About Last Night

Κεφάλαιο 1ο

Το κινητό μου χτύπησε τρεις φορές. Με δυσκολιά σηκώθηκα, ένιωθα το κέφαλι μου βαρύ. Είχα κανόνισει να βγούμε για καφέ με την Μαρία
, την κολλητή μου.Είχα πολύ καιρό να την δω. Κοίταξα τα μύνηματα στο κινητό μου,μου είχε κάνει 5 αναπάντητες, η ώρα ήταν ήδη 6:15 και στις 7 έπρεπε να είμαι έτοιμη. Πήγα να ντυθώ έβαλα το μαύρο τζιν μου με ένα πουλοβέρ. Έβρεχε αρκέτα έξω,ο χειμώνας πλέον είχε μπει για τα καλά,ο Δεκέμβρης  μόλις είχε έρθει.

Έστειλα στην Μαρία,μου είπε να πάω να την πάρω .Δεν ήθελε να έρθει μόνη της, δεν την ρώτησα γιατί δεν πήγε το μυαλό μου.

Πήρα την τσάντα μου , μια ομπρέλα και εφύγα οι γονείς μου ήταν δουλεία όπως πάντα δηλαδή.Ένιωθα ανύπαρκτη,άδιαφορη αλλά είχα συνηθήσει.

Έφυγα βιαστικά,είχα αργήσει ποιος την άκουγε πάλι. Έφτασα,χτύπησα το κουδούνι μια,δύο,τρεις και άνοιξε η πόρτα.Χάρηκα πολύ που την είδα,αγκαλιαστήκαμε,είχε αλλάξει,δεν ήταν καλά το ένιωθα.Στον δρόμο για την καφετέρια μιλούσα μόνη μου.Φαινόταν σκέπτικη κάτι την προβλημάτιζε.
Την ρώτησα:
"Εε κούκλα να σου πω, θα συνεχίσω να μιλάω για πολύ ακόμα μόνη μου; Τι έχεις,δεν έχεις πει κουβέντα,έκανα κάτι;Τι σε προβληματίζει;"
"Ελίνα δεν έχω τίποτα,πονάει το κεφάλι μου,δεν έχω όρεξη,τίποτα δεν έχεις κάνει,δεν είσαι εσύ το επίκεντρο όλου του κοσμου."

Με τα λόγια της αυτά, προβληματίστηκα,στεναχωρήθηκα γιατί συμπεριφέρεται έτσι; Ύστερα απο αυτό δεν μιλούσα, συλλογιζόμουν.
Φτάσαμε στην καφετέρια,καθήσαμε βγάλαμε το μπουφάν την είδα δυστακτική.Φορούσε κοντομάνικη μπλούζα πάντα έτσι ήταν δεν μπορούσε τα πουλόβερ και τις ζακέτες.Ξαφνίαστηκα είχε μόλωπες στα χέρια της. Δεν ήξερα πως θα αντιδράσει εάν την ρωτούσα, το ρίσκαρα.
"Μαρία τι είναι αυτά στα χέρια σου; Χτύπησες;"
Ήξερα ότι δεν είχε χτυπήσει μόνη της.Κάποιος την χτύπησε.

Με κοίταξε στα μάτια,βούρκωσε και μετά από κάποια δεύτερα ξέσπασε σε κλάμματα, λέγοντας μου:
"Ελίνα δεν μπορώ να σου πω τίποτα ακόμη.Δεν είμαι ακόμα έτοιμη."
Συνέχισε να κλαίει με λυγμούς.
Δεν ήθελα να το συνέχισω:
"Μαρία μου δεν πειράζει όταν νιώσεις έτοιμη θέλω να μου το πεις.Δεν θα σε πιέσω."
Κούνισε καταφατικά το κεφάλι της.
Ήρθαν για την παραγγελία μας.
Προσπάθησα να ξεχάσω ότι εγίνε πριν κάτι λεπτά.Έμεινα στην προσπάθεια όμως.Μπροστά της έπαιξα την αδιάφορη τι ρωτάγα πως πάει το σχολείο, επειδή φέτος άλλαξε πηγαίναμε στο ίδιο λύκειο στο Χαλάνδρι,μετακόμισε όμως.
Προσπάθησα να την ψαρέψω μήπως τρέχει κάτι με το σχολείο μα μάταιη η προσπάθεια.
Η ώρα ήταν 20:30 της είπα να φεύγουμε σιγά σιγά. Κάτσαμε λίγο στο παρκάκι απέναντι από την καφέτερια.Της έλεγα για τα κορίτσια του σχολείου μου,προσπαθούσα να αλλάξω την διάθεση της. Μου είπε ότι θέλει να πάει σπίτι της.Πήρε το λεωφορείο που την αφήνει λίγο πιο πάνω απο το σπίτι της.
Εγώ πήγα να πάρω να φάω ένα σουβλάκι γιατί η μαμά σιγούρα δεν θα είχε προλάβει να μαγειρέψει.

