Hiniku Kyoki jest prawie zwykłą dziewczyną. No właśnie ''prawie'', ponieważ jej włosy mają białą barwę, a oczy nigdy nie miały stałej barwy. Trafia ona do świata Naruto, jednak jej oczy, osobowość i wygląd wprawią chłopaków w lekkie zakłopotanie. C...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Białowłosa siedziała nieruchomo na błękitnej macie. Jej zamknięte oczy ukazywały, że była skupiona na czymś innym niż rzeczywistość. Jednak, co robiła? Medytowała. Nie było to, nie wiadomo jak, wielbione przez nią zajęcie, jednak pomagało jej się rozluźnić. Po jej skroni powolutku spływała kropla potu, a oddech przyśpieszył. Nie robiła tego dla przyjemności - był to jej trening, który miał pomóc w kontroli chakrą.
Na przeciw niej siedziała białooka dziewczyna. Stymulowane żyły oraz tętnice, które wokół były bardziej widoczne, ukazywały, iż używała swego dōjutsu kekkei genkai. Została poproszona przez Kyoki do obserwowania, co się dzieje z jej przepływem chakry, gdy materializuje nią wytwory swego umysłu. Hinata zgodziła się niemal od razu, ponieważ uważała białowłosą za swą przyjaciółkę oraz sama była ciekawa wyników.
Rozluźniła wszystkie mięśnie, starając się, by jej kolejne działania nie wpływały na ich spięcie. Nie chciała nadwyrężać swego ciała, co zdarzyło się w dzień ''próby przetrwania Kakashiego''. Dobrze wiedziała, że dodatkowe obciążenie mogło się odbić na rezultatach jej eksperymentu. Mimo, iż zanikło w niej wiele emocji, kilka towarzyszyło jej przez całe życie - w tym ciekawość, jednak wykazywała ją tylko wtedy, kiedy coś było powiązane bezpośrednio z nią.
W jej głowie pojawiały się różne projekty przedmiotów, jednak żaden nie był zbytnio ambitny. Postanowiła zrobić coś, czego jeszcze nie było w tym świecie. Coś, co będzie mogła tylko ona obsługiwać. Było mnóstwo rzeczy w jej świecie, o których nikt nawet nie pomyślał w tym świecie. Nie chciała czegoś oczywistego, lecz zaskakującego oraz zabójczego. Długo się nie zastanawiała.
Na rękach białowłosej zaczął powstawać szkielet przedmiotu. Najpierw powstawał ogólny zarys, potem drobniejsze elementy konstrukcji, następnie powstały połączenia między szkieletami. Po skończeniu materializacji, otworzyła oczy i obejrzała swe dzieło z każdej strony. Co prawda, jej twór ledwo przypominał to, co miał, jednak nie było tak źle, jak na pierwszy raz tworzenia skomplikowanej rzeczy.
Granatowowłosa miała szeroko otwarte oczy oraz lekko rozchylone wargi. Nie dowierzała temu, co ujrzała. Jednak, jej oczy nie mogły kłamać? Prawda? Gdy zmiennooka rozpoczęła materializację, jej chakra niemal z niej wypływała. Było jej tak dużo, że mogła bez wahania określić jej zapach, kolor bądź smak. Samo to, że jej energia życiowa wręcz uciekała z jej ciała, było szokujące, a co dopiero to, że jej pokłady były niemal nieskończone! Jej umysł ogarnęło lekkie otępienie, spowodowane potężną energią przed nią. Organizm jej towarzyszki wyniszczał się, poprzez zbyt wielkie ilości chakry, jednak w ułamku sekund się regenerował oraz pochłaniał energię z swego otoczenia. Była pewna dwóch rzeczy - nie chciała nigdy się z nią mierzyć oraz tego, że Hiniku będzie w stanie ochronić swych najbliższych.
-Wiesz, co to?- zapytała białowłosa, podnosząc lekko białą rzecz. Hyuga nie dezaktywowała swe kekkei genkai, obserwując normalnie jej dzieło. Pokiwała delikatnie głową, zaprzeczając. Na jej twarzy gościły małe rumieńce. Choć przyzwyczaiła się do przebywania oraz krótkich rozmów z młodą Kyoki, nadal nie mogła pozbyć się drobnych wypieków na policzkach.- Snajperka... jedna z moich ulubionych.- jej oczy zmieniły barwę na krwisto czerwoną, do czego ''przyzwyczaiła'' się Hinata.- Sako TRG 21. Może nie wyszła idealnie, ale trochę poćwiczę i mi się uda idealnie ją odwzorować.- kontynuowała swą wypowiedź, napawając się wyglądem broni. Nie ukrywała przed dziewczyną, że nie ma większości uczuć. Była to jedyna osoba, która dowiedziała się tego bezpośrednio od niej (nie licząc Shiro). Natomiast białookiej to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, tajemnie martwiła się o nią, jednak nie ośmieliłaby się wypowiedzieć swych trosk na głos.
