Κάθεται μπροστά από το μεγάλο καθρέφτη.
Παρατηρεί το είδωλό της.
Τα μάτια της πρησμένα.
Τα χείλη της ματωμένα.
Τα μαλλιά της απεριποιητα.
Το σώμα της τελείως αδύνατο και αδύναμο.
Ουρλιάζει.
Καταριέται τον εαυτό της.
"Σε μισώ." Φώναξε με όλη της την δύναμη που είχε.
Το "Σε μισώ" δεν πήγαινε σε αυτόν αλλά στον εαυτό της.
Πλέον μισεί τον εαυτό της.
Πλέον δεν θέλει τον εαυτό της.
Νιώθει σκουπίδι
Νιώθει ένα τίποτα.
Νιώθει σαν ένα χαρτί τσαλακωμένο.
Νιώθει σαν ένα σώμα άψυχο χωρίς ψυχή που απλά κινείτε μέσα σε αυτόν τον ψευτικο κόσμο.
Τοποθετεί το ένα της χέρι πάνω στον καθρέφτη και με το άλλο το κεφάλι της.
Νιώθει μια έντονη ζαλάδα αλλά πλέον εχει συνηθίσει.
Έχει συνηθίσει την αίσθηση αυτή.
Απομακρύνει το χέρι της από τον καθρέφτη και έχει σχηματιστεί πλέον μια μικροκαμωμένη παλάμη στο τζαμί.
Έτσι σκέφτεται την ζωή της σαν μια δαχτυλια σε ένα τζαμί που αν πάρεις ένα πανί την έχεις εξαφανίσει.
Άραγε όλοι ήμαστε έτσι?
Μια δαχτυλια σε ένα τζαμί?
Που αν πάρεις ένα πανί έχει εξαφανιστεί?
Για την Ιόλη έτσι είναι η ζωή.
Δαχτυλια που φεύγει.
Γεια σας ξανά κοντα σας με νέο κεφάλαιο που ελπίζω να σας αρέσει♡
Σκέφτομαι ένα κεφάλαιο να το γράφω σαν ημερολόγιο δηλαδή να διηγείται η πρωταγωνίστρια κάποια γεγονότα και σε ένα άλλο σαν να τα διηγείται ο αφηγητής.
Αν θέλετε να μου πείτε και εσείς τι γνώμη έχετε θα χαρώ πολύ.
Σχολιάστε και ψηφίστε το κεφάλαιο.
Φιλιά πολλά♡♡♡
YOU ARE READING
The Sad Diary
Short Story{Κάποια στιγμή θα έρθει η αυγή και στο δικό σου ημερολόγιο.} "Ιολη θα σε αγαπώ" "Και εγώ" Του είπε και έφυγε ο ιδιος.Έφυγε για την χώρα των αγγέλων. Άραγε στο ημερολόγιο της Ιόλης θα έρθει? {Παρακαλώ να μην αντιγράφετε κομμάτια από την ιστορία διότ...