Γύρισα σπίτι, πάλι μόνη θα καθόμουν βλέποντας τηλεόραση μέχρι να νυστάξω.Σκέφτηκα να στείλω μήνυμα στην Μαρία να δω άμα έφτασε.Δεν μου απάντησε.

Μόλις έκατσα χτύπησε το κινητό μου.Το σήκωσα και άκουσα μια σιγανή φωνή η Μαρία ήταν:
Μ-"Ελίνα φοβάμαι."
Ε-"Που είσαι;;;"
Μ-"Στο στενό προς το σπίτι μου."
Δεν πρόλαβα να απαντήσω και ακούστηκε μια δύνατη κραυγή και το τηλέφωνο να ακουμπάει στο κράσπεδο.Ύστερα τίποτα βουβάθηκα, το μυαλό μου σταμάτησε.Ήξερα το ήξερα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που της μίλησα.Την ξαναπήρα μα το μόνο που απάντησε αυτή την φορά ήταν ο τηλεφωνητής.

Ντύθηκα και βγήκα έξω πήρα ταξί.
Ε-"Γεια σας θέλω να με πάτε στην οδό Καλογρέζα εδώ στο Χαλάνδρι και γρήγορα παρακαλώ."

Σε 5 λεπτά ήμουν εκεί.
Ο δρόμος άδιος κόσμο δεν είχε κόσμο.
Έψαχνα για κάποιο στοιχείο, μήπως της είχε πέσει κάτι.Έψαχνα για 10 λεπτά έβαλα φακό δεν έβλεπα τίποτα δίπλα σε ένα αυτοκίνητο φαινόνταν κάτι να γυαλίζει.Πλησίασα και ήταν ένα κινητό,το δικό της.Το πήρα δεν υπήρχε τίποτα άλλο.Πήγα σπίτι της χτύπησα μα κανένας δεν ήταν μεσα.
Θυμήθηκα ότι οι γονείς της αύριο θα έρχονταν.

Πήγα σπίτι το κινητό της ητάν γεμάτο νερά,δοκίμασα να το ανοίξω μα δεν είχε μπαταρία.Το έβαλα στην φόρτιση.Άκουσα φωνές από το σαλόνι,οι γονείς μου ήταν φώναζαν πάλι.
Ε-"Γιατί φωνάζετε;;"
Μαμά-"Μην μιλάς πήγαινε τώρα στο δωμάτειο σου και μην ξαναβγείς"
Πήγα δεν είχα την όρεξη τους.
Είχαν περάσει 2 ώρες απο το συμβάν με τη Μαριά.
Δεν τους είπα τίποτα.
Άκουσα την μαμά μου να λέει μόνο:
"Νίκο βγάλε τα ρούχα σου και θα τα πετάξω και τα δικά σου και τα δικά μου."
Ύστερα έκλεισα τα μάτια μου χώρις να σκεφτώ τίποτα.

~Ελπίζωωω να σας άρεσεεε και σε  θα ανέβει και το δεύτερο κεφάλαιοοο❤❤❤❤
Ξέρω ότι ήταν λίγο βαρετό αλλά στα επόμενα κεφάλαια θα έχουμε πολλές εξελίξεις.❤❤❤❤