Mitologia Wiśni

Potępieniec

Gdy mieszkańcy sadu spokojnie uprawiali i doglądali drzew ich krainę najechała armia ciemności chcąca zniszczyć ich wioski i spaliś sad.

Po długiej walce gdy wyznawcy grzebali zmarłych pewna wieśniaczka zauważyła, że jeden z wojowników ciemności jest jeszcze żywy. Wyznawczyni w tajemnicy zabrała go do swego domu i doglądała do póki nie wyzdrowiał. Traktowała go jak swego brata starając się by i on zamieszkał w sadzie.

Ale on uciekł gdy tylko odzyskał wszystkie siły.

Jakiś czas później armia ciemności ponownie najechała na krainę wiśni. Podczas walk owy wojownik wypatrzył osobę która uratowała go przed niechybną śmiercią. Gdy do niej podleciał zorientował się co jej zrobili. Była przecięta na pół i zostawiona na powolną i bolesną śmierć.

Gdy to zobaczył poczuł ból i pustkę rozdzierającą jego wnętrze. Użył więc swoich mocy by rozdzielić walczących i zebrał ich po swojej prawicy i lewicy. Wszyscy spoglądali na upadłego wojownika niewiedząc co ma zamiar zrobić.

Wtedy wojownik podszedł do osoby odpowiedzialnej za jego cierpienie i przepołowił go jednym szybkim ruchem.

Wszyscy patrzyli jak ciało wojownika zaczyna się deformować i zmieniać w przerażające monstrum które po chwili zabiło swoich dawnych towarzyszy.

Gdy już dokonał rzezi upadł na kolana błagając o szybką śmierć.

Wyznawcy wrzucili go do studni gdzie miał zostać osądzony za swe przewinienia. Ze studni co jakiś czas wydobywały się agonalne wrzaski potępionego wojownika.

Po kilku godzinach ze studni wyszedł wysoki młodzieniec odziany w czarno-białą koszulkę i czarną kamizelkę.

Młodzieniec podszedł do trzech sługów wiśni i powiedział im, że zwie się Terrigo i za jego wcześniejsze przewinienia do końca swych dni musi służyć mieszkańcom tej krainy...

Wtedy mściwa Agoria dobyła swego miecza i przebiła go na wylot by ponownie stanął przed obliczem jej brata. Jednak potępieniec wstał i otrzepał się z pyłu a jego rany zagoiły się. A ona pochwyciwszy go wyrwała mu serce i kazała je spalić w piecu i zakopać razem z ciałami jego dawnych towarzyszy.

Od tego momentu pełni on wieczną służbę chroniąc sad i starając się odpokutować swe przewinienia.