Chip #Netties2017

39.

Op het moment dat de trein tot stilstand komt op het station van Utrecht, zijn mijn benen zo slap dat ik zeker weet dat ik het niet eens tot het eind van het perron ga halen. Maar ik moet wel. Ik heb geen andere keus.

Geruisloos glijdt de deur voor me open en met bibberende knieën daal ik het trapje af. Links en rechts van me zie ik andere mensen uit de trein stappen. Het is nog een geluk dat dit de hoofdstad is; dit is het drukste station van Nederland. Als ik ergens een poging kan doen om op te gaan in de menigte dan is het hier.

Dankzij de klimaatbeheersing in de trein – en doordat ik op de wc mijn uniform heb vervangen voor een grijze trui en een zwarte broek – slaat de hitte me op het perron meteen in mijn gezicht. Het lijkt wel of ik in slow motion ga als ik met de andere mensen mee naar de trappen loop. Slow motion is gevaarlijk. Ik moet hier weg voordat Marsha me ziet, of wie dan ook.

In gedachten neem ik alles door wat ik van Utrecht weet. Het station ligt vlak bij het regeringsterrein, als ik niet in verre staat van paniek had verkeerd, had ik het vanuit de trein kunnen zien. Aan de andere kant van het station ligt het stadscentrum. Ik moet daar zien te komen zonder dat iemand van het zomerprogramma me ontdekt.

Het beklimmen van de stationstrap is de zwaarste fysieke inspanning die ik ooit heb gehad. Puffend en zwetend kom ik aan op de bovenste treden, om het meteen weer ijskoud te krijgen van een groot bord aan de muur. 'Leerlingen zomerprogramma hier verzamelen' staat er met felrode letters op een witte achtergrond. Om het bord heen staan enkele jongens en meisjes in het nationale schooluniform.

Ik doe alsof ik ze niet gezien heb en loop achter een zakenman aan de andere kant op. Daar moet het centrum zijn. Daar begint mijn lange, moeilijke weg naar vrijheid die ik misschien niet eens overleef.

Het is duidelijk dat ik hier totaal niet over nagedacht heb. Als ik het plan vóór gisteren had bedacht, had ik het misschien beter uit kunnen werken. Nu moet ik zien te overleven met slechts de vier deciliter water in het flesje in mijn rugzak en een slaaptekort van alle nachten dat ik in doodsangst op mijn toekomst lag te wachten. Geen omstandigheden die in mijn voordeel zijn.

Omdat ik weg moet uit Utrecht voordat de regering opsporingsberichten voor me laat uitsturen, begin ik in een willekeurige richting te lopen. Oogverblindend zonlicht weerkaatst in de ruiten van de vele wolkenkrabbers en bezorgt me hoofdpijn. Maar als ik mijn ogen dichtknijp tegen het licht, ben ik de zon plotseling dankbaar omdat het mijn voornaamste bron van navigatie is momenteel.

Mijn plan is om het land uit te vluchten. Om dat te doen moet ik naar Rotterdam of Breda. Beide steden liggen ten zuidoosten van Utrecht en dus is dat de meest logische richting om heen te wandelen.

In gedachten bedank ik de zon terwijl ik mijn koers verander en een fietspad oversteek. Gewoon logisch blijven denken, dan red ik het vast wel.

-

Was ik maar niet zo stom geweest om mijn chip in de trein te laten liggen. Toen leek het een goed idee, maar nu ik al een paar uur door Utrecht zwerf, weet ik dat het het domste was wat ik had kunnen doen. Ik had eerst een voorraad eten in moeten slaan en dán pas mijn chip ergens achter moeten laten. Ja, dan had de regering wel een spoor gehad om na te trekken, maar dan had ik tenminste niet zo'n honger gehad als nu.

Ik duik een steegje aan en druk mijn rug tegen de muur. Het is doodvermoeiend om steeds over mijn schouder te moeten kijken. Ik wou dat ik een veilige plek had om heen te gaan, maar ik heb geen enkele andere bestemming dan mijn einddoel en ik weet niet wanneer – en óf – ik die ga bereiken. Dankzij het achterlaten van mijn horloge ben ik alle besef van tijd en plaats kwijt.

Het geluid van rennende voetstappen trekt mijn aandacht. Ze komen dichterbij en mijn hartspieren trekken zich samen. Word ik nu al ontdekt?

Een persoon komt de hoek om en blijft met haar handen op haar knieën staan uithijgen. Marsha. Shit.