Mitologia Wiśni

Tirro

Było to lat temu kilkanaście. W sadzie panował wtedy okropny głód zesłany na mieszkańców przez rozwścieczonych mieszkańców chmur. Największa nuedola spadła na mieszkańców wioski Tirro gdyż to przez ich występki na krainę spadła tak straszliwa kara.

W owej wsi razem ze swymi synami mieszkała stara wdowa Ezzeli.

Gdyż ich zapasy się skończyły porwali ona jedną ze swych sąsiadek i zamknęła w piwnicy po czym pod osłoną nocy żywcem odarła ze skóry i oddzieliła mięso od kości by urządzić strawę dla swej rodziny.

Jednak wątłe ciało nie wystarczyło i po kilku dniach ponownie musiała wyruszyć na polowanie.

Mijały dni, miesiące i lata a Tirro z karzdym dniem traciło coraz więcej mieszkańców a psychika Ezzei załamywała się coraz bardziej zmieniając ją w cień kobiety którą była przeszło kilka lat wstecz.

Jednak gdy wszyscy mieszkańcy zostali zamordowani i zjedzeni Tirro i jej rodzina dalej potrzebowala jedzenia.

Pochwyciła wtedy swego najstarszego syna i oddźeliwszy jego twarz od reszty ciała uczyniła z niego pieczeń i dała jego rodzeństwu do zjedzenia.

Gdy strażnicy dowiedzieli się o jej czynie wysłali Terrigo by zbadał sytuację i przyprowadził ją przed sąd.

I poszedł do niej a oczy jej były zaszłe mgłą tak iż go nie poznała. Zwabiła go wtedy do swej chaty i przebiwszy go mieczem zostawiła na podłodze by przynieść narzędzia. Lecz gdy powróciła zamiast ciała zastała jedynie plamę krwi. Gdy poszukiwała zwłok do chaty wtargnęła Agoria z całym zastępem wojów w pełnym uzbrojeniu z bronią w ręku.

Tedy jej oczy otworzyły się i padła na kolana błagając o przebaczenie. A na dom jej spadła śmierć żywa odziana w czarną tunikę dzierżącą miecz zguby. I zeszła a u jej boku szedł syn wdowy pozbawiony twarzy.

I osądzona została a jej zwłoki wrzucone do studni i pozbawione twarzy.