The Way Back (All I Need Book 2) [NASHLENE FANFIC]

The Way Back: Chapter 6

Nash’s POV: mabilis na lumipas ang ilang araw na nanatili si Shar dito sa Pilipinas. Nagulat nalang ako nang magising ako ng isang araw at aalis na pala siya.

                                            

*AIRPORT

Nash: Mag-iingat ka dun ah? Tatawagan kita lagi ah? Lalo na pag-vacant ko… (naiiyak)

Tumatango lang si Shar habang umiiyak at nakatingin sa floor

Nash: Huy, Bebe Brad ko (Hinawakan magkabilang pisngi ni Shar) Tignan mo nga ko… magiging okay din ang lahat. Sabi nila Jai babalik na sila ng States next week. Pupuntahan ka daw nila agad. I-message mo lang daw yung address mo okay?

Shar: (Umiiyak) Okay… I love you.

Nash: (pinunasan ang luha ni Shar) Shh… wag ka na umiyak. Sige ka, magkaka-wrinkles ka na oh. Ngiti ka na please? (pinipigilan umiyak)

Shar: (ngumiti ng kaunti) Okay… good boy ka dito ah? Dapat ako lang. ingat ka ah?

Nash: Oo naman… ikaw lang promise! Nga pala, may ibibigay ako sa’yo. (nilabas ang compass necklace)

Shar: Bakit mo naman ako binilan ng compass? (pinunasan ang luha at kinuha ang compass)

Nash: Pupunta ka kasi sa ibang lugar eh… at malayo pa dito. So, if ever you get lost… you will always find your way back… You will always find the way back.

Tinignan naman ni Shar ang likod ng compass at may naka-engrave na

“So you don’t have to get lost.

                                                  –Boss”

Shar: bakit boss ang nakalagay dito?

Nash: Eh diba ako si Boss Nash tapos ikaw si Bebe Shar? (ngumiti)

Cherry: (lumapit kila Nash) Anak… boarding na ang flight natin. Tara na?

Shar: Sige ma… sandali lang po. (Humarap kay Nash) Kailangan ko na umalis.

Nash: (Di na napigilan ang luha at inakap si Shar ng mahigpit) I love you… so much.

Shar: (umiiyak uli) I love you too… sobra.

Bumitaw naman si Nash kay Shar at idinikit ang noo niya sa noo nito at unti unting nilapit ang mukha niya at nagdikit ang mga labi nila. Matapos ito ay naglakad na papalayo si Shar nang biglang….

Nash: Princess Flash!

Napalingon si Shar kay Nash

Nash: Wag mo ko kakalimutan okay?! (may mga luha sa kanyang mga mata)

Shar: I won’t. I promise. (Ngumiti)

Nash’s POV: I wish I could freeze the moment na nag-meet ang mga labi namin and live in that time forever. But I can’t. At ang mga huling mga salitang nabanggit niya sa akin ng harapan ay nawala kasama ng hangin… at masakit man sa loob ko na makita siyang palayo ng palayo sa’kin, kailangan eh. Pero, distansya lang naman ang magbabago. Hindi ang nararamdaman namin.

Shar’s POV: Yun na ang huling sulyap ko na nakita kong nakatayo si Nash malapit sa’kin. At naglakad na’ko palayo. Pinipilit ko ang sarili ko na wag na siyang lingunin pero hindi ko kinaya at nilingon ko siya… pero, parang napakalayo niya na. but, gaya nga ng sabi ng ilan… Love is stronger than distance.

>TO BE CONTINUED