Mishandeld

Hoofdstuk 4

Ik loop als ik binnen ben vrijwel meteen naar de aardappelen die ik moet hebben. Ik kijk naar de prijs, pak de goedkoopste en loop de kassen. Iemand botst tegen me en de aardappelen vallen. Snel raap ik ze op en kijk ik wie er tegen me aan was gelopen, de jongen die het lokaal binnen was gekomen in mijn uitbarsting. Hij biedt zijn excuses aan en ik zeg hem dat het niet nodig is. Ik zie alles draaien en de jongen vraagt of het wel gaat, ik knik en wil verder lopen. Nog voordat ik een stap gezet heb, wordt alles om me heen zwart en hoor ik niets meer.

"Meisje? Wakker worden!" Ik knipper met mijn ogen en zie allemaal mensen om me heen staan. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik zachtjes. "Je bent flauwgevallen, hier, drink even wat cola, dat is goed voor je." Zeg de jongen die bij me gebleven. Ik veeg de zweetdruppels van mijn voorhoofd af en bedank hem. Langzaam probeer ik rechtop te komen, maar weer begint alles te draaien. Snel pakte de jongen me vast en zegt dat ik eerst de cola op moet drinken. Ik drink de cola op, maar heb het nog steeds erg benauwd. De jongen helpt me rechtop en merkt dat ik het zo warm heb. "Doe je vest anders even uit en dan gaan we even frisse lucht halen buiten." Zegt de jongen tegen me.
Zonder erbij na te denken doe ik mijn vest uit en loop ik naar buiten. "Wat heb je daar gedaan?" Vraagt de jongen terwijl ik me naar hem omdraai. "Waar?" Vraag ik aan hem. "Hier" En hij raakt mijn schouder licht aan. Ik krimp ineen en probeer de pijn te verbergen. "Geen idee, zal me wel gestoten hebben."Zeg ik zo normaal mogelijk. "Dat kan niet, daar krijg je niet zo'n grote blauwe plek van."Zeg hij terwijl hij me doordringend aankijkt. "Blijkbaar wel. "Antwoord ik kortaf. "Maar ik ga nu naar huis, mijn ouders vragen zich vast af waar ik blijf." Zeg ik tegen hem en ik draai me om. "Wacht!" Zegt de jongen terwijl hij me vastpakt, ik trek me uit zijn greep en ren naar mijn fiets. Snel open ik het slot en fiets ik ervandoor.

Als ik thuis kom, zie ik dat de auto van pap er al staat. Ik adem diep in open de deur. "Ik ben thuis!" Roep ik waarna ik snel naar boven loop. Ik gooi mijn tas neer en plof op bed. Vanaf morgen draag ik alleen maar lange mouwen zeg ik tegen mezelf.

"Renske?" Roept mijn vader, snel ren ik naar beneden en loop ik naar hem toe. "Waar zijn de aardappelen die je zou halen?" Vraagt mijn vader me, Shit! Denk ik bij mezelf. Die liggen dus nog bij de supermarkt... "Die... die liggen nog in de supermarkt, die ben ik vergeten...." Pets, dat was de eerste klap. Ik hou mijn tranen in en probeer uit te leggen wat er gebeurd is. "Denk je nou echt dat ik dat geloof?! Je zult toch echt met een beter verhaal moeten komen de volgende keer!" Schreeuwt hij terwijl hij me nog een paar keer slaat. Ik val op de grond en begin te huilen. HIj trekt me aan mijn haren rechtop en ik smeek hem om te stoppen maar hij luistert niet...

Klap na klap volgt, totdat opeens de deurbel gaat. Mijn vader kijkt me met een waarschuwende blik aan. Ik  strompel naar boeven terwijl mijn vader de deur opent. "Hallo!" Zegt mijn vader enthousiast. "Dit zijn de spullen van uw dochter Renske, denk ik, ze was flauwgevallen in de supermarkt en daarna is ze onder haar spullen naar huis gaan." Hoor ik een jongensstem zeggen. "Oh, is Renske die vergeten. Fijn dat je haar spullen even terugbrengt! En wie bij jij als ik vragen mag?" Vraagt mijn vader. "Ik ben Jake, ik zit bij Renske op school, vandaar." Jake heette hij dus, dacht ik bij mezelf. De deur gaat dicht en ik hoor dat mijn vader mijn vest op de grond gooit. "Deze keer kom je er makkelijk vanaf jongedame! Ik wil dat je bij die jongen uit de buurt blijft!" Schreeuwt mijn vader nog net voordat hij de duer van de woonkamer dichtgooit. 

Ik zucht diep en kom kreunend omhoog. Ik kruip zo snel mogelijk in bed en blijf daar liggen, alles doet pijn en ik kan me amper bewegen. De tranen rollen over mijn wangen en ik huil in stilte.

Na ongeveer een uur in bed te hebben gelegen kom ik langzaam rechtop. School is nu het laatste waar ik aan wilde denken en dus besluit ik om op facebook rond te kijken. 1 vriendschapsverzoek en je raadt het al, van Jake. Ik verwijder het verzoek in de hoop dat hij me met rust laat. Helaas is dat niet het geval en al snel komt er weer een nieuw vriendschapsverzoek. Ik zucht diep en accepteer het verzoek dan toch maar, het zal wel geen kwaad kunnen, denk ik bij mezelf.
Weer een paar minuten later krijg ik een berichtje van hem. "Hey" Stuurt hij, ik open het, maar besluit niet te reageren. Mijn vader was erg duidelijk geweest en als hij hier achter zou komen, had ik een veel groter probleem. "Alles goed?" Volgt er weer. Ik sluit facebook af en besluit om me om te gaan kleden. Ik trek me een jogginsbroek met een trui aan. Ik had het ondertussen best koud gekregen en dus maak ik ook mijn raam dicht. 

