Ömrümün Yüreğine Yolculuğu#TAMAMLANDI#

Huzur

Huzur.Sahilde oturmuş çayımı yudumlarken elimdeki kitabı okumaya çabalıyordum. Hangi akla hizmet bir aşk romanını yanıma almıştım ki... Okudukça sinirlerim bozuluyordu. "İlk aşk, saf aşk, masum aşk, palavra..." diyerek bir hışım ile elimdeki kitabı yere fırlattım. Kitabın suçu yoktu belki ama içindeki yazılanlara artık inancım kalmamıştı. İnancımın kalmadığı bir kitabı okumaya da hevesim tükenmişti. Ellerimi yüzüme kapayıp derin derin nefes alarak sakinleşmeye çalışıyordum. Derin derin solurken havayı,"Kitaplar okumak içindir, toprak onlar için pek de uygun bir yer değil." Diyen sesi duyduğumda başımı bir anda kaldırdım. Güneşi arkasına almış ve ışık hüzmeleri arasında gülen gözler ile bana bakan bir çift yeşil sahibine şaşkınca bakıyordum.

"Sen de kimsin?" diye sordum ona bakarken.

Bana içten bir gülümseme bahşetti önce, sonra az önce yere fırlattığım kitabı eline aldı ve masaya koydu. Ardından ise teklif bile beklemeden tam karşımda bulunan sandalyeye oturdu. "Merhaba ben Akın." Dedi. Elini bana doğru uzatırken tuhaf bakışlarımı bir ona bir de bana uzattığı eline yöneltmiştim. Tanışmak, hem de bir karşı cins ile, şu an ihtiyacım olan en son şeydi. Eli havada asılı kalan Akın, yüzüne yaydığı gülümsemesini mümkünmüş gibi daha da yayarak başını önüne eğdi ve kendine has bir kıkırtı sesi çıkarırken elini geriye doğru çekti. Tanımadığım bir adam ile yeni hayatımın ilk gününde oturup aynı masada sohbet edecek değildim. Bir hışımla yerimden kalkıp gitmek için ona arkamı döndüğüm anda "Hey, kitabını unuttun gizemli kız." Dedi. Dişlerimi sıktım ve gözlerimi istemsizce kapattım. Sakin olmalıydım. Ona dönme gereği bile duymadan, "Sende kalsın, ben artık o palavralara inanacak saf Elif değilim." Dedim ve daha fazla konuşmadan oradan uzaklaştım. İstediğim tek şey huzurdu, öyle değil miydi? Ancak böyle gereksiz insanlar varken bu ne kadar mümkün olabilirdi ki?