Heartless Husband

Dream

Napaaga ng halos dalawang buwan ang panganganak ko, so it means my babies are pre-matured at may tendency na... Omayghad! Napatuptop ako sa aking bibig sa naisip hindi ko mapigilang mapahagulgol sa iyak. No! Hindi pwede!

"A-anak.." mas lalong sumikip ang dibdib ko sa katagang lumabas sa bibig ko.

"Mom, it's about time you need to get back there they need you. Tell them that I love the both of them. Always remember that I'm here watching over you, I love you and Daddy. Goodbye mom."

"No! No! Anak please don't leave me!" Ngunit wala na akong narinig na sagot, kundi liwanag. Nasilaw ako sa sobrang liwanag, pero pilit kong binuksan ang mga mata ko't tinanaw ito.. and there I saw the little girl smiling at me intently.. she wave her hand and mouthed 'I love you, mom and goodbye.' Hindi ko pa naibuka ang mga bibig ko ng unti-unti sa siyang kinuha ng liwanag...

"ANAK!"

"Omayghad! Waffa anak!" Napabalikwas ako ng higa at agad na yumakap kay mommy! No nanaginip lang pala ako buhay ang anak ko!

"A-anak what happened? Nanaginip ka ba ng masama? Tell it to me please? I'm worried." Nanginginig ang boses ni mommy.

"M-mom! Please I need to see my babies! Bring me to them please!" Ramdam ko ang panginginig ng kalamnan ko at ang pagtulo ng mga luha ko.

"N-no anak please not n-now you need to take a rest first----."

"No mom!! I need to see them right now!" Akma ko ng bubunutin ang aparatus na nakalagay sa kamay ko ng pigilan ako ni daddy.

"Shhhh, anak please calm down. Dadalhin ka namin sa mga anak mo ngayon, just please calm down. Makakasama sayo yan." Inalalayan akong makababa ni daddy sa hospital bed. Inalalayan nila akong dalawa patungo sa kung nasan ang mga anak ko, habang naglalakad kami kumalabog ang puso sa hindi maipaliwanang na dahilan, kinakabahan ako. Patungo kami sa NICU kung saan nilalagay ang mga batang pre-matured.

Ramdam ko ang panginginig ng mga tuhod ko ng palapit na kami, ngunit nagulat ako ng biglang humagulhol ng iyak si mommy, mas lalong bumilis ang pintig ng puso ko.

"M-mom, what's wrong?" Ngunit wala akong natanggap na sagot kundi pag-iling lang na mas lalong nagpadagdag sa kabang nararamdaman ko.. no waff! It's just a bad dream. Think possitive.

Nang makarating kami sa NICU, nakita ko ang nakatalikod na pigura ng tatlong lalaki. Bigla naman silang lumingon saming tatlo nila mommy, sila David, Drake at Ethan pala.

I looked at them, and flashed a small smile. Ngunit nag iwas sila ng tingin, kita ko ang lungkot sa mga mata nila habang nakatingin sa akin. Ngunit isinantabi ko muna iyon dahil kailangan kong makita ang mga anak ko.

Itinuro nila kung saan nakalagay ang mga anak ko, habang patungo dun ramdam ko ang malakas na pagkabog ng dibdib ko. Unti-unti akong lumapit sa may glass at tinanaw ang mga anak ko, kusa namang tumulo ang mga luha ko. Naaawa ako sa kalagayan nila hindi ko mapigilang mapahagulgol sa nakikita ko, ang lalim ng kanilang paghinga at ang aparatus na nakakabit sa katawan nila ay sobrang dami.

Naramdaman ko ang presensiya nila sa likod ko ngunit binalewala ko iyon at hinarap sila, nakita ko ang pag-iwas ng mga tingin nila hudyat na alam na siguro ang itatanong ko.

"M-mom.." hindi ko pa tapos ang sasabihin ko ng bigla niya akong yakapin at humagulhol ng iyak. Tinatagan ko ang sarili ko sa kung ano man ang isasagot nila..

