Never Ever {♥Completed♥}

V

လမ္​းမထက္​ တစ္​ရြက္​စီ​ေႂကြက်လာတဲ့ ရြက္​၀ါတခ်ိဳ႕။ ​ဒီလမ္​းတစ္​​ေလွ်ာက္​ ကိုယ္​မင္​းကို စက္​ဘီး​ေလးနဲ႔ တင္​စီးခဲ့ဖူးတာ​ေတြ။ လြမ္​းတယ္​။ ျပန္​မရႏိုင္​တဲ့ အ​ေျခ​ေန​ေလး​ေတြ လြမ္​းတယ္​။

အတိတ္​ကအတိတ္​ပါပဲ Tae...။ ဒါ​ေပမဲ့ ငါတို႔အတိတ္​​ေတြဟာလည္​း မ​ေန႔တစ္​​ေန႔ကလိုပဲ။ မၾကာ​ေသးဘူး​ေနာ္​။ ခ်စ္​ခဲ့ၾကတာလည္​း မၾကာ​ေသးဘူး။ လမ္​းခြဲခဲ့တာလည္​း မၾကာ​ေသးဘူး။

​ေသမိန္​႔က်​ေနတဲ့လူတစ္​​ေယာက္​လို ဘာလို႔မ်ား ​ေမွ်ာ္​လင္​့ခ်က္​မဲ့​ေနခဲ့ရတာလဲ။

ဟူး....Kim Tae Hyung ငါမင္​းကို အရမ္​းလြမ္​းတယ္​။

"Jeon Jung Kookရယ္​  ​ေခၚမၾကား​ေအာ္​မၾကားပါလား​ေနာ္​"

ECမရဲ႕ အသံ​စူးစူး​ေၾကာင္​့မွ အတန္​း​ေ႐ွ႕​ေရာက္​​ေနမွန္​းသိတယ္​။

"အာ​ေဆာရီး ဘာ​ေျပာမလို႔လဲ"

"ည​ေနက် မျပန္​နဲ႔အံုး။ ႏႈတ္​ဆက္​ပြဲအတြက္ ျပဇာတ္​ကဖို႔ ျပင္​ဆင္​ရမွာ ကူ​ေပးအံုး"

အင္​အင္​ဟုသာ ​ေခါင္​းၿငိမ္​့ျပၿပီး အတန္​းထဲ၀င္​လိုက္​တယ္​။ အခုဆို က်​ေတာ္​့​ေနရာက သူ႔​ရဲ႕အ​ေနာက္​ျပန္​ျဖစ္​​ေနၿပီ မဟုတ္​လား။ စားပြဲ​​ေပၚ ​ေမွာက္​အိပ္​ခ်ရင္​း သူ​ေရာက္​မလာ​ေသးတဲ့ ​ေ႐ွ႕က​ေနရာလြတ္​ စားပြဲခံု​ေလးကို ​ေငးၾကည္​့​ေနမိတယ္​။

​ေပြ႕ဖက္​ခြင္​့မရတဲ့ မင္​းရဲ႕အ​ေငြ႕အသက္​​ေတြကို ႐ွဴ႐ိႈက္​ခြင္​့တစ္​ခုနဲ႔ သိမ္​းပိုက္ျဖစ္​​ေနတယ္​ အခ်စ္​ရယ္​....။

ပထမခ်ိန္​ ဆရာ​၀င္​တဲ့အထိ သူ ​ေရာက္​မလာ​ေသး။ ​ေက်ာင္​းမလာ​ေတာ့ဘူးလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ​ေမွ်ာ္​လင္​့ခ်က္​ရဲ႕ရဲ႕​ေလး ​ေပ်ာက္​ဆံုးျပန္​တယ္​။

"ဆရာ ၀င္​ခြင္​့ျပဳပါ"

ဒီအသံ​ေလး က်​ေတာ္​အလြတ္​ရ​ေနတာမို႔ အိပ္​​ေနရာက ဇက္​ကနဲ​ေမာ့ၾကည္​့လိုက္​မိတယ္​။ က်​ေတာ္​လြမ္​းတဲ့သူ။

ဆရာ၀င္​ခြင္​့ျပဳတဲ့အခါ ​ေျခသံတိတ္​တိတ္​နဲ႔ သူ ၀င္​လာတယ္​။ ထိုင္​ခံုမွာ၀င္​ထိုင္​ခါနီး အၾကည္​့ခ်င္​းဆံုမိတဲ့အခါ ဒီႏႈတ္​ခမ္​းက အလိုလို ​ေကြးၫြတ္​ျပံဳးျပလိုက္​မိတယ္​။