Het verhaal gaat over Ashley
Ashley Brooke Scott is een meisje van 17
Ze is op haar 13e verhuis van Bradford naar Wolverhamton
Ze had daar een beste vriend (Zayn)
Toen ze was verhuisd had hij haar beloof om contact te houden maar de dag na dat ze...
Oke Babes luister eens Een vriendin van mijn moeder kwam gister langs Ze zat dus in onze woonkamer terwijl mijn telefoon op de tafel lag. Ik kreeg een melding van iets en toen lichte mijn telefoon op En ik heb deze foto als achtergrond
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
En zij zag dat dus toen vroeg ze "is dat je vriendje" ik had net een slokje water gedronken maar ik spuugde het weer uit toen ze dat vroeg ik begon heel hard te lachen en zei tegen haar "ja dat is mijn vriendje en toekomstige man" waarna ik weer hard begon te lachen. Ze keek me aan alsof ik door gedraaid was OMG😂😂 Oke dat wou ik even zeggen veel plezier met lezen
¥¥¥
Ik word wakker door de zonnestralen die door de gordijn schijnen. Ik lig in mijn bunker met mijn deken over me heen blijkbaar heeft Liam me er naar toe gebracht. Ik zucht even als alles van gister terug komt. Ik bedwing mezelf om niet te gaan huilen maar, toch valt er een eenzame traan op één van mijn blote benen. Niet te geloven dat ik hem al die tijd vals heb beschuldigd en dat ik zo veel haat voor hem heb gekoesterd en dat allemaal alleen maar omdat ik aan mezelf dacht hoe egoïstisch was ik wel niet? Ik heb hem nooit naar ZIJN gevoelens gevraagd. Ik zucht diep en sta eindelijk na veel moeite op. Als ik in de woonkamer kom zit iedereen er al aangekleed en wel Behalve Zayn. Zodra ze me op merken kijken ze me allemaal aan. "Draag je nou mijn shirt?" Vraagt Harry "weet ik veel" mompel ik terwijl ik naar de keuken loop Ik pak een kom met ontbijt granen en melk. Ik neem het mee naar de woonkamer en ga daar op de grond zitten. Alle jongens staren me aan ik weet vrijwel zeker dat ik wallen heb onder mijn rode betraande ogen. Ik zucht en kijk ze aan meteen kijken ze weg "wat is er jongens?" Vraag ik met een zucht omdat ik toch al weet wat er is. "Niets we vragen ons gewoon af wat er gister is gebeurd" zegt Calum voorzichtig voor als ik boos word. Ik kijk ze aan en zeg dat ik er even niet over wil praten. Ik eet mijn eten in stilte op maar ik voel de blikken van de boys op mijn lichaam branden. Ik sta op en doe de vuile kom in de vaatwasser. Ik ga weer terug naar mijn bunker en ga even zitten. Het enige wat ik op dit moment wil doen is met Zayn praten. Waar is hij eigenlijk want hij ligt niet in zijn bunker. Ik besluit om hem te gaan zoeken en met hem te praten of proberen met hem te praten want je krijgt Zayn niet snel aan het praten. Maar eerst moet ik er wel fatsoenlijk uitzien want ik ga niet met een shirt dat blijkbaar van Harry is en een slipje naar buiten of waar Zayn ook is. Ik pak een Calvin Klein setje ( zie media) ik leg het klaar en pak een handdoek. Ik ga naar de badkamer en zet de douche aan. Ik verwarm het water en ga er onder staan. Ik laat de warme waterstralen mijn lichaam strelen. Na zn tien minuten ga ik der uit en pak de handdoek. Ik wikkel de handdoek om me heen en ga snel de badkamer uit. Onderweg bots ik tegen Niall op maar het kan me niet schelen. Ik droog mezelf af en trek mijn kleding aan ik kam mijn haar even snel door en doet het in een staart ik merk nu pas dat mijn bruine haar weer te zien is, maar dit is niet het goeie moment om daar aan te denken. Ik doe geen make-up op want Zayn is op dit moment belangrijker ik smeer Zwitsal crème op mijn gezicht en ik pak mijn telefoon Ik haast me naar de woonkamer waar iedereen zoals verwacht weer zit. "Hebben jullie Zayn gezien?" Vraag ik "hij ging een luchtje scheppen" zegt Calum die naar de deur wijst Ik knik en bedank hem Ik loop al een tijdje door de straten maar er is geen spoor van Zayn Met een zucht plof ik op een bankje waar niemand op zit. Hier zit ik dan eenzaam op een bankje ergens in de stad. Ik zie overal mensen lopen zakenmannen, jongens zoals Harry, meisjes gekleed als sletten en koppeltjes maar, uit al die mensen kan ik nogsteeds geen Zayn vinden. Waar zou ik heen gaan als ik Zayn was? Dat is de vraag dat ik mezelf al de hele tijd stel. Er komt iemand op het bankje naast me zitten maar, ik schenk er geen aandacht aan de enige persoon wie er nu in mijn gedachtes spookt is Zayn. Ik zucht en voel dat er een traan over mijn wang rolt wat heb ik toch sinds deze tour is begonnen ben ik alleen maar aan het janken ik ben echt een emotioneel wrak geworden ik had mezelf nog zo beloofd om er het beste van te maken en niet te veel aandacht schenken aan de jongens die me pijn hebben gedaan en kijk eens waar ik nu zit dit is het bewijs dat je nooit alle beloftes die je aan jezelf maakt waar kunt maken. Ik voel dat een arm om mijn heup glijdt mijn en adem stokt in mijn keel. Ik kijk heel langzaam naar degene naast me maar ik kan zijn gezicht niet zien vanwege het capuchon wat hij op heeft. Ik probeer onder het capuchon te kijken maar het enige wat ik zie zijn een paar zwarte plukjes, zwarte plukjes die me maar al te bekend voorkomen. Ik kijk even naar zijn arm die nog steeds op mijn heup ligt en stort zonder na te denken mezelf in zijn armen. Ik voel hoe zijn armen zich om me heen slaan en hoe hij me knuffelt. Ik merk niet eens dat er een nat plekje is ontstaan op zijn schouder door mijn tranen. Hij trekt me op zijn schoot en knuffelt me steviger en dat laat ik maar al te graag toe. Ik huil alles er uit wat ik al die tijd heb op gekropt "h-het s-spijt me" krijg ik er snikkend uit ik voel hoe zijn hand over mijn rug heen en weer gaat "shhh" fluistert hij. Ik trek me terug uit de knuffel en kijk onder het capuchon ik zie inderdaad Zayn's betraande gezicht. Ik veeg zijn tranen weg en trek hem in een knuffel Het voelt als of het een knuffel is waar ik zo lang op gewacht heb je weet wel bijv die ene knuffel van je idool ofzo Oke Zayn is niet mijn idool maar mijn beste vriend die ik 3 jaar heb moeten missen. Ik voel hoe Zayn opstaat en mij in bride-style neemt hij loopt ergens heen waar van ik geen idee heb waar het is. Ik verstop mijn betraande gezicht in zijn nek zodat niemand me ziet. Ik bedoel het is echt schamend hoor ik heb geen make-up op en heb nog eens rode ogen en neus van het huilen ik hoef niet eens in een spiegel te kijken om te weten dat ik er als Cruella de Vil uit zie. Zayn stopt met lopen en ik zie dat hij voor de tourbus staat. Hij gaat naar binnen en de aandacht is meteen op ons gericht Zayn gaat richting de bunkers en ik hoor Liam nog zeggen dat de jongens ons even met rust moeten laten. Zayn gaat weer zitten en doet zijn capuchon af nu kan ik pas zien dat hij er net zo slecht als ik ziet. "Je ziet er niet uit Zayn" zeg ik hij rolt zijn ogen "nou bedankt voor je eerlijkheid maar, ik zie er altijd beter uit dan jij" zegt hij met een lachje "heeeey" roep ik beledigd uit "Sorry Angel maar geef toe het was een goeie come-back" lacht hij Oh god zijn lach heb ik echt het meeste gemist. Kan je wel iemands lach missen? Of moet ik een dokter zoeken? Nou whatever als je een lach niet kan missen dan heb waarschijnlijk Zayn's lach nog niet gehoord. "Ik weet dat ik knap ben maar staren is onbeleefd" zegt hij grijnzend "klopt staren is onbeleefd maar als je er zo slecht uit ziet dan is het niet meer onbeleefd" gijns ik terug. "Oke die ging te ver" zegt hij terwijl me op het bed duwt en me begint te kietelen. Ik schater het uit terwijl zijn vingers op mijn buik dansen. "O-Oke s-stop p-please" lach ik "Alleen als je zegt 'Zayn zal er nooit slecht uit zien maakt niet uit wat hij doet of wat hij aan heeft" zegt hij "O-Oke Z-Zayn zal er n-nooit slecht uit zien wat h-hij doet of w-wat hij d-draagt" proest ik er uit Eindelijk gaat hij van me af en komt hij naast me zitten. Voor een tijdje is het stil niet ongemakkelijk stil maar een stilte waarin je goed na kan denken. "Zayn?" Vraag ik zacht om de sfeer niet te verpesten maar ik moet dit toch echt weten "ja" zegt hij net zo zacht "wat is er gebeurd toen ik weg ging?" Vraag ik Ik zie dat hij slikt en me aankijkt "wil je het echt weten?" Vraagt hij ik knik als antwoord want ik durf niet eens te praten. "Het begon allemaal twee dagen na dat jij vertrokken was. Mijn vader kwam dronken thuis mijn zusjes sliepen allemaal maar, ik was nog op. Ik zat op mijn kamer een tekening te maken tot ik geluiden beneden hoorde. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging op de trap zitten. Ik zag mijn vader dronken tegen mijn moeder praten tenminste het was eerst praten daarna begon hij tegen haar te roepen dat ze een hoer was en dat ze niks waard was behalve dat ze goed was in bed maar, mijn moeder zei er niks van ik pikte het niet dat hij zo over mijn moeder praatte en ging naar hem toe ik begon tegen hem te schreeuwen dat hij moest kappen met die onzin maar, zodra de woorden mijn mond verlieten voelde ik een klap op mijn wang Mijn moeder die de hele tijd niks durfde te doen kwam in actie en zei dat hij me niet mocht slaan Alleen sloeg hij in haar buik mijn moeder viel op de grond en begon te huilen ik zakte naast haar neer. Ik zag dat ze niet veel schade had opgelopen dus begon ik weer tegen mijn vader te schreeuwen en te schelden alleen pikte hij dat niet en elke keer als ik iets zei sloeg hij me maar, het kon me niet schelen want niemand mocht zo omgaan met mijn moeder. Na die nacht was alles wel een beetje normaal geworden maar, een week daarna was hij ontslagen van zijn werk" hij neemt even een pauze en gaat weer verder " het begon steeds erger te worden dan het al was hij sloeg niet alleen mij en mijn moeder maar mijn zusjes ook. Hij heeft mijn telefoon tegen de muur gegooid waardoor ik jou niet kon bereiken hij zei dat je me niet nodig had en dat je leven waarschijnlijk veel beter af zal zijn zonder mij en weetje wat er ergste was? Ik begon het ook te geloven al zijn manipulatieve woorden klonken in mijn hoofd als de waarheid dat je echt beter af was zonder mij. Op een dag toen ik na school thuis kwam zag ik iets wat ik nooit van mijn leven zal vergeten het beeld van mijn bloedende moeder zit nog steeds op mijn netvlies geplakt. Mijn moeder lag op de grond met een plasje bloed om haar hoofd heen terwijl mijn vader op de bank zat toe te kijken. Op dat moment was ik er helemaal klaar mee het boeide me niet eens meer dat hij mijn vader was ik beschouwde hem niet eens meer als vader voor mij was hij gewoon een vreemde. Ik pakte de huis telefoon en belde de politie. Ze stonden binnen tien minuten op de stoep samen met de ambulance ze namen mijn moeder mee naar het ziekenhuis en mijn vader naar het bureau. Mijn moeder was in een coma geraakt voor 2 maanden Ik moest voor mijn zusjes zorgen en ze naar school brengen Toen mijn moeder wakker werd had de politie haar gevraagd of mijn vader degene was die haar sloeg. Ze vertelde het hele verhaal en mijn vader kreeg een celstraf van 5 jaar voor mishandeling" Als hij klaar is kijkt hij me aan terwijl de tranen over zijn wangen lopen Ik trek hem in een knuffel en voel de druppels van zijn tranen op mijn shirt vallen. Ik sus hem en wrijf over zijn rug "Het spijt me zo erg Zayn" fluister ik met tranen in mijn ogen "het geeft niet jij kon er niks aan doen" zegt hij als hij weer gekalmeerd is "Jawel ik kon er wel wat aan doen ik had jou niet de schuld moeten geven ik had er voor je moeten zijn" zeg ik terwijl ik gefrustreerd een hand door mijn haar haal. Mijn pols wordt vast gepakt en ik word om gedraaid. "Hey luister geef jezelf de schuld begrepen? Jij kon er niks aan doen dat je vader een nieuwe baan kreeg" zegt hij het enige wat ik kan doen is knikken "Oke ik heb mijn verhaal verteld maar vertel nu het jouwe eens" zegt Zayn als hij me terug op het bed duwt en op mijn borsten gaat liggen met zijn hoofd. Ik glimlach terwijl ik mijn handen door zijn haar haal. Het is precies het zelfde als met Luke niemand mag aan zijn haar zitten behalve ik.
¥¥¥ Vraag: in welke Nickelodeon tv show mocht One Direction spelen?
