Wolves H.S.

Part 22

Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς αφού θα πηγαίναμε να κάνουμε κόντρες με τον Dorian σε ένα βουνό.

Ίσως μου φύγει κατα λάθος το τιμόνι όταν θα είμαι στη κορυφή.

Μα όχι βέβαια. Δεν θα κάνω τη χάρη σε εκείνον να νομίζει πως με επηρέασε και το έκανα αυτό. Δεν θα μου το επέτρεπε ο εγωισμός μου ποτέ.

Κατέβηκα κάτω και ο Dorian με περίμενε.

"Τι γίνεται μικρή;" Ρώτησε.

Ξέρει οτι με ενοχλεί αυτή η προσφώνηση και άρχισε να γελάει αφού του χάρισα μια μπουνιά στο μπράτσο και γέλασα μαζί του.

"Καλά μικρέ εσύ;" Ρώτησα και έπειτα προχωρήσαμε μέχρι τα αμάξια.

"Καλά. Πάμε τώρα να σε κερδίσω άλλη μια φορά." Γέλασε.

"Αυτό θα το δούμε." Απάντησα και μπήκαμε στα αυτοκίνητα μας.

Εγω στη μαύρη Lambo μου και εκείνος στη μπλε Buggati του και ξεκινήσαμε για το βουνό.





Λατρεύω το αμάξι μου. Όταν μπαίνω μέσα και οδηγώ με κάνει να νιώθω ελεύθερη.

Μόλις φτάσαμε στο βουνό πήραμε θέσεις και σε δευτερόλεπτα είχαμε ξεκινήσει.

Βρισκόμασταν τόσο κοντά και την περισσότερη ώρα εγώ ήμουν μπροστά μα στο τέλος κατάφερε και με πέρασε. Γελώντας κατέβηκε από το αμάξι.

"Ποιος έφαγε τη σκόνη μου;" Ρώτησε και γελούσε πανηγυρίζοντας.

"Ούτε μισό μέτρο δεν με περνούσες!" Είπα και εκείνος σήκωσε το φρύδι του και με κοίταξε ειρωνικά.

"Να μάθεις να νομίζεις πως μπορείς να νικήσεις το δάσκαλό σου."

Αφού τον έβρισα λιγάκι φύγαμε και πήγε ο καθένας στο σπιτι του. Δεν θα έκανα σήμερα προπόνηση αφού ο Borya ήταν ακόμη στο νοσοκομείο για το γόνατο του.

Σε δύο ωρες από τώρα θα συναντιόμασταν με τον Stefan οπότε πρώτα θα περνούσα να τον δω.

Έκανα ένα ντουζ και έφυγα.

Στη διαδρομή σκεφτόμουν τον Harry. Λογικά θα σκοτώνει την ώρα του σκοτώνοντας αθώους ανθρώπους.
Ή απλά θα περιμένει τη στιγμή που θα βρεθούμε ξανά για να μου κάνει τη ζωή κόλαση μόνο και μόνο με τον ειρωνικό του τρόπο. Με το βλέμμα του που κάθε φορά μου θυμίζει πως δεν μπορώ να του αντισταθώ.

Ο Borya ήταν καλά παρόλο που το γόνατο του ακόμη πονούσε. Αφού συζητήσαμε για αρκετή ώρα έφυγα για το πάρκο που είχαμε δώσει ραντεβού με τον Stefan.