Chip #Netties2017

42.

"Hoe...? Wat...?" Ik ben zo overdonderd dat het me niet lukt om een grammaticaal correcte zin te vormen. Of zelfs maar een niet grammaticaal correcte zin. Sprakeloos staar ik hem aan. Lux. Hier. In Utrecht.

Hij duwt zich los van de muur en trekt me naar zich toe voor een omhelzing. "Alles oké met je?"

"Ja, naar omstandigheden wel. Hoe wist je dat ik hier was? Hoe ben jij hier gekomen?" Gelukkig, mijn spraakvermogen is nog niet helemaal weg.

"Ik ben slimmer dan je misschien zou d-" 

"Hé Lux."

Verschrikt duwt Lux zich van me af. Zijn ogen worden groot als hij de persoon ziet die nu ook binnenkomt. "Mársha?"

"De enige echte," glimlacht ze arrogant. Iets in haar houding zegt me dat hun verstandhouding niet al te best is.

"Hoor jij niet als een marionet bediend te worden door de regering?"

"En Flo niet zeker?" Ze schudt haar lange, donkerblonde haren naar achteren. Eigenlijk doet ze me zo nog het meest denken aan een paard. Dat zal ook wel komen door die grote, spierwitte tanden van haar. Alsof ze in haar vrije tijd niks anders doet dan de tandarts opzoeken.

Lux' blik flitst weer naar mij. "Dit heeft wat uitleg nodig."

Alsof hij mij geen uitleg verschuldigd is. Maar net als ik hem dat wil vertellen, hoor ik een geluid. Was dat een deur? "Shit, volgens mij komt er iemand aan."

"Kom mee." Lux grijpt mijn pols beet en trekt me mee een deur door. Aan de andere kant ervan is het pikdonker, dus kan ik niks zien, maar blijkbaar weet hij wat hij doet. Ik kan alleen maar hopen dat Marsha ons volgt terwijl er een zachte klik klinkt en een moment later een koude vlaag het kippenvel op mijn huid laat springen.

Ik wil mijn zaklamp pakken, maar daar is geen tijd voor. Het enige wat ik kan doen, is toestaan hoe ik meegesleurd word de ijskoude ruimte in. Voetstappen achter ons bevestigen dat Marsha er ook aan komt en met een klik valt de deur terug in het slot.

Ledematen stoten verschillende keren tegen obstakels op de weg als Lux me door het donker trekt. "Ik weet niet of mijn verstopplek groot genoeg is voor drie personen," fluistert hij. "We zullen heel dicht op elkaar moeten gaan staan."

Als we niet op de vlucht waren voor de regering, had ik dit gezien als een van zijn gladde versierpraatjes. Gewoon een manier om zo veel mogelijk meisjes te betasten in zo min mogelijk tijd. Maar ons leven hangt hiervan af en dus pers ik mezelf tegen de steenkoude muur.

"De koelcel," concludeer ik terwijl Lux tegen me aan komt staan. Hij slaat zijn armen om mijn middel en drukt zich zo stevig tegen me aan dat het ongepast is. Niet dat ik het erg vind. Ik begraaf mijn gezicht in zijn shirt en probeer mezelf wijs te maken dat alles goed komt.

We staan nog maar net op onze plek als de deur van de ruimte open wordt gerukt. Mijn hart lijkt te blijven hangen in mijn keel.

"Hier hebben we net ook al gekeken," klinkt de stem van een van de beveiligers. "Welke idioot zou zich nou in de vriezer verstoppen?"

"We hebben net overal gekeken," bromt de andere. "En toch hebben we niks gevonden."

Een ijzingwekkende seconde lang gebeurt er helemaal niks. Tot de deur weer dicht knalt en de stemmen van de beveiligers aan de andere kant verder discussiëren, steeds verder weg.

Langzaam komt mijn ademhaling weer een beetje tot rust. Ze hebben ons niet gevonden. Nog niet. Hoe lang zullen we ons nog kunnen verstoppen voor de regering?

"Blijven jullie daar staan droogneuken of gaan we nog maken dat we wegkomen?" mompelt plotseling een stem. O ja, Marsha. Dat is waar ook, ik ben hier niet alleen met Lux, ook al voelt dat wel zo.

"Hou je kop, Mars," sist Lux terug. "Is dit echt het moment om jaloers te gaan doen?"

