Christmas Love

Christmas 13

De video die ik in Londen had gemaakt had ik geëdit en online gezet.
Ik kocht een paar spullen die wij niet hadden in Nederland of spullen die er raar uitzagen en maakte er een soort eerste indruk/ try out video van.

Binnen een uur had het al 765k views! Nog steeds ongelofelijk wat het internet kan doen.
Op mijn Youtube kanaal (MelissaAdems)had ik 12 miljoen abbonees! Ongelofelijk!

Ik besloot on nu ook een video te maken in Amerika. Het zou een home tour worden. Ik wist dat veel mensen dat leuk zouden vinden. Veel kijkers hadden er ook naar gevraagd. Dus dat zou ik dan ook doen.
——————————-
Twee uur en nog wat later, waarbij ik ongeveer een uur filmde en de rest van de tijd de video editte werd het donker. Het was rond elf uur in de avond.

Ik ging naar mijn slaapkamer en pakte een boek, kerstboek natuurlijk, en ging weer terug naar de woonkamer om te zitten op de bank.
Zonder te realiseren dat ik eigenlijk moe was viel ik in slaap op de bank met het boek op mijn borst.

Wat ik toen had gedroomd was een nachtmerrie!
—————————-
Ik zag weer het ongeluk voor me. Ik had er al lang last van. Het was niet zo erg, ik werd er niet door beïnvloed, naast het feit dat ik schreeuwend en helemaal vol zweet wakker werd, was ik het daarna weer vergeten. Maar ik was bewust waar ik van had gedroomd. Het was raar.

Dit keer was het heel anders. Heel bijzonder want al zes jaar lang gebeurt er hetzelfde opnieuw en opnieuw per week wel zeker een keer dat ik dan schreeuwend wakker werd.

Het ongeluk vond precies plaats zoals ik heg me herinnerde , maar alles ging veel langzamer. Een slow motion van het ongeluk.
Ik zag veel meer details die ik eerder niet had opgemerkt. Ik kon tijdens de droom mezelf overal bevinden.

Eerst zag ik mezelf in de vrachtwagen. De man was aan het telefoneren met zijn baas. Hij zei dat hij er zo snel mogelijk aan zou komen voor de lading.
Achter de vrachtwagen lagen allemaal kerstspullen. Sommige breekbaar en andere van hout of kuststof.

Toen kwam het moment waar ik me al te bewust van was. Ik kwam achter te zitten in de auto van mijn ouders. Ik hoorde ze praten over mij. Mijn moeder zei tegen mijn vader dat ik dichtbij was.

"Kijk ze zwaait naar ons" zei ze.

Mijn vader glimlachte.

Een paar seconden later zagen ze de vrachtwagen aankomen.

Mijn moeder riep: "Pas op de vrachtwagen!"

Toen knalde de vrachtwagen tegen onze auto aan.

Alles ging zo langzaam dat ik stoffen tijdens het ongeluk kon zien zweven. Ik zat nog steeds in de auto. Ik kon me sneller bewegen dan de anderen, maar ik kon niks zeggen en niks doen waardoor het ongeluk niet zou gebeuren. Ik wist dat wat er ook zou gebeuren, wat ik ook zou zeggen of doen (als ik dat dan ook kon), het ongeluk was al gebeurt en ik kon er niks aan doen.

Mijn ouders gezichten waren vol angst. Ik voelde dat ze wisten, ze zouden dit niet redden.

Het ongelofelijke kwam; ze waren nog levend!

Ik kom zien dat ze een klein beetje bewogen. Mijn vader meer dan mijn moeder. Mijn moeder wou iets zeggen, maar had daar niet de kracht voor. Mijn vader pakte haar hand en kneep erin. Met de kracht dat hij nog overhad. Hun ogen waren gesloten en de auto was helemaal kapot en ondergedrukt.

"Blijf....leven," was het laatste dat mijn moeder zei. Iets dat ik nooit had gehoord. Misschien was het ook niet zo en probeerde mijn hersenen er iets van te maken.

Iets dat me hoop zou geven.

Als laatste zag ik mijn vader in het ziekenhuis in coma. Alles ging nu wat sneller, op normaal tempo.

Toen zag ik mezelf op de begrafenis van mijn moeder.

Plotseling zag ik een hele fel licht voor me. Ik zag twee schaduwen, een mannelijke en een vrouwelijke.

Ik wist wie ze waren.

De vraag was echter... waren ze werkelijk in mijn droom of was het een manier van mijn brein om mij gerust te stellen?