Heartbroken

6 || Heartbroken

'Dus, Emily, ben je zeker dat je naar de school van dat meisje wil gaan?', vroeg mijn vader.

Ik knikte ,'Ja, ik ben het zeker.'

'Oké', antwoordde mijn vader en hij opende de computer om me in te schrijven via de website van Circotte High. Ons internet was intussen ook al aangesloten.

'Morgen is ook mijn eerste dag op deze afdeling van mijn werk', vertelde pa.

'Succes', moedigde ik hem aan en ik glimlachte even. Luke en Lizzie waren al ingeschreven voor een kleuterschool uit de buurt, en Ryan zou naar de lokale Middle School gaan.

'Em! Honger!', hoorde ik Luke schreeuwen. Ik zuchtte even. Ergens haatte ik dat ik al het werk moest doen in dit huishouden.

'Ik ga maar even koken', mompelde ik tegen mijn vader en ging naar de keuken. Daar begon ik enkele groenten samen te zoeken om een soep mee te maken maar ik merkte al snel dat er bijna niks meer in de kast lag. Ik zou naar een winkel moeten gaan. Dat klonk eigenlijk nog niet zo slecht, ik wou het dorp al een tijdje beter leren kennen.

'Papa! Kan jij de kleintjes nog wat bezighouden? Ik ga even op zoek naar een kruidenwinkel in het dorp!'

Mijn vader kwam meteen naar me toe ,'Ben je daar zeker van, Em? Wil je dat ik meega? Of je een lift geef? Ga je de weg wel vinden?'

Ik merkte dat hij echt ongerust was, dus bedacht ik wat om hem gerust te stellen.

'Ik zal Annabel vragen of ze me de weg wil tonen, ze heeft me verteld hoe ik bij haar huis kom.'

Hij leek wat meer op zijn gemak nu ,'Oké, doe dat maar. Ik zal ondertussen je inschrijving voltooien, en de kleintjes wat entertainen.'

Ik knikte opgelucht, trok mijn beige jas aan en ging de deur uit. Ik stapte door het bos. Ik kwam weer bij de open plek waar het gras leek platgetrapt te zijn. Ik had geen idee wie er hier dan vaak langskwam. Maar ik ging verder. Het bos leek wel een doolhof, maar op de een of andere manier lukte het me toch om haar huis te vinden. Het was een klein, schattig huisje. De muren waren lichtgeel geverfd en om alle ramen zat een donkerbruin venster. Ook de deur had die kleur. Ik klopte aan. Niet veel later hoorde ik voetstappen. Er klonk een krakend geluid terwijl de deur langzaam open ging. Een lange, blonde jongen stond voor me. Even dacht ik dat ik bij het verkeerde huis was beland, maar toen herinnerde ik me dat Annabel iets had vermeld over een broer.

'Euh, is Annabel thuis?', vroeg ik, een beetje beschaamd.

Hij knikte en een grote glimlach vulde zijn gezicht ,'Jij moet Emily zijn! Het nieuwe meisje dat in het huis van wijlen meneer en mevrouw Dardles woont!'

'Ehm ja, dat ben ik. Gaat nieuws zo snel?'

Hij lachte even ,'Meid, je hebt geen idee, het hele dorp praat over jullie! Velen vinden het raar dat je vader is teruggekomen!'

'Teruggekomen?', vroeg ik verbaasd ,'Je moet verkeerd zijn, mijn vader is hier nog nooit eerder geweest.'

'Oh nee? Dan ben ik vast verkeerd', zei hij. Het klonk helemaal niet alsof hij het meende ,'In elk geval, aangenaam kennis maken! Mijn naam is Austin, ik ben Annabels oudere broer, zoals je vast al weet. Ga je bij ons op school komen?'

'Ja, dat ga ik inderdaad. Is het een beetje leuk daar?'

Hij ging even met zijn hand door zijn haar ,'Euh, ja, dat is het inderdaad als je tenminste uit de buurt van sommige personen blijft, kan je niks overkomen.'

Dat vond ik een beetje raar. Hoe zou me ook iets kunnen overkomen op een school? Daar waren toch leerkrachten en zo?

'Ehm oké cool, het was leuk je te ontmoeten, Austin, maar ik kwam eigenlijk om Annabel wat te vragen. Zou je haar kunnen halen voor me?'

'Ze is niet thuis, sorry, ze is naar haar cheerleaderstraining.' Hij trok een verontschuldigend gezicht.

'Serieus? Waarom heb je dat niet meteen verteld?'

'Omdat ik het wel leuk vond om met een knap meisje te staan praten.' Hij knipoogde.

Een raar gevoel overviel me. Was hij nu met me aan het flirten? Was hij daar niet veel te knap voor? Hij leek me wel niet het soort jongen, met wie ik een relatie zou kunnen beginnen. Ik herinnerde me dat Annabel iets had gezegd over dat haar broer veel sportte en aanvoerder van het basketbalteam was, terwijl sport mij echt helemaal niks zei. Maar ik moest nog steeds naar de winkel.

'Eh, zou jij me dan misschien de weg naar de dichtstbijzijnde kruidenwinkel kunnen tonen? Ik moet echt groenten vinden, want we hebben niet veel eten meer in huis.'

Austin glimlachte ,'Tuurlijk. Ik kom wel met je mee. Laten we gaan!'

'En nog niet te veel knappe jongens gezien?', vroeg Zack doorheen Skype. De verbinding was zo slecht, en het geluid kraakte voortdurend maar ik was al lang blij dat ik hem kon zien.

'Wel ehm, er was wel een knappe jongen die me de weg naar de kruidenwinkel heeft getoond. Zijn naam is Austin, maar je moet niet jaloers zijn, hoor. Jij blijft mijn nummer één.'

Hij lachte ,'Oké, goed dan. Ik mis je zo!'

'Ik mis jou ook!', antwoordde ik ,'Hoe is het daar?'

'Wel, Julie houdt haar verjaardagsfeest morgen, dus dat is alles waar over wordt gepraat.'

Mijn gezicht betrok. Julie was ooit één van mijn beste vriendinnen, maar ze was de eerste om me in de steek te laten.

'Ga je er heen?', vroeg ik.

'Vind je het erg als ik dat doe?' Hij ging met zijn hand door zijn korte haar.

'Nee, tuurlijk niet', loog ik. Ik wist niet zo goed waarom maar ik had echt geen zin in het horen van verhalen over hoe leuk het was geweest bij het meisje dat ooit mijn vriendin was. Maar wie was ik om te zeggen dat hij niet zou mogen gaan?

'Cool', zei hij ,'Ik ...'

Het scherm viel uit. De verbinding was verdwenen. Ja, wat had ik ook verwacht? Goede internetconnectie in een huis dat in het midden van een bos stond?

Ik klapte mijn laptop dicht en ging languit op mijn bed liggen. Hoe zou het zijn om naar school te gaan? Mijn inschrijving was voltooid en morgen was al mijn eerste dag. Dat betekende dat ik op dezelfde dag zou beginnen als mijn broertjes, zusje en vader. Wat zou Austin bedoeld hebben, toen hij zei dat ik bij sommige mensen uit de buurt zou moeten blijven? En wat was er aan de hand toen hij zei dat mijn vader was teruggekomen? En wie had het gras in het bos platgetrapt? Er waren zoveel vragen en ik had het idee dat er hier echt iets aan de hand was waarvan ik niks wist, en ik besloot dat ik alles zou doen, om uit te vinden wat dat was.