One Summer Night

Chapter Seven

"Baby, I'm here." I whispered to him.

"Mmmy?" He tried to open his eyes.

"Mommy is here, baby..." I whispered to him and gently touched his face.

"Mmmy, d—don't leave..." He huskily told me and coughed for a few times.

"Shhh, I won't leave. I'll stay beside you until you become strong again." I assured him and kissed his forehead.

"L—Lurv you, Mmmy." He incoherently replied. Para bang lumundag ang puso ko sa sinabi niyang iyon at hindi ko napigilang mapaiyak.

"Is he okay now?" I immediately wiped my tears away and averted my attention when I heard Francisco's voice behind me.

"H—He is now okay. Kailangan niya lang muna magpahinga." I told him, and cursed myself for stammering.

"I already paid the bill. Pwede na raw natin siyang iuwi maya-maya." Kalmado ang boses niyang sabi sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya at muling ibinalik ang atensyon ko kay Theodore.

"Thank you, Camila..." He huskily whispered.

"I'll do anything for him." I answered while brushing his hair.

"I know." I heard him say.

We watched him for an hour before we finally decided to take him home.

Binuhat ko si Theodore sa bisig ko at nakaalalay naman si Francisco sa akin. Ibinilin na lang namin ang sasakyan ko sa guard at mabuti na lang at pumayag ito na doon muna iyon at mamaya na lang namin babalikan.

Francisco opened the door for us and I mouthed thank you to him. I slowly got inside his car, trying not to wake up Theodore. Nagmadali namang sumakay sa sasakyan si Francisco at agad na binuhay ang makina ng sasakyan.

Tahimik lamang kami habang nagmamaneho siya at para bang pinapakiramdaman lang namin ang isa't-isa.

I sighed.

He really never changed, he's still quiet when he's thinking deeply.

"Mmmy..." I heard him whispered while he's sleeping.

"You're like a mother to him, Camila." He started a conversation. Hindi ko naman alam ang isasagot ko sa kanya.

"Mmmy, don't go..." Theodore sleep-talked again.

"Mommy won't go..." I caressed his back. His fever already went down but he still needs to rest.

Dumaan muna kami sa isang 24/7 drug store para bilhin ang mga gamot ni Theo. Si Francisco na lang ang bumaba at hindi rin naman siya nagtagal at nakabalik din kaagad dala ang mga gamot at ilang pagkain para sa bata.

"Nagugutom ka ba?" Tanong niya sa akin.

"I'm fine, ikaw ba?" Tanong ko rin sa kanya.

"I really don't know what to do if you're not here." Seryoso niyang sabi sa akin habang nasa kalsada ang atensyon niya. Tinapunan ko siya ng tingin at bakas sa mukha niya ang pagod at labis na pag-aalala.

"Para sa bata, handa akong gawin ang lahat." Tinapunan ko siya ng ngiti.

"Sana ikaw na lang ang ina niya, Camila." His words were almost inaudible but enough to be heard. Para bang piniga ang puso ko sa sinabi niyang iyon. Gusto kong umiyak, pero pinigilan ko ang sarili ko. Ayokong mayroon siyang isipin. Mas mabuting hanggang dito na lang muna ang lahat.

"Sana nga ako na lang." Gusto kong sabihin sa kanya pero pinili ko na lamang na itago sa sarili ko.

Hanggang sa makarating kami sa bahay nila, hindi na kami muling nag-usap pa.