'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
🔱 "Kendinden öylesine bihabersin ki Mara, benim tehlikeli olduğumu düşünüyorsun ama sen benim bugüne kadar gördüğüm en tehlikeli varlıksın. Sen günaha davetsin." 🔱
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝
Camdan dışarı bakarken gözyaşlarım henüz dinmiş değildi. Dinecek gibi de görünmüyordu. Dikkatimi yanından geçtiğimiz ağaçlara, arabalara ya da herhangi bir şeye vermeye çalışsam da olmuyordu. Dudaklarımdaki acı hala tazeliğini korurken hafif iç çekişlerle göğsüm inip kalkıyordu. Şeytan ise sessizdi. Yola çıktığımızdan beri fazla sessiz... Nereye gittiğimizi bilmiyordum, tekrar sormaya da cürret etmedim. Sadece bir süre sonra beni rahat bırakmasını umuyordum. Sadece umuyordum.
Elim bileğimdeki cennet silahına gitti. Güya bu şey tehlike sezdiğinde aktive oluyordu. Hah! Yanımdaki bu şeytandan daha büyük tehdit mi vardı? Zaten bu lanet silah ne zaman doğru düzgün çalışmıştı ki?
"Diğer dünyaya ait silahlar hakkında zerre bilgin yok değil mi?" diyerek sessizliği böldü şeytan. Ona bakmadım ya da cevap vermeye tenezzül etmedim. "O şey..." dedi. "Onu kullanmasını bilmezsen tehlike sezdiğinde aktive olur ama kontrol etmeyi öğrenirsen artık tüm emri senden alır."
Söylediklerini düşündüm ve ona çalışmasını emrettim içimden, o an bileklik serin bir his bırakarak avuç içime süzüldü ve bu kez bir hançer şeklini aldı. Gerçekten benim komutumla çalışıyordu ama sanırım ne olacağına karar vermeyi henüz başaramıyordum.
Damien güldü. "Şimdi de beni öldürmeye mi çalışacaksın?"
Bir damla daha tuzlu tadıyla hala yanan dudaklarıma bulaştı. Ağlamam bana acı vermesinden ya da ondan korktuğumdan değildi. Daha çok hayatım boyunca düşmediğim acizliği şu günlerde fazlasıyla yaşamamdandı.
"Belki de kendimi öldürürüm." Dilimden süzülen kelimeler sadece öylesine sözlerdi. Cesur bir kız olabilirdim, her ne kadar onun yanında bu yapıp parçalara ayrılsa da ama kendimi öldürmek... işte bu benim cesaretimin ötesindeydi.
"Denemene zevkle izin veririm." dedi Damien. "Ama şunu bil ki o silah seni öldürmez. İnsan bedenini yaralar ve acı verir ama kısa sürede vücudun yenilenir. Kendi biçiminde olsaydın sana zarar vermeyi bırak acı bile vermezdi çünkü sen bir meleksin, o silah şeytani varlıkları öldürmek için yapıldı."
Ona sadece bir insan olduğumu söylemek istedim. Aslen ölü bir insan... Beni rahat bırakacağını bilsem bunu şu an bile yapabilirdim ama bu şüphesiz beni bulunduğum durumdan daha feci bir hale sokardı. Silahı eski haline çevirdim ve yüzümü ıslatan damlalara yenilerini ekledim.
Araba o an yol kenarında aniden durdu ve Damien sağ bileğimi birden kavradı. Bileğimdeki hala tazeliği süren tahriş olmuş tenim acıyınca boş bulunarak inledim. O ise ceketimi ve kazağımı hafifçe yukarı sıyırdı. Morluklara göz gezdirip gözlerini bana çevirdi. "Bunu ben mi yaptım?"
