The Mysterious Girl

*Chapter 1*

Αχιλλέας

Το φως του ήλιου εισβάλει μέσα από της κουρτίνες του παραθύρου μου. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω το ρολόι τοίχου που έχω στο δωμάτιο μου. 6:45.

Μπήκε ο Σεπτέμβριος, συγκεκριμένα έχουμε 12 του μήνα. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν τα σχολεία. Κάθησα για λίγο ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Σκεφτόμουν την καινούργια σχολική χρονιά. Τώρα θα πάω δεύτερα λυκείου, φυσικά δεν είμαι κανένα "δημοφιλή" άτομο, κανένα παιδί από την παρέα μου δεν είναι, Καλύτερα.

Κοιτάζω το ρολόι, 6:56, σηκωνομαι και κάνω την συνηθισμένη πρωινή μου ρουτίνα. Πάω στην ντουλάπα μου και βάζω ένα μπλέ ξεθωριασμένο τζιν και μια μαύρη κοντομανικη μπλούζα. Παίρνω την σκούρη γκρί σχολική τσάντα μου και πάω στην κουζίνα. Η μαμά μου άρχισε να με φιλάει στο μάγουλο και να λέει για το πόσο γρήγορα μεγάλωσα, μου άφησε λεφτά και κάτι για να φάω πάνω στο τραπέζι. Μόλις τελειωσα έφυγα από το σπίτι.

Έφτασα μπροστά από την καγκελοπορτα του σχολείου μου, μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς το παγκάκι της παρέας μου. Στην παρέα μου είμαστε πέντε άτομα: εγώ, ο Γιάννης, Η Μάγδα, Η Ράνια και ο Μιχάλης. Χαιρετιομαστε και αρχίζουμε να συζητάμε.

"Άκουσα ότι θα έρθει μία καινούργια φέτος, λέτε να ναι καλό κομμάτι; " Είπε με ένα χαμόγελο ο Γιαννης.

Να τος και ο κλασσικός Γιαννης.

"Ρε Γιαννη ακόμα δεν αρχίσαμε και εσύ εκεί κολλησες;" Του απάντησε η Μαγδα.

"Ελπίζω να μην είναι φυτό γιατί έχουμε γέμιση." Είπε ο Μιχαλης.

"Μόνο εγώ σκέφτομαι πως να την κάνω από εδώ;" Τελικά πήρα και εγώ μέρος στην συζήτηση υψηλού επιπέδου.

"Δεν είσαι ο μόνος!" Συμφώνησε μαζί μου η Ρανια.

Μόλις ολοκλήρωσε η Ρανια το κουδούνι χτύπησε για να συγκεντρωθουμε στις τάξεις. Τελικά εγώ είμαι στο Β'2 μαζι με τον Γιαννη και την Μαγδα, ενώ ο Μιχαλης είναι μαζί με την Ρανια στο Β'1. Ανεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στην αίθουσα εγώ εκατσα στο τελευταίο θρανιο μαζι με τον Γιαννη ενώ η Μαγδα εκατσε στην μεσαία σειρά με την Μαρκέλλα. Τέλος μπήκε ο καθηγητής ο Σαμαράς.

"Καλημέρα παι- "ο καθηγητής δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

Η πόρτα χτύπησε ο καθηγητής είπε 'περαστε'. Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μία κοπέλα ήταν λεπτή, όχι ιδιαίτερα ψιλή, με μακριά ίσια μαύρα μαλλιά, καταγάλανα μάτια και τα ρούχα της ήταν απλά. Όλοι μέσα στην τάξη την κοιτούσαν αδιάφορα. Αλλά οφείλω να πω ότι εγώ δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της...

"συγνώμη για την καθυστέρηση" Είπε η κοπέλα.

"Δεν πειράζει κοπέλα μου, να υποθέσω είσαι καινούργια εδω, κάτσε." Απάντησε ο καθηγητής .

Κάθησε στο τελευταίο θρανιο δίπλα από το παράθυρο, δεν καθόταν κανένας εκεί. κρέμασε την μαυρη τσάντα της στην πλάτη της καρέκλας με νευρικες κινήσεις  .

"Λοιπόν... είσαι η Αλεξάνδρα Νικολαϊδου, ετσι;"

"Ναι" απάντησε στον καθηγητή η Αλεξάνδρα.

Τα μαύρα της μαλλιά έπεφταν απαλά στο πρόσωπο της. Δε μπορούσα να παρακολουθησω τον καθηγητή, μου ήταν αδύνατο να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Είχε κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους μπορούσα να το αισθανθώ. Από τις σκέψεις μου με έβγαλαν τα βιβλία που άφησε πάνω στο θρανίο μου ένα παιδί- ο Μανος.

Τα πήρα και τα έβαλα στην τσάντα μου, όπως έκαναν και τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Εγω μετά ξανά γυρίσα στην 'δουλειά' μου στο να την κοιτάω, κάτι μου τραβούσε την προσοχή πάνω της. Γύρισε το κεφάλι της και με είδε που την κοιτούσα αμέσως άλλαξα το βλέμμα μου....

Εππ new story! Σας άρεσε;
Θέλετε να την συνεχίσω ή όχι;
Κεφάλαιο δε ξέρω ποτε θα μπει (πάντως γρήγορα)
Τα λέμε η αγαπημένη σας

-Αλεξανδρα