Dan bedenk ik me dat mijn vest beneden op de grond ligt en dat als ik die niet oprui, ik vanavond buiten slaap. Zo snel mogelijk strompel ik naar beneden en ik hoor voetstappen bij de voordeur. Niet veel later gaat de deur open en komt mijn moeder met Laura binnen.

Snel raap ik mijn vest op en voordat mijn moeder het ziet, hang ik hem aan de kapstok. "Schat? We zijn thuis!" Roept mijn moeder, waarna ze me compleet negeert.

Na schooltijd mochten Laura en ik wel bij elkaar zijn. Totdat we gingen eten, daarna moesten we altijd naar onze eigen kamer.
Mijn vader komt de gang opgelopen en kijk naar Laura. "Jullie krijgen een half uur, daarna is het eten klaar." Zegt hij terwijl hij mij met een waarschuwende blik aankijkt. Laura loopt al naar boven en ik kom er half strompelend achteraan. Meestal gingen we op mijn kamer zitten en dat deden we nu dus ook. 

"Hoe was het op school?" Begin ik het gesprek. "Ging wel, we hadden gym en het begint ze op te vallen.." Krijg ik zuchtend als reactie. Ik knik instemmend en pak haar hand vast. "Doet het nog veel pijn?" Vraag ik met een brok in mijn keel. Ik haatte het altijd als ze haar pijn deden, 9 van de 10 keer had ze niks fout gedaan, maar ze verzonnen altijd wel iets. Laura hadden ze ook op een school verder weg gezet. Anders zouden we te dicht bij elkaar op school zitten en dat vertrouwden ze niet.  Boos worden konden we niet, anders hadden we alleen maar een groter probleem.
"Valt wel mee, begin er aan te wennen hè... maar wat is er met jou gebeurd?" Vraagt ze direct nadat ze antwoord gegeven had. Ik haal mijn schouders op en vertel haar het hele verhaal. Ik zie aan haar reactie dat ze schrikt en ik zeg tegen haar dat het erger lijkt dat het is. Maar Laura kent me al langer dan vandaag en ze zegt dat ik niet moet ligen. "Rustig... Straks horen ze ons nog!" Zeg ik fluisterend tegen haar. "Dat interesseert me niet! Dat ze mij pijn doen, oke, maar jou geen eten meegeven en vervolgens pijn gaan doen terwijl het hun schuld is klopt niet!" Roept ze gefrustreerd. Ik probeer haar te kalmeren, maar ze slaat helemaal door. Ik hoor de voetstappen al op de trap en doe nog een laatste poging om haar rustig te krijgen voordat mijn ouders binnen zijn.

"Wat is er hier aan de hand?!" Schreeuwt mijn vader boos als hij de kamer binnenkomt. Het lijkt alsof hij zich rustig probeert te houden, maar Laura schreeuwt allerlei dingen naar mijn vader en dan barst de bom. Klap na klap volgt, ik doe mijn handen voor mijn ogen en smeek hem op te stoppen. In plaats van te stoppen slaat hij steeds harder. 
Behalve het geschreeuw van Laura hoor ik ook de zware ademhaling van mijn vader. Hij blijft maar slaan, totdat Laura op de grond ligt, hij trapt haar in haar zij en ze kreunt van de pijn. Ik schreeuw dat hij moet stoppen maar het lijkt alsof hij me niet hoort, alsof hij helemaal in zijn eigen wereld zit.

Pas als mijn moeder binnenkomt en haar hand op zijn schouder legt, stopt hij. Ik haal mijn handen voor mijn ogen weg en zie Laura's bijna levenloze lichaam op de grond liggen. "Bel een ambulance dan!!" Schreeuw ik huilend terwijl ik bij Laura neerkniel. "Word alsjeblieft wakker!" Roep ik tegen haar. Mijn moeder trekt me bij haar weg en ik probeer tegen te werken, ze trekt me in een knuffel en ik huil nog harder. "We moeten iets doen." Huil ik. "We gaan naar het ziekenhuis." Zegt mijn vader nadat hij Laura opgetild heeft. "We vertellen gewoon dat ze van de trap gevallen is." Vervolgt mijn vader. Mijn moeder knikt en loopt naar beneden om de auto alvast voor te zetten. Mijn vader loopt met Laura in zijn handen naar beneden en ik strompel erachteraan.

"Jij moet hier blijven." Zegt mijn vader wanneer ik de auto in wil stappen. "Je kan zo niet mee, ze zullen zo nooit geloven dat ze van de trap gevallen is." Gaat mijn vader verder. Ik schud mijn hoofd, begin te huilen en zeg dat ik mij wil. Mijn moeder stapt de auto uit en zegt dat dat echt niet kan. Mijn vader tilt me uiteindelijk op en drukt me tegen zich aan. Hij gooit me naar binnen en sluit de deur af.

Ik blijf op de grond liggen en het enigste wat ik nog maar kan ik huilen. Huilen van de pijn die hij mij bezorgd heeft, maar ook van verdriet, wat hij Laura aangedaan heeft.