Revelation

Hoofdstuk 4

Toen ze niet meer om de minuut de lap die ze om haar hand had gebonden hoefde uit te spoelen kwam ze langzaam overeind. Ze liep naar buiten en goot de teil met water dat inmiddels een rode kleur had gekregen leeg in een donker steegje naast haar huis. De nog vochtige teil zette ze weg achter de deur. Rubi sloot de voordeur achter haar en liep langzaam het straatje uit. Ze liep terug naar het marktplein, dat er inmiddels rustig bij lag. Het licht verdween langzaam uit de stad terwijl de zon onder de horizon verdween. De koopmannen op de markt waren langzaam hun kraampjes aan het leeghalen terwijl een enkeling hier en daar nog wat bekeek of kocht. Dit was niets meer vergeleken bij een paar uur eerder. Dit keer was het voor Rubi dan ook een eitje om te pakken wat ze nodig had.

Rubi liet de schaduwen haar opslokken, waardoor ze makkelijk achter de kraampjes van de koopmannen kon komen. Daar griste ze de dingen mee die ze nodig had. Veel ervan paste in het zakje dat ze om haar nek had hangen, het andere deel nam ze mee onder haar arm. Rubi maakte weer gebruik van het stelsel van steegjes om thuis te komen. Ze luisterde eerst of haar moeder thuis was, toen dit niet het geval was glipte ze naar binnen en greep ze de tas die om het brood heen zat. De spullen die ze nu bij zich had liet ze in die tas glijden nadat ze hem om haar schouder had geschoven. De banden sneden in de huid van haar schouder maar dat kon haar op dit moment niet schelen. Ze wilde snel het huis uit, voordat haar moeder weer terug kwam. Haar hart sloeg dan ook een slag over toen ze voetstappen hoorde, net voordat de voordeur geopend werd. Vluchtig keek ze rond in de kamer waar ze in stond, zoekend naar een plek waar ze zichzelf kon verstoppen. Al snel zag ze dat er weinig opties waren, waardoor ze besloot om onder het bed van haar moeder te gaan liggen. Met een paar snelle stappen die nauwelijks hoorbaar waren stond ze bij het bed, waarna ze in een snelle beweging op de grond ging liggen en onder het bed rolde. Rubi luisterde aandachtig naar de voetstappen van haar moeder, die steeds luider begonnen te klinken. Ze hield haar adem dan ook in toen de deur voorzichtig open ging en ze haar moeders voeten kon zien. Ze voelde het bed boven haar inzakken toen haar moeders gewicht zich verdeelde over een kant van het bed. Rubi vloekte inwendig, ze had kunnen weten dat haar moeder vroeg zou gaan slapen. Bij iedere beweging die haar moeder maakte hield Rubi haar adem in, hopend dat ze haar niet wakker zou maken.

Na een tijdje had ze dan eindelijk de moed verzameld om voorzichtig onder het bed vandaan te schuiven. Terwijl ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken hield ze haar ogen strak op de bovenkant van het bed gericht. Toen ze eenmaal onder het bed vandaan was stond ze voorzichtig op en schuifelde naar de deur, terwijl ze haar ogen niet van haar moeders lichaam af durfde te wenden. Ze liet een diepe zucht ontsnappen toen ze de deur voorzichtig achter zich sloot. Rubi kwam echter al snel weer in beweging en wierp in blik door het vuile raam dat voorin het huis zat. Het was inmiddels al helemaal donker geworden en de klinkers van de straten waren zichtbaar door het licht dat de maan erop wierp. Ze zuchtte even en brak een klein stukje van het brood af dat nog onaangeroerd op de tafel lag. In gedachten verzonken at ze het stukje langzaam op, waarna ze langzaam richting de deur liep. Ze wierp nog een laatste blik op de stoffige inrichting van het huis voordat ze de deur achter haar sloot. Een verloren traan liep over haar wang, maar die werd ruw weggeveegd. Met ferme passen liet ze de straat waarin ze was opgegroeid achter zich. Net voordat ze de hoek om ging keek ze nog een laatste keer om, zei haar moeder in gedachten nog eens gedag en liep verder. Morgen zou haar moeder de brief vinden die Rubi voor haar achtergelaten had, morgen zou alles veranderen.

____

Even een vervolg op Hoofdstuk 3 aangezien die toch best kort was...