervanger voor de klas staat..