Bu sadece kısa bi bölümdü. Konusunu anlamanız için. Okursanız çok sevinirim. Ben hep yalnız olmaya mahkumdum sanki. O kadar kalabalık içerisinde hep yalnız hissettim kendimi.. Ben zavallı , güçsüz bi kızdım ve unutmadan yalnız. En zoru yalnız olmaktı. En zoru bu masumiyet içerisinde tehlike saçmaktı. Çocuklar kadar masum. Ama yalnız olmak zorundaydım evet. Çevremdeki herkese zarar veriyodum istemeden. Geçen sene bugün yine yağmur yağıyodu tıpkı bugün gibi. ama şimdi ona değil mezarına sarılıyodum. Toprak kokusu içime işliyodu. Oysa 1 sene önce onun Çikolata kokusunu çekiyodum içime. Aslında parfümü çikolatalı değildi. Onun kendi kokusuydu.. Ben buldum. kokusunu içime çekince mutluluk veriyodu o halde çikolata gibi kokuyordu o. Parfüm sıkmasını hiç istemezdim. Çünkü kendi kokusu huzur veriyodu bana. Şimdi kokusunu anlatmaya kalksam ne bileyim günlerce bitiremem. Hatırladıkça burnum sızlıyor zaten. İki damla gözyaşım dudaklarıma aktığında toprağını öpüp kalktım Bilalimin. O bana hep masumiyetin vücut bulmuş şeklisin derdi. Yanılmış ben Tehlikenin vücut bulmuş şekliydim. Şimdi benim yüzümden O mezarın içinde. O karanlıkta ve yalnız değil ama. O iyilik perim şimdii cennette. Cehennemde olan bendim aslında. Düşüncelerimden arınıp uzaklaşmaya başladım her adımımda kalbim biraz daha acıyordu.. Gözyaşlarıma engel olamıyodum ve yorulmuştum. Ve bi anlık karartı..
Siyahın en acı verici tonları kaplıyordu odayı. Perdeleri bile siyahtı. Neredeydim ben ! Ürkmeme sebep olan bi siyahlık. Yerimden kalkmak için yeltendiğimde bana yaklaşan ayak seslerine dikkatimi verdim. Ve huzur verici bir ses. Saatlerdir uyuyosun dedi yarım ağız gülümseyerek. Şaşkınca bakıyordum etrafa bu da kimdi.. Neredeyim diye sorduğumda. Mezarlığın oralarda bayılmış buldum ve getirdim dedi Mavinin en huzur verici tonu olan gözlerine baktım. Sanırım gitmem gerek diye çıkıştığımda yerimden kalkmaya çalıştım Tabi yere düştüm ah salak ! rezil oldum. Biraz daha dinlen dedi ve odadan çıktı. Bay düşüncelii.
