Play cat and mouse with me

19. Words

POV Peertje:

De opdracht is duidelijk. Overleef je grootste angst. Om de zoveel dagen verdwijnt er iemand. De leuke zweer is verdwenen. Iedereen is bang dat hij aan de beurt is. En iedereen die terug komt is in shock. Ik weet niet wat mouse doet met hun maar hij doet het goed. op een slechte manier. Gisteren was Link aan de beurd. Laura was ontzettend gestrest. Toen hij terug was weigerde hij te vertellen wat er was gebeurt. Hij is nog steeds is een soort waas die bij de shock hoort. Ik vind het zielig voor hem. Hoe gek kan Mouse mensen maken. Ik vraag me af wat hij bij mij gaat doen. Mijn grootste angst is mijn vader en die is dood.

Diep in gedachten loop ik de trap af. Ik loop de keuken in, niemand. De woonkamer? niemand. Ik loop de hal weer in. Ik loop naar de voordeur die nog altijd dicht zit. Hoe kan Mouse iedereen meenemen zonder die deur te openen. Of opent hij hem wel? Iedereen verdwijnt in de nacht dus het zou best kunnen. Toch? Ik kijk nog even naar de deur. Het zit me dwars.

Als ik me omdraai Schrik ik me de pleures. Link staat achter me. "Jezus Link ik schrok me kapot." Zeg ik. Geen reactie. Ik kijk naar hem. Er is iets mis. Hij zit nog steeds in een waas. Maar niet de zelfde. "Link?" Vraag ik voorzichtig. Hij reageert niet. "Gaat het wel goed?" Ik wil mijn hand op zijn schouder leggen. Maar voor ik hem aanraak pakt hij mijn pols. "Het is allemaal jou schuld." Zegt hij zacht. "Wat?" Vraag ik. In plaats van het te herhalen duwt hij me met een klap tegen de muur. Ik bijt op mijn lip om het niet uit te gillen. Het is niet hem. Ik kan het zien. Een klap in mijn gezicht. "Link stop alsjeblieft." Weer een klap. Ik verlies mijn evenwicht en val op de grond. "Alles is jouw schuld!" Schreeuwt hij. Die woorden doen meer pijn dan de klappen en trappen die ik nu krijg. "HET IS ALLEMAAL JOUW SCHULD!" Schreeuwt hij weer. "Was maar in je wieg gestikt." Hoor ik mijn vaders stem in mijn hoofd galmen. Tranen beginnen de stromen. Ik kan gillen. Ik kan om hulp roepen. Maar dat doe ik niet. Ik blijf liggen en krijg de trappen die ik verdien. Het is toch allemaal mijn schuld. "Link wat doe je!" Hoor ik iemand roepen. Ik weet niet wie. Ik voel dat de trappen ophouden. Ik kijk op en krijg een trap in mijn gezicht. "Jezus Link doe normaal!" Link word weg getrokken. "Gaat het wel." Hoor ik Jeremy vragen. Ik knik. "WTF Link." Roept Laura boos. "Wat?" Vraagt Link verbaast. Zo te zien is hij uit zijn waas.  "Wat!? Je trapt Peer in elkaar en jij vraagt wat!?" Roept ze. "Wat is hier aan de hand?" Cemal komt de trap aflopen. Als hij mij ziet liggen rent hij meteen op me af. Alles doet pijn en ademhalen gaat moeilijk. "Hij kan er niks aan doen...hij was.. hij was is een soort trans." Zeg ik met moeite. Cemal omhelst me. Een pijnscheut gaat door mijn lichaam. "Kan je opstaan?" Vraagt hij voorzichtig. Ik knik en kom met moeite overeind. Ik voel me draaierig en mijn neus bloed. Als ik een stap zet zak ik door mijn benen. Vlak voor ik de grond raak vangt Cemal me op. "Ik help je wel naar boven." Zegt hij. "Ik help wel." Zegt Link maar voor hij naar ons toe kan lopen word hij tegengehouden door Harm. "Dat lijkt me niet zo verstandig idee." Zegt hij. Link knikt begrijpelijk. "Sorry." Zegt hij zacht. "Het geeft niet." Zeg ik. "Je kon er niks aan doen." Hij knikt. Cemal tilt me op en loopt met me naar onze kamer.

"Weet je zeker dat het gaat?" Vraagt hij. Ik knik. "Alleen een beetje hoofdpijn." Zeg ik. "Ga dan maar slapen dat helpt." Ik knik. Ik sluit mijn ogen en val al snel val ik in een diepe, diepe slaap.