'US' is history

hoofdstuk 31

3 weken later

Emma pov

Luke en ik liggen in elkaars armen in mijn ziekenhuis bed. Het gaat heel goed tussen ons. Hij is er elke dag voor mij en hij helpt mij met veel dingen. Ik lig dus nog steeds in het ziekenhuis. Maar gisteren heb ik gehoord van de verpleegster dat ik waