And there she is....my soulmate...Rhian Ramos.
In a white hospital gown and a messy bun with a confuse expression on her face.
Her back is against the headboard, Dr. Martinez is checking her vitals while she randomly nod.

I take a few step backwards while covering my mouth. Kumalas mula sa pagkakayakap sina Tita at Alden. Naninigas ang panga ko, hindi ko maintindihan kong naiiyak ba ako o natutuwa.

"Hija...si Denise...si Denise..."

"Bumalik na si Ate Rhian....bumalik na siya..."

Clearly, i can hear them but i got my eyes on Rhian. Hindi pa rin ako makapaniwala.

'Thank you po Papa Lord...thank you po...'

Dr. Martinez turn my direction ad gave me a nod. He walk my way and tap my shoulder with that victorious smile in his face.

"She back Dr. De Castro."

Tanging tango lang ang naiganti ko as he leave the room.
Parang slow motion ang paglakad ko palapit sa kanya, our eyes meet and my heart melts on the spot.

"Rhi....Rhi..."

Umagos na ang luhang kanina ko pa pinipigil. We're an arms length apart, nararamdaman ko na nga ang paghinga niya. She can breath on her own and its amazing.

I reach in for a year old hug pero bigla siyang umatras at napasandal ulit sa headboard.

"Who are you? Ma, sino po siya?"

My world came tumbling down in Rhian's disoriented face. Im aware that memory loss or amnesia are just few complications of awaken coma patients.
I compose myself as Tita Amanda came to my defense.

"Rhian anak...she's Glaiza, kasintahan mo."

Mas lalong pumakla ang mukha ni Rhian. Tiim itong ngumiti.

"Ikaw naman Ma, stop messing around. Si Erika ang kasintahan ko, hindi ko po siya kilala."

"What the hell? Anong si Erika...?"

Hindi ko napigilan at napataas ang boses ko. Isang taon ko siyang hinintay tapos pag gising niya si Erika maaalala niya.
Dahan dahan namang hinatak ni Maine ang braso ko.

"Ate Glaiza, kalma lang po, baka epekto lang yan ng coma niya...wag po muna nating pwersahin."

"Oo nga Ate, baka may natamaan lang sa utak ni Ate Rhian kaya ganyan."

Dagdag naman ni Alden. Sobrang hirap ang pinagdaanan ko, pero mas masakit ang nararamdaman ko ngayon.

My fiancee doesnt remember me.

"Im sorry Rhian, im sorry po Tita....Maine is right, amnesia or memory lost are common complications of coma patients...."

I try to compose myself while scratching my nape and rubbing my hands against each other.

"...im so happy that you're awake Rhian, i'd been praying for it for a year...Tita Amanda, ill just check her status in the nurse station, excuse me po..."

With a heavy and wounded heart, i walk to the door, being forgotten by Rhian is worse than seeing her in a coma. Kinapa ko ang dibdib kong literal na nadudurog.

"Glai...."

I stop on my feet, nakatalikod na ako but im pretty sure it was Rhian who call my name.

"Glai...Glaiza...."

Agarang pumatak ang luha mula sa namumugto kong mata, lumingon ako at nakita kong nakatayo na si Rhian sa gilid ng kama.
She's smiling at me, napakaganda niya. Para akong batang sumisinghot ng luha.

Incognito Youحيث تعيش القصص. اكتشف الآن