It’s the love letter I got from Kareeza.
Naupo ako habang binabasa ulit ang nasa loob noon. Wala sa loob akong napangiti. It’s very childish yet it deeply catches me – the entire me. Napapikit ako at mahigpit itong hinawakan.
Hindi pwede.
Masyado na siyang off limits para sa’kin.
Napamulat ako nang biglang tumunog ang cellphone ko. Mabilis kong sinagot ito nang makita sa aking screen na si Karen pala.
“Karen..”
“N-Nate..” Napaupo ako ng tuwid nang marinig ko ang pag-iyak niya.
“Ano’ng nangyari? Why are you crying?”
I restrained myself when I heard her sobbed even more. Ayaw na ayaw ko sa lahat ang makakakita o makakarinig ng babaeng umiiyak.
“N-Nate, si k-kuya…” I held my breath. “K-uya’s gone, N-Nate. She was found dead inside his room.”
I took my keys immediately as I drive all the way to their house. I thanked God that I arrived safe. Hindi pa masyadong nag-sink in sa utak ko ang nangyari. Masyado pa akong gulat na gulat sa mga nangyari. Parang noong nakaraang linggo lang ay napaka saya niya because of Kareeza tapos ano ‘to?
Mabigat ang paghinga ko habang papasok ako sa bahay. Naabotan ko doon si tita na panay ang iyak. Tinatahan siya ni tito ngayon. Nilingon ko ang second floor nila. May mga pulis na doon at medical team. And I saw Karen, nasa gilid lang siya at tulala. Her eyes were swollen at red.
“Karen..” Agad niya akong nilingon. Tumakbo siya papunta sa’kin at mabilis akong niyakap. Niyakap ko siya ng mahigpit dahilan para sa mas lalo siyang umiyak.
I closed my eyes firmly. Bakit ang bilis naman yata? I don’t really understand. Basta ang alam ko nalang wala na ang kaibigan ko. He committed suicide while holding Kareeza’s picture. Marami din ang nakapag sabi sa’min na pinaglaroan lang siya ni Kareeza. I shook my head at that time. Hindi ko lubos maisip na kaya niyang gawin ‘yon. She’s too innocent and kind to do such things.
James’ burial was held inside the memorial chapel. Mula sa likod ay dinig na dinig ko ang mura at iyak ni tita kay Kareeza. I wanted so bad to save her but I know that she deserves it. Hindi ko na nakayanan pang marinig ang mga iyak at sigawan kaya napagdesisyonan kong lumabas muna.
I grabbed my keys and jacket at mabilis na pinaandar ang motor ko.
Hindi parin talaga ako makapaniwala. Everything went too fast. Sobrang bilis na parang nakakahilo na kung iisipin mo pa. It was very quick na hanggang sa hindi mo na namalayan na andyan ka na pala estadong yan. I gripped the brakes when I realized that I’m driving pretty fast. Kumunot ang noo ko nang hindi man lang ito bumabagal. I tried my best to stop its fast pace pero mukhang wala na talagang pag-asang humina.
I firmly closed my eyes as I felt myself getting dragged by a truck.
***
Karen’s POV
I was crying the entire night when I received a sudden call from unknown number. Balewala kong pinindot ang answer button at tinapat iyon sa aking tenga.
Halos malaglag ako sa upoan nang marinig ko sa kabilang linya ang nangyari kay Nate. It was a nurse telling me that Nate was dragged by a truck. Nawalan daw ng kontrol ang motor nito at tumilapon. Agad akong lumabas ng bahay at tinawagan ang mommy ni Nate.
Kabado ako habang tinatahak ang St. Lukes. Hindi ko maiwasan ang kabahan at magalit. Samu’t sari ang mga emosyon na nararamdaman ko sa ngayon. I despise that girl so much at hindi ko na lubos maisip kung ano pa ang magagawa ko kung siya na naman ang dahilan nang pagkabangga ni Nate.
That girl! Kung alam ko lang na baliw na baliw pala ang kapatid ko sa kanya ay matagal ko na sana itong pinigilan. James is a very secretive person at nirerespeto ko ang mga bagay na ayaw niyang sabihin. But damn that respect! Dahil sa respect na yan nawala ang kuya ko. At ngayon, malaki ang kutob ko na ang Kareeza na namang yun ang dahilan!
Si Kareeza. Siya yung babaeng naabotan ko na may bitbit na love letters sa labas ng bahay ni Nate at siya rin ang babaeng naging dahilan kung bakit wala na ang kuya. Napatingin ako sa isang love letter na galing kay Kareeza. Impit ko itong binaon sa kamao ko. Urgh! I hated that girl so much that I so wanted to punch her. Abot langit na ang galit ko sa kanya. I hope she rot in hell!
“Tita!” Nilingon ako ng Mama ni Nate at agad sinalubong ng yakap.
Tita used to be a strong woman pero ibang iba ito ngayon. She was sobbing the entire night while waiting for the doctor’s words. Nate is strong too at alam kong malalagpasan niya ito. Nonetheless, this doesn’t mean na hindi na ako kinakabahan.
Pagkatapos ng ilang oras, lumabas na ang doctor. Napahinga ako ng maluwag na okay at safe na ito. Unfortunately, Nate suffered from a minor amnesia. It was nothing serious though, we just have to be more patient when explaining things to Nate. May mga bagay daw talaga na pwede niyang makalimotan.
Tumango nalang kami sa doctor at tinungo si Nate sa isang private room.
Pagkapasok ko ay naabotan ko siyang nakatingin lang sa labas ng bintana. I smiled at him when his eyes landed on me.
"How are you?" Tanong ko sa kanya. Umupo ako sa tabi ng kama niya.
Nagulat ako nang inabot niya ang kamay ko. Ang kamay ko kung saan hawak hawak ko ang isang love letter na galing kay Kareeza. Nakita ko siyang ngumiti bago nag-angat ng tingin sa'kin.
"Is this for me?" Nagulat ako sa sinabi niya. Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung saan ako mangangapa ng sagot.
"Or not?" Dugtong niya. I heard him sighed. "Baka guni guni ko lang. That kind of letter seems so familiar." He smiled at me.
Sa unang pagkakataon nakaramdam ako ng saya. Nate never gave me that smile before. Hindi ko mapigilan ang maging masaya. I've waited this moment in my entire life.
Marahan kong inabot ang kamay niya. He looked at me sincerely which melted my heart. Ngumiti ako sa kanya at tumango.
"Yes, Nate. This letter is for you. I used to send you letters like this since we were kids."
Chapter 28
Start from the beginning