"Jaloers?" vraag ik niet-begrijpend. "Mis ik iets?"

Een hoge lach ontsnapt uit Marsha's mond. "Behalve dat jij het met mijn vriendje hebt aangelegd?"

"Het is uit," zegt Lux, en ik voel dat hij het meer tegen mij heeft dan tegen Marsha. Dat vermoeden wordt bevestigd als hij verder praat. "Het is zelfs al heel lang uit, maar Marsha weet niet zo goed hoe ze daarmee om moet gaan."

"Daar heb jij geen last van, hè? Je neukt gewoon elk meisje dat je tegenkomt. Denk je echt dat hij in jou geïnteresseerd is, Flo? Vergeet het maar. Dit is allemaal een spelletje van hem."

Ik denk dat ik dingen zou moeten voelen, maar al mijn emoties zijn uitgevlakt door de kou. "Kunnen jullie gewoon ophouden met elkaar afkatten? Ik wil hier weg."

"Ik ook," valt Lux me bij. "En zij gaat niet mee."

"Marsha gaat mee." Ik weet niet waarom ik haar verdedig, want ze heeft nog nooit iets gedaan om dat te verdienen, maar ik kan haar gewoon niet aan haar lot overlaten. Bovendien is de kans groot dat ze rechtstreeks teruggaat naar het regeringsterrein om ons te verraden. Deze toestand is zo al moeilijk genoeg.

Lux slaat een zucht. "Omdat jij het per se wilt dan." Hij maakt zich van me los en wurmt zich tussen ons en de containers vol vis heen naar de deur. Die zet hij eerst op een kiertje om te controleren of de kust veilig is, maar dan wenkt hij Marsha en mij.

Op onze weg uit de ijzige kou bestudeer ik het vage silhouet van Marsha, dat alles is wat ik in het donker van haar kan zien. Natuurlijk is zij het ex-vriendinnetje van Lux. Het is gewoon dom dat ik dat niet zelf heb bedacht. Ze zijn allebei zo populair op school. En dat doet me automatisch weer denken aan haar woorden over dat dit allemaal maar een spelletje voor hem is. Natuurlijk is het dat. Ik sta niet bepaald bekend als knap of sexy. Waarom zou hij iets willen met een meisje als ik?

"Gaat het vandaag nog lukken, denk je?" Lux steekt zijn hoofd om de rand van de deur. "Kom, voordat we alsnog gepakt worden."

Ik glip langs hem heen terug naar de ruimte met het omroepsysteem, waar Marsha al staat te wachten. "Wat gaan we nu doen?" vraag ik als Lux er eenmaal ook is. "Ik denk dat we het best-"

Abrupt val ik stil als het televisiescherm aan de muur aanspringt. Eerst denk ik dat een van de beveiligers het aan heeft gezet, maar dan dringt het pas tot me door wat dit betekent. Een speciale nieuwsuitzending. Als er écht iets belangrijks gebeurt, zoals een aanslag, springen alle televisieschermen in het land automatisch op de nieuwszender, of er nu iemand in de buurt is of niet.

"Goedenavond dames en heren," begroet de nieuwslezer zijn publiek, wat ongetwijfeld niet erg groot zal zijn. Het is tenslotte al laat, waarschijnlijk al na middernacht. "Welkom bij een extra nieuwsuitzending. Nadat eerder vandaag twee deelnemers aan het zomerprogramma van de regering spoorloos verdwenen, heeft de politie nu twee verdachten opgepakt die medeplichtig zouden zijn aan de zaak."

Stond het kippenvel nog op mijn lijf van daarnet of komt het gewoon heel snel weer terug? Ik weet het niet, ik kan alleen maar vervuld van angst naar het beeldscherm kijken.

Eerst begrijp ik niet wat ik zie, maar dan dringt het tot me door dat het beelden zijn van meneer Gerritsen die opgepakt wordt. Hè? Ik dacht dat dit om mijn vader zou gaan. Wat heeft meneer Gerritsen hiermee te maken? Zit hij ook bij de verzetsbeweging?

Maar al mijn verbazing hierover wordt in één klap naar de achtergrond verdrongen als het nieuws overspringt op beelden van de volgende opgepakte persoon. Mijn mond valt open, mijn hart krimpt in elkaar bij het zien van de blonde krullen en perfect opgemaakte ogen. Amy.