Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 23 •

~ Νύχτα ~

Το βράδυ εκείνο δεν μπορούσα να κοιμηθώ οπότε είχα αναλάβει την νυχτερινή βάρδια. Ακομπούσα το κεφάλι μου σε ένα δέντρο και καθιστός σκεφτόμουνα ή μάλλον κάτι παραπάνω, ονειροπολούσα... Εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου και με βομβαρδίζαν σαν βροχή από άσχημες αναμνήσεις. Μία του δολοφονημένου πατέρα μου , μία εικόνες και τύψεις που δεν ήμουν και δεν έκανα τίποτα για την εκθρόνιση, αλλά η εικόνα της νεκρής δράκαινας, που συναντήσαμε το πρωί, δεν έφευγε από το μυαλό μου. Με
λίγα λόγια μια καταθλιπτική νύχτα. Όμως κάποιος είχε
βάλει στόχο να το αλλάξει... Η Κριστάλια εδώ και πολύ
καιρό υπέφερε από εφιάλτες. Κάθε βράδυ από τότε που την θυμάμαι δεν κοιμόταν καθόλου καλά. Σήμερα όμως ήταν κάτι άλλο πάνω από το φυσιολογικό σουξέ...
-Όχι! Μην με πλησιάζεις! Θα σου γδάρω το τομάρι!
Φύγε-φύγε! Μην με ακουμπάς! Είπε και πετάχτηκε πάνω από την σύνχηση. Μπορεί να μην έβλεπα το όνειρο της αλλά κάτι είχα καταλάβει( μάλλον κάτι παραπάνω από καταλάβει... )
Δεν σηκώθηκα όμως ούτε καν σήκωσα το κεφάλι μου από το δέντρο. Κοίταζα αδιάφορος σαν να μην είχε φωνάξει με όλη της την δύναμη στο ύπνο της. Ήθελα να είμαι διακριτικός. Εκείνη από την άλλη κοιτούσε για να με βρει. Με είδε και με πλησίασε. Την κοίταξα κατάματα. Έβλεπα μόνο φόβο και τρόμο στα μάτια της. Εκείνη τότε μου είπε:
-Γιατί δεν πας να κοιμηθείς? Θα μείνω εγώ. Εξάλλου δεν...
-Μπορείς να κοιμηθείς. Συμπλήρωσα κοιτόντας αυτήν την φορά τον ουρανό.
+Δεν άντεξα άλλο...
-Φώναζα πάλι έτσι δεν είναι?
-Έεε...
-Άσε κατάλαβα.
-Εφιάλτης ξανά από το παρελθόν σου?
-Ναι. Βλέπω ότι δεν είμαι η μόνη που αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα.
-Έχεις δίκαιο. Όλοι έχουμε κάτι κακό να θυμόμαστε. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε η εικόνα του θείου μου. Του τέρατος, δολοφόνου και προδότη! Έκανα μια κίνηση με το κεφάλι μου να διώξω την σκέψη. Η Κριστάλια από ότι φαίνεται το κατάλαβε.
-Το παρελθόν? Με ρώτησε ενώ εμείς κοιτούσε.
-Χειρότερο! Εφιάλτης! Και μάλιστα στον ξύπνιο μου!
Μόλις της το 'πα έκατσε δίπλα μου.
-Να μαντέψω, συνέχισα. Θες να σου πω την ιστορία μου?
-Έεε ναι. Την δίκαια μου εξάλλου την ξέρεις. Άσε που έχει αρχίσει να μου προκαλεί ενδιαφέρον...
-Αχ κατάλαβα. Έκανα μια παύση και μετά της είπα:
Τι θα έκανες αν ο θείος σου σκότωνε τον πατέρα σου?
-Πάρτυ! Αλλά είναι νεκρός εδώ και χρόνια. Οχ κατάλαβα... Είσαι σε χειρότερη μοίρα από την δική μου.
-Γιατί το λες αυτό?
-Μα εσύ έχεις χάσει τον πατέρα σου και μάλιστα τώρα μου λες από τον ίδιο σου το θείο?!?
-Όχι. Η μοίρα είναι το πεπρωμένο. Η δικιά σου όμως είναι κάτι παραπάνω από αυτό...
-Μα εγώ θα ζούσα και μάλιστα πριγκιπικά! Απλά θα είχα έναν άξεστο σύζυγο.
-Απλά? Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό! Το δικό μου πρόβλημα θα λυνόταν σε δύο δευτερόλεπτα, άντε σε μια εβδομάδα με τα βασανιστήρια ,που λατρεύει ο θείος μου... Εσένα θα ήταν όλη σου την ζωή! Χωρίς να το θέλεις και χωρίς ελπίδα. Η ελπίδα μας κρατάει ζωντανούς όλους εμάς με την άσχημο πεπρωμένο.
-Θα σου κάνω μια ερώτηση αλλά μην απορήσεις. (Δεν είπα τίποτα απλός περίμενα να συνεχίσει. ) Αν είναι όπως τα λες ,γιατί δεν το έκανες από την αρχή? Δηλαδή να πολεμήσεις και ας πεθάνεις? Συγνώμη αν σε πρόσβαλα με αυτήν την ερώτηση.
-Όχι καθόλου. Το είχα σκεφτεί ,αλλά ποιό όφελος θα είχε? Σκέψου, τώρα τουλάχιστον έχω μία αποστολή! Προσπαθώ να αλλάξω κάτι που είναι γραμμένο. Θα ηττηθώ αλλά κερδίζω χρόνο και εμπειρίες οπότε?
-Δίκαιο έχεις! Για ένα λεπτό που είναι το φεγγάρι?
-Χαχα! Δεν έχεις βγει ποτέ έξω σε "αφεγγάρη" νύχτα.
-Έεε?
-Εφραση: Νύχτα χωρίς φεγγάρι. Είναι το επόμενο φαινόμενο μετά από την πανσέληνο. Το φεγγάρι μικρένει και μετά ξανά μεγαλώνει. Τη μέρα που έχει γίνει πιο μικρό από όλες τις άλλες μέρες λέγεται αφεγγάρη ή αλλιώς νέα σελήνη. Ο λαός μου την λατρεύει.
+Είπα ο λαός μου ξανά!
-Δηλαδή δεν τους αρέσει η σελήνη;
-Οχι.
Όπως σας είπα είχε τον τρόπο να μου αλλάζει την διάθεση με τις ερωτήσεις τις.
-Γιατί? Εγώ την λατρεύω! Σκέψου ήταν η μόνη νύχτα που επιτρεπόταν να βγω. Βέβαια πάντα με συνοδεία αλλά...
-Α δηλαδή είσαι ισχυρογνώμων και κάθετη στις απόφασεις σου κι βάζεις πάντα έναν στόχο στην ζωή σου! Είναι οι άποψη για αυτούς που την λατρεύουν. Καθώς και ότι αναγνωρίζεις στο ουρανό δίχνει ένα μέρος του εαυτού σου.
-Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έπεσαν έξω. Εσύ τι κοιτάς πρώτα πρώτα?
-Δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο. Είναι σαν τα μάτια μου να σχηματίζουν την εικόνα ενός ματιού και μάλιστα δράκου. Μάλλον για αυτό θέλω να κυνηγήσω έναν... Ξέρεις γιατί οι δικοί μου δεν συμπαθούν το φεγγάρι? Ήθελα να αλλάξω θέμα. Ήταν το πιο ανεξήγητο πράγμα σε εμένα.
-Αα ναι γιατί?
-Εεε ... Λένε ότι το φεγγάρι σε θαμπώνει και σε εμποδίζει να αναγνωρίσεις τα χρήσημα για έναν ταξιδιώτη άστρα. Σε θαμπώνει η ομορφιά της.
-Αλήθεια γι' αυτο με έβγαζε ο πατέρας μου εκείνη την μέρα έξω! Ήθελε να με θαμπώσει με το φεγγάρι!
-Έεε δεν νομίζω να είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του, τουλάχιστον για αυτό το θέμα, αλλά να ξέρεις ότι ισχύει.
Τις μέρες με πολύ φεγγάρι δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τους αστερισμούς.
-Τους αστερισμούς?
+Αχ κλειδωμένη όλη της την ζωή ήταν!
-Οι αστερισμοί είναι σχέδια που μπορείς να φτιάξεις με το μυαλό σου συνδέοντας νοητές γραμμές μεταξύ αστεριών. Να για δες εκεί ας πούμε. Αυτή είναι η Μεγάλη άρκτος!