"M-mom... D-dad nasaan ang isang a-anak k---ko?" Pumiyok ang boses ko hindi ko mapigilang maisip ang napanaginipan ko kanina lang, na mas lalong nagpasakit sa dibdib ko.

Wala akong natanggap na sagot, tanging hagulhol lang ni Mommy ang naririnig ko. "A-anak! I'm sorry, I'm sorry!" Paulit-ulit na saad ni Mommy at dun na nag-simulang magbagsakan ang mga luha ko kahit hindi niya sagutin parang alam ko na. Ngunit hindi ako nakontento, I need to know.

"M-mom please tell me? Buhay naman po ang anak ko diba? So where is s-she? I need to see her gusto ko na po silang kargahin, mom." Pautal-utal ko yun sinasabi, na mas lalong nagpa-iyak kay mommy.

"A-anak! I'm sorry, b-but------ s-she passed a------away!"

She passed away...

She passed away...

She passed away...

Parang nabingi ako sinabi ni mommy, unti unti akong nakawala sa yakap niya. My knees became weak, hindi ma-absorb ng utak ko ang sinabi ni Mommy.

"M-mom! That's not a good joke! Please mommy I need to see my daughter!" Agad akong nilapitan ni mommy at niyakap ng mahigpit.

"I hope, I'm just j-joking anak." Nanlumo ako sa narinig kay mommy, parang sinaksak ng libo-libong karayom ang puso ko, unti-unti akong napaupo, hindi kayang tanggapin ng sistema ko ang nangyari.

Sobrang sakit! To the point na parang pinapatay ako. Bakit kailangan sa mga anak ko to mangyari? Wala silang kamuwang-muwang!

"Anak, I'm sorry but we need to be strong. May dalawang anak ka pa na kailangan alagaaan okay?"

"You know what mom, simula ng malaman kong buntis ako ang saya-saya ko, kahit pa nasasaktan ako lagi, maisip ko lang ang mga batang nasa sinapupunan ko biglang gumagaan ang pakiramdam k-ko, iniisip ko palang ang paglabas nila naeexcite na ako, pero hindi ko akalaing hahantong sa ganito mom, sobrang sakit dito." Tinuro ko ang dibdib ko habang tuloy-tuloy sa pag-agos ang mga luha.

"Bakit sa mga anak ko pa kailangan mangyari?" Coz I can't take the pain I feel right now.

I smiled at them weakly. "Sobrang sakit my, ni hindi ko manlang nahawakan ang kamay niya, ni hindi ko man lang siya nahagkan ni ultimo mahalikan. Ang sakit sakit lang kasi na kinuha na siya kaagad. Hindi ko man lang nasubaybayan ang paglaki niya ang unang salita na mabibigkas niya, kung paano niya ako tatawaging mommy. Gusto kong iparamdam sa kanya lahat yun, p-pero paano? W-wala na siya! I.. I badly want to hold her o kahit makita man lang siya kahit sa huling pag--- kakataon." Tuluyan ng pumiyok ang boses ko sa sobrang sakit!

"Naka-burol siya sa bahay natin, anak." Si daddy na ang sumagot dahil halos hindi na makapagsalita si mommy sa kakaiyak. Tumayo ako kahit nanginginig ako mga tuhod ko. Lumapit ako sa glass at tinanaw muli ang dalawa ko pang anghel.

'Mommy will be back.' I whispered.

"M-mom, uuwi muna ako. Kahit saglit lang, gusto kong makita ang a---anak ko." Tinanguan lang nila ako, habang ako hindi parin matigil sa pag-iyak. And I guessed hindi ko kayang tanggapin ang pagkawala ng anak ko...

The loss of a love ones is one of the most tragic and devastating things a person could endure. Sobrang sakit!

(A/N: I feel sorry well lagi naman. Pero honesty di ko talaga alam kung bakit susme! Di ko na talaga feel mga UD ko lol, sa isip-isip ng iba 'so bakit ka pa nag-UD?' Dejk lang HAHA! anyways TYSM and sorry sa mga naghintay! So enjoy reading! Vomments here is highly appreciated, Kamsaranghae! And God bless!😇❤)