"Manahimik ka nga at wag ka ng mag joke. Hindi bagay sayo" she said. She cleared her throat. "Pupuntahan mo ba si Akira?"

"Yes" I answered as I am removing my clothes maliligo muna ako.

"Pero ayaw nya na diba? Ikakasal na sila ngayon ni Dmitri. Don't make it more harder for you" she said.

"Tsk Luna. I just want to see her" I said "For one last time. Gusto ko din na matahimik sya at maging masaya na sya kay Dmitri"

"Seryoso ka ba dyan?"

"I don't want to burden her, ayokong ma guilty sya habang buhay. I love Akira and if Dmitri will make her happy. I'm more than willing to let her go" my voice almost cracked.

Ang bigat sa pakiramdam.

"Kahit masakit?"

"Even if it's painful. I'm no longer her prince charming but she'll always be the heroine of this story and I might as well support her to her happily ever after kahit hindi ako ang makakasama nya doon" sabi ko.

"Thunder-

"You know what, I'll hang up. Imbis na nakapaligo na ako at nagawa na ang gagawin ko para makarating ako agad dyan, pinapatagal mo ko" sabi ko.

I heard her chuckled.

"Bye" I said as I ended the call.

I was under the shower when the memories came flashing to my mind.

The young Akira, the young me. Our wedding. All the happy, sad, and painful memories.

I cried.

Nakaligtas sa tama ng bala si Dmitri.
I won't pretend that I didn't wish na sana hindi na sya gumising.
Pero hindi,
He woke up and today is their wedding day.
Ngayon na din ang pagbalik namin sa pilipinas.

I don't know how to face Celestine or Akira's parents.

Pero alam ko, klaro sakin.
Mahal ni Akira si Dmitri
And I don't wanna be the hindrance to her happy ending.

I always wished na sana isang bangungot lang to at pag gising ko,
Ang nakangiting mukha ni Akira ang sasalubong sakin.

But this is reality.
Reality took away my happiness.

"Akira, why do you look so down today?" narinig kong tanong ng make up artist ni Akira.

Kumatok ako sa pinto.
Lahat sila napatingin sakin even Akira na kasalukuyang mini make-up an. She's wearing a robe.

Thank god hindi pa sya naka wedding gown dahil pakiramdam ko ay baka maiyak na agad ako.

"Hi Aki, can we talk?" tanong ko.

Nag iwas sya ng tingin at tila naiilang.

"Sandali lang before I go back to the Philippines" dagdag ko.

She looked at me.

"Uuwi ka na?"

"Is there a reason to stay?" tanong ko.

Hindi sya sumagot pero bumaling sya sa mga nag aayos sa kanya na nasa kwarto.

"Leave us for a moment, mag uusap lang kami" sabi ni Akira.

Nagsitayuan na yung mga staff nya.

"Okay Akira, bilisan mo lang. Nandyan na daw yung chopper na maghahatid sayo sa simbahan" sabi nung make up artist.

Akira nod at her and smile.

Nung kami na lang dalawa ay nabalot ng katahimikan ang kwarto.
I felt so weak and the sight of her is totally breaking me.

Tumikhim sya and plastered a smile at me.

"Thunder, anong ipinunta mo dito?" tanong nya.

Tumingin ako sa kanya.

"I should say na kaya nandito ako is para pigilan ang kasal nyo" sabi ko, mukhang nagulat sya. I faked a laugh. "I'm just kidding" lumapit ako sa kanya.

I held her hand at hinatak sya papalapit sakin.

Her body stiffened. I hugged her tightly at ibinaon ko ang mukha ko sa balikat nya.

I can't help it. Tears started to pour down from my eyes.

"T-thunder" tawag nya sakin. Pinipilit nya kong ihirap pero nagmatigas ako. I don't want her to see me like this.
Pinunasan ko ang luha ko at hinarap na sya.

I smiled at her.

"I'm here today to officially let you go" sabi ko.

Shocked is written on her face.

Binuksan ko ang kamay nya at inilagay sa palad nya ang wedding ring namin.

"A-ano to?" tanong nya.

"Our wedding ring" sagot ko. "Bahala ka na sa gagawin mo dyan. Keep it, ibigay mo sa iba or itapon mo. I just want to have it"

Her eyes started to water.

"Oh wag kang iiyak. It's your special day today. Dapat masaya ka na kasi I am giving you my blessings" sabi ko. Inayos ko ang buhok nya. "You really are beautiful" I kissed her forehead.

Hindi ko alam kung ilang segundo nakadikit ang labi ko sa mga noo nya pero bumitaw ako dahil kapag pinatagal ko pa, baka hindi ko na sya kaya pang bitawan.

Pagbitaw ko nakita kong iyak na ng iyak si Akira.

I held her hand pataas hanggang sa labi ko. I kissed it.

"My final goodbye to my very beautiful and unique wife, Akira Sapphire Montenegro" habang sinasabi ko yun, it is tearing me.

I smiled one last time bago ako tumalikod. Narinig ko ang pag iyak nya pero pinili kong wag ng lumingon at dumiretso na ng lakad.

She's guilty pero she deserves to be happy. I hurt her before and this is my karma.

Karma that I'll forever bear.
Because there will be only one girl that I loved, I will love and will still love until my very last breath and that's Akira.



Nakatayo ako sa malayo pero tanaw na tanaw ko ang simbahan mula rito. Ang simbahan kung saan ngayon ay naglalakad ang pinakakamahal ko.

Nung tumunog ang kampana ay tumalikod na ko.

Wala na.
Tapos na ang lahat.
Pwede nyo kong sisihin kasi hindi ko sya pinaglaban hanggang huli pero

How can you fight when you know that you'll lose in the beginning and it will not benefit the one that you love.

I lost but I will never forget her
Although I am
The Forgotten One

------------
To be continued

Last chapter na ang kasunod.

Anong mangyayari?

Vote and comment

Hindi pa ending bes wag ka munang magalit may last chapter pa!
Malay mo xD

- Kaye

THE FORGOTTEN ONE (My Professor Is My Husband Book 2)Onde histórias criam vida. Descubra agora