Monster || J.F

ten.

Jeremy staat op en begint te lopen. Aangezien ik geen idee heb waar we heen moeten loop ik hem snel achterna.
In stilte lopen we verder. Ik weet niet wat ik moet zeggen of moet doen, evenmin weet ik niet hoe die ene vraag Jeremy zo van streek heeft kunnen maken. Ernaar vragen durf ik ook niet, bang voor zijn reactie.

Ik weet niet hoe lang we nu al lopen, misschien een uur, maar het kunnen er ook twee zijn.
Opeens voel ik me heel moe worden, alsof ik een marathon heb afgelegd. Ik loop langzaam naar de eerste en beste boom en ga er met m'n rug tegenaan zitten.  Jeremy merkt ook dat er iets mis met me is en hurkt voor me. "Julie, kijk me eens aan." Zijn stem klinkt ver weg en het kost me veel moeite op m'n ogen open te houden. Jeremy kijkt me aan, en moet iets zien waarvan hij schrikt, want hij staat zacht mompelend op en begint verwoed om zich heen te kijken.

"Julie, blijf alsjeblieft wakker. Ik ben zo terug." en weg is hij. Ik probeer mezelf wakker te houden, maar mijn oogleden worden steeds zwaarder.
Na amper twee minuten is Jeremy weer terug, maar ik merk het bijna niet meer. Hij is niet alleen, bij zich heeft hij het slappe lichaam van een jongentje van amper tien jaar.
Hij hurkt weer voor me neer en tilt mijn kin omhoog.
"Laat me slapen." mompel ik.
"Als je nu gaat slapen word je nooit meer wakker. Je moet wat drinken." Het is alsof er een plens met koud water over me heen wordt gegooid, ik ben ik een klap wakker. Ik kijk in paniek van het lichaam van het bewustelozelichaam jongetje naar Jeremy en weer terug. Waarschijnlijk snapt Jeremy mijn paniek want hij zegt sussend, "Je gaat hem niet doden, dat beloof ik. Straks weet hij er niks meer van."

De paniek trekt wat weg, maar ik aarzel nog steeds. "Kom op, je hebt niet veel tijd meer." Hij gaat zachtjes met zijn nagel over de arm van het jongetje waardoor er een paar bloeddruppeltje te zien zijn. Hij zet de arm aan mijn mond en ik begin aarzelend met drinken. Als snel merkt ik dat ik in een soort trance kom, alles draai alleen maar om het rode vocht.

Als Jeremy de arm weghaalt weet ik een paar tellen niet waar ik ben. Dan begint de pijn. Eerst begint mijn hele lichaam te tintelen. Daarna hoofdpijn. Alsof mijn hoofd ontploft. Ik klap dubbel door de pijn in mijn buik, alsof ik door midden word gescheurd. Mijn ogen vullen zich met mijn eigen gegil en de tranen rollen over m'n wangen van de pijn. Ik heb het gevoel alsof mijn hoektanden uit mijn mond worden getrokken.
Door de tranen zie in Jeremy hulpeloos toekijken.

Dan houdt de pijn opeens op. Ik lig hijgend als een balletje op de grond. Als ik met mijn tong langs m'n tanden ga, voel ik dat mijn hoektanden langer en scherper zijn dan eerder. Nu is het officieel.
Ik ben een vampier.

Dit was oprecht een moeizaam deel om te schrijven.
Verder heeft de (dwerg)hamster die hier 'logeert' ervoor gezorgd dat ik om vijf uur wakker was, jippiejajeej.
Ik moet echt wat gaan doen aan m'n dagritme.

Voorlopig is dit dus het laatste deel, nu mogen jullie twee weken wachten. Ik kan zeggen: iedereen een fijne vakantie, maar aangezien we midden in de vakantie zitten heeft dat niet zoveel zin.
Toch iedereen nog een fijne vakantie🌝.
X.