Mishandeld

Hoofdstuk 3

Marissa stoot me aan vraagt wie de vervanger is. Ik haal mijn schouders op en weet alleen dat hij niet van deze school is.

"Zoals jullie zien is mevrouw van Gogh er niet, ze zal de komende tijd ook nog niet op school zijn vanwege medische redenen. Dat betekent dat ik jullie de komende weken les ga geven" Vertelt hij alsof hij wist dat we over hem praatten. "Mijn naam is Rick Driessen,   jullie kunnen me gewoon Rick noemen. Ik ben net afgestudeerd voor Engels docent en ben 25 jaar." Vervolgt hij. Vanaf dat hij zijn leeftijd vertelde begonnen veel klasgenoten al over hem te praten. Zich afvragende of hij een relatie had, waar hij precies woont, wat hij in zijn vrije tijd doet enzovoort. "Ik merk nu al dat er veel vragen zijn." Zegt hij met een knipoog tegen een paar leerlingen. "Vraag maar raak." Zegt hij, waardoor er allemaal handen in de lucht gaan. De vragen gaan van hobby's tot zijn liefdesleven, die hij blijkbaar niet heeft.

"Oke, oke. Nu hebben jullie mij allemaal vragen kunnen stellen en leren kennen. Nu wil ik jullie eigenlijk wel beter leren kennen." Zegt hij. 

"Jij, kom maar eens voor de klas staan en dan gaan we jou vragen stellen zodat we je beter leren kennen." Zegt hij terwijl hij naar David, een jongen uit mijn klas, wijst. David loopt naar voren en meneer Driessen begint met de eerste vraag. Als David dan klaar is, mag hij de volgende kiezen. Zo gaat het een tijdje verder, totdat ik aan de beurt ben. Zenuwachtig loop ik naar voren, dit soort dingen haatte ik altijd. Ik wist nooit welke vragen er kwamen en was altijd bang dat ik verkeerd antwoord gaf.

Daar stond ik dan, voor de klas... "Wat is je naam en leeftijd?" Begon meneer Driessen. "Renske en ben 20 jaar." Geef ik als antwoord. Even dacht ik dat ik er makkelijk vanaf kwam. Maar toen ineens stak Max zijn hand op, de jongen die nooit iets zei en ook nog geen een keer met me gepraat had. Ik geef een teken dat hij zijn vraag kan stellen en dan vraag hij me of ik broers of zussen heb.  "Dat vind ik een goede vraag." Zegt meneer Driessen. "Ja, ik heb een zus." Beantwoord ik met tegenzin. Ook over Laura praatte ik niet graag, dat kwam vooral omdat ik dan weer dacht aan het moment dat ze in het ziekenhuis lag met verschillende verwondingen. "Hoe oud is ze?" Vroeg iemand ander erop door. "15" antwoordde ik daar weer op. "Zit ze hier niet op school dan? Je hebt er nog nooit over vertelt..." Gaat Cindy verder. Ik zucht en antwoord haar vraag met een nee.

Langzamerhand raak ik steeds geïrriteerder, wat hebben zij met mijn prive leven te maken? "Maar als ze 15 is, zal ze wel bijna hier op school komen toch?" Gaat Rowan verder. "Waar bemoeien jullie je eigenlijk mee?!" Roep ik door de klas. Ik hoor precies opdat moment iemand kuchen, ik draai me om en zie een lange jongen voor me staan met bruine haren. Ik kijk naar meneer Driessen en hij knikt naar me. Binnen drie seconden heb ik het lokaal verlaten en ren ik naar het toilet. Ik sluit mezelf op in een hokje en droog mijn tranen die tijdens het rennen gekomen zijn. Waarom moet dit altijd mij gebeuren.. Alsof dit allemaal afgesproken was met elkaar, denk ik bij mezelf. Ik snuit mijn neus en zucht diep.

Toch besluit ik, wanneer ik mijn gezicht een beetje opgefrist heb, om weer naar de les te gaan. Ik was opgelucht dat niemand me gevolgd was naar het toilet, dat zou het op dit moment nog erger gemaakt hebben.

Als ik op de gang loop kom ik dezelfde jongen tegen die in ons lokaal binnengekomen was. Ik ontwijk zijn zorgzame blik en loop terug naar het lokaal.

Wanneer ik het lokaal binnen kom zijn alle blikken op mij gericht. Ik kijk de klas rond en zie dat Max me met spijt in zijn ogen aankijkt. Alsof hij precies wist wat ik daarnet gevoeld had. Maar ook Max wist niet hoe ik me voelde, dat wist niemand, alleen Laura. Niemand verdiende het ook om te weten hoe ik me voelde, dit gunde ik niemand. 

Meneer Driessen knikt naar me en ik ga weer naast Marissa zitten, "gaat het?" Fluistert ze zacht, ik knik en er staat weer iemand voor de klas. De hele klas gaat verder met vragen stellen en ik tel de laatste minuten af. Blokuur Engels vond ik altijd niet zo erg, maar vandaag leek het wel alsof iedereen tegen me werkte.