My Many-Sided Mate

Hoofdstuk 1:

{Ayla}

Pijn. Emotionele pijn die zo overweldigend was, dat ik het niet eens kon opbrengen mijn verdriet te uitten. Het nieuws had zich als een lopend vuurtje door de bossen verspreidt. En toen het mij bereikte, stond ik meteen in lichterlaaie.

Een luide grom van ongeloof borrelde op in mijn keel. Snel slikte ik het weg en keek vluchtig om me heen. Ik stond aan de rand van het park, mijn linkerhand steunde op de schors van de boom. Het ruwe materiaal deerde niet. Geen enkele pijn deed er nog toe. Ik voelde de tranen al opwellen in mijn ogen, maar ik moest het gewoon nog een keer lezen. Met de muis van mijn rechterhand veegde ik de verse tranen uit mijn ogen en ik focuste me weer op de stam. De geur van de weerwolf die het bericht had achtergelaten, prikte in mijn neus. Vlijmscherpe nagels hadden een bericht in de boom gekerfd. Een bericht speciaal voor mij.

Ayla, mijn welgemeende condoleances voor je broer. Echt heftig. (((

Ik kon de tranen niet meer tegenhouden. Ik liet mijn vingers over de diepe klauwsporen gaan waarmee het bericht was afgesloten, het zegel voor berichten van onze soort. Een snik ontsnapte uit mijn mond en ik sloot mijn ogen. Ik draaide me tegen de boom en langzaam zakte ik naar beneden. Mijn hoofd bonkte tegen de stam en mijn smalle vingers groeven bevend in het gras. Achter mijn oogleden was het nog donker, zo donker als de hemel gisteravond. Gisteravond. Toen de wereld nog mooi was.

Ik kon mijn gedachten niet tegenhouden. Wat als... Had ik hem maar nooit laten gaan, gisteren. Maar ik wist als geen ander hoe groot de drang was om naar buiten te rennen en te verdwijnen tussen de bladeren. Had ik hem nog maar één keer gezegd hoeveel ik om hem gaf. Maar nu, nu was het te laat.

~LATER~

Met een diepe zucht draaide ik de sleutel om in het slot. Hij had altijd nog één laatste zetje nodig voordat hij meegaf, maar ik had geen puf meer. Ik prutste nog een paar keer lusteloos met de sleutel en gaf de deur toen een harde dreun met mijn schouder. Hij vloog open en ik viel mijn appartement binnen. Mijn handen vingen me op voordat ik met mijn gezicht op de tegels terecht kon komen. Ik draaide me om en krabbelde alweer op om de deur dicht te smijten, toen mijn oog viel op enkele briefjes die op mijn deurmat lagen. Ze waren allemaal voor mij. "O, god." Ik raapte ze één voor één op en drukte de papiertjes tegen mijn borst. De brok in mijn keel werd alsmaar groter.

Met een hand sloot ik de deur en ik legde de rouwbetuigingen zorgvuldig op de hoek van de tafel. Later, beloofde ik ze. Later ga ik jullie lezen. Er kwam toch geen hap door mijn keel en mijn hoofd bonkte als een gek, dus besloot ik even te gaan liggen. Mijn bed lag er nog precies zo bij als ik haar had achtergelaten. Snel schopte ik mijn schoenen uit en kroop onder de dekens, waar ik hoopte dat mijn gedachtes me eindelijk met rust zouden laten.

Tevergeefs.

Met mijn ogen dicht reikte ik naar de boekenplank boven mijn hoofd, waar een imposante verzameling uitgekauwde weerwolf-utopieën stonden. Al die verhalen brachten rooskleurige verhalen en romances tussen weerwolven die veranderden wanneer ze maar wilden, maar de realiteit was helaas nooit zo veelbelovend. Één keer per maand kwam het beest in ons tot leven en dan kan je maar beter niet onder de mensen zijn. Weerwolvenpacks bestonden wel, maar ik was liever een eenling, een rogue. Joshua, mijn broer, was daarentegen een Alpha, het liefst omringd met vrienden en familie. Maar die tijd is voorbij. Hij is niet meer.

Ik zuchtte diep. En toen nog eens.

Een traan verliet mijn ooghoek en gleed langzaam over mijn wang naar mijn hoofdkussen. Waarom voelde ik me zo rot? Ik wist het antwoord eigenlijk al voordat ik de vraag stelde. Mijn kring van vertrouwelingen was beperkt, wat ervoor zorgde dat het verlies van Joshua voelde als het verlies van een been. Hoewel, ik denk niet dat ik zou gaan janken om een been minder. Een tweede traan verliet mijn andere oog en baande zich langzaam een weg naar beneden. Het voelde alsof alle verdriet met de druppels mijn lichaam verlieten, mij achterlatend als een lege, gevoelloze huls.