“She’s my friend, Kareeza.” Umiwas ako ng tingin dahil sa bigat ng titig niya.
We both know – no, all of us know – that me and Karen can never be together. Magkita pa nga lang kami ay para nang sumisikip ang paligid. I don’t know why I have this feeling of uneasiness. Mom used to tell me that my instincts are always right. Kaya nga as much as possible ay dumidistansya ako sa kanya. But right now, I know it’s impossible.
Alam kong ang pagiging malapit ni Nate ang isa sa mga dahilan kung bakit kailangan kong pakisamahan si Karen. Of course, they’re really close na aabot talaga sa punto na iisipin kong sila talaga na dalawa. But of course, he’s Nate at alam ko lahat bawat sulok ng buhay niya. Well, except for the accident part. Sa totoo lang medyo nawindang pa ako sa rebelasyon na. It’s very impossible na hindi ko yun malaman. Kung sabagay, I was in the verge of hell that time kaya siguro nakaligtaan ko yun.
“Babe, please?” Napatingin ako sa kanya and I didn’t know how did that happened basta kusa nalang gumalaw ang ulo ko sa pagtango. Ngumiti siya sa’kin at hinalikan ako ng mabilis sa labi. Napanguso ako sa ginawa niya.
Paano niya ba nagagawa ‘to? With his simple gestures parang sumisirko na buong pagkatao ko. I know it’s crazy but for me loving someone mirrors obsession. It’s really scaring the shit out of me pero ano ang magagawa ko? He’s a damn magnet – that no matter what I do, I will always come back for him.
Nagulat ako nang biglang tumayo si Nate at tumakbo papasok sa kanyang kwarto. Pasimple ko siyang tiningnan na para bang may kinakalkal siya sa loob. Nakabukas kasi ang kwarto niya kaya tanaw ko mula sa sala ang ginagawa niya.
He smiled at me when finally he got something in his hand. Tiningnan ko ang kamay niya bago ko inangat ang tingin ko sa kanya. Napangiti lang siya sa’kin at sumalampak sa couch. My eyes widened when he opened his hands.
Shit. He still keeps it?
Maluha luha akong tumingin sa kanya. Nakangiti lang siya sa’kin at binuksan ang papel na nakabalot sa isang ordinaryong bato. My stomach twists lalo na nung makita ko ang penmanship ko. Of course, it looks like shit. Sino ba namang bata ang may magandang penmanship? Daig pa nito ang dinaanan ng isang libong tren dahil sa sobrang pangit.
Napatingin ako kay Nate. His face was full of proud na para bang kahit sobrang pangit ng penmanship ko ay proud parin siyang ipakita ito sa lahat ng tao. Napailing nalang ako at nag-isip ng magandang sabihin.
I reached for the crumpled paper before smiling at him.
“It’s--” He cut me off.
“From Karen..” Napatingin ako sa kanya.
Bahagya akong lumayo sa kanya. Nabingi ba ako? Pero malinaw eh.
“When I got dragged by a truck, the doctor said I have mild amnesia. Nakakatuwa nga eh kasi nung nagkamalay ako, si Karen ang unang nakita ko. She was holding this letter in front of me. Sabi ko sa kanya pamilyar ang sulat na ‘yon. Then, Karen told me that she used to send me this kind of letters.” Parang piniga ang puso ko sa mga nalaman ko.
Bakit kailangang magsinungaling ni Karen? Paano? Bakit? How could she possess something that she didn’t own in the first place? Kinagat ko ang labi ko at pilit inilihis ang atensyon ko sa telebisyon. Nate was talking nonstop about the letter and it hurts like hell. Para akong tinanggalan ng buto sa katawan. Mahalaga sa’kin ang mga letters na ‘yon. Isa yun sa mga dahilan kung bakit ako napansin ni Nate.
“Nate?” I was distracted by a voice coming from outside. Napatingin ako kay Nate na ngayon ay mabilis na tinungo ang pinto ng condo niya.
Umayos ako ng upo sa couch at pilit na nag-focus sa honeymoon ni Bella at Edward. This day sucks. Imbes na matuwa ako dahil Breaking Dawn Part 1 ang pinapanood namin ay tuloyan na talaga akong nawalan ng gana.
“Sino’ng kasama mo?” My brows touched as I saw Karen carrying some foods. Kitang kita ko ang gulat sa mga mata niya.
Kinalma ko ang sarili ko at pilit itong pinipigilan sa pagsugod. Urgh! I want to wring her neck right at this very moment!
“You see Karen, we were just talking about the letters you used to gave me in the past. Nakakatuwa. Parang kanina lang pinag-uusapan ka namin tapos ngayon, andito ka na.” Nate laughed at his statement at ginayak si Karen papuntang couch pero hindi man lang ito nakagalaw.
That’s it bitch. Matakot kang hayop ka. Napaka sinungaling!
“Karen?” Nate called. Napansin niya siguro ang paninigas nito.
Unti unti akong napangisi at humalukipkip. Tiningnan ko siya sa mata. Mas lalo akong napangisi nang makita ko siyang napalunok.
“Oo nga naman, Karen. Mag kwento ka naman tungkol sa mga letters mo.” I smiled wickedly as her ugly face turned colorless.
Chapter 29
Magsimula sa umpisa
