Bir genç kız düşünün. Ölüm tarafından çepeçevre sarılmış; kaçacak ufacık bir deliğe, sığınacak basit bir ağaç kovuğuna bile sahip olamayan bir genç kız.
Ruhunda bir katilin izlerini taşıyan fakat zihninde kendine veya ona ait hiçbir şey bulamayan bi...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Hava soğuk, peri. İnsanlar soğukta titrerler. –ARTEMİS FOWL (TAI)
Soğuk her yerdeydi.
Üzerimdeki kalın montu aşıyor, kanıma karışıyordu. Vücudumun her santimine etki ediyor, tenime milyonlarca küçük iğne gibi batıyordu.
Sonsuz beyazın içinde, dinlenmek için durmanın yapacağım son aptallık olabileceğinin bilinciyle, güçsüzlükten tükenen ve titremeye başlayan bacaklarımı bir adım daha atmaya ikna ettim. Donmanın eşiğinde gezinen bedenimdeki her bir hücrenin acıyla sızladığını ruhumda hissediyordum.
İçime çektiğim her bir soğuk nefes ciğerlerimde patlıyor, canımı daha da fazla yakmaktan çekinmiyordu.
Bilincimi açık tutmak için kendim hakkında bilgileri tekrar etmeye devam ettim.
Ben Lavin ve 22 yaşındayım. İstanbul'da yalnız yaşıyorum. İstanbul'a geldim çünkü...
Sertçe yutkundum. İstanbul'a geliş sebebimi düşünmek zaten tükenmiş olan enerjimi eksi seviyelere düşürüyordu ve donmak üzere olan vücudumu bile daha fazla üşütüyordu.
Ben Lavin ve 22 yaşındayım. Bir senedir İstanbul'da yalnız yaşıyorum. Psikoloji okuyorum. İki ana dilim var. İdare edecek seviyede iki dil daha konuşabiliyorum.
Kaç saattir bu karın içinde boğuştuğumu kestiremiyordum. Nerede olduğuma dair ise hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim artık içinde uyandığım arabadan, onu göremeyeceğim kadar uzaklaşmış olduğumdu. Ne kadar zorlarsam zorlayayım, arabada uyanmadan önce nerede ne yaptığımı hatırlayamıyordum. Eğer arabada bulduğum gazetedeki tarih doğruysa son birkaç haftamı hatırlayamıyordum.
Ben Lavin ve 22 yaşındayım. 11 Kasım'da doğdum. Kardeşim yok.Kurtulma şansım yok. Yakınlarda bir insan veya sıcak bir ev olduğuna dair belirti yok. İlerleyecek gücüm yok. Artık bir yudum bile umudum yok.
Düşüncelerim yavaşça kişisel bilgilerimden uzaklaşıp durumumu değerlendirmeye başlamıştı. Durum ise; daha fazla üşüyemeyeceğine emin olduğum bedenimin, daha da üşümesine sebep olarak beni haksız çıkaracak kadar kötüydü.
Umutsuzluğu her bir hücremde hissederek diz çöktüm. Soğuk, ıslak kotuma hızla dağılıp bacaklarımı uyuşturmuştu. Daha fazla gözlerimde duramayarak yanağımdan süzülen gözyaşı damlaları saatlerdir hissettiğim en sıcak şeydi fakat çeneme ulaşmadan soğuyor, yere düşer düşmez donuyordu. Bu havada hiçbir şey birkaç saniyeden uzun süre sıcak kalamazdı. Eksi bilmem kaçlarda gezinen ısı etrafını kuşattığı her şeyi donduruyordu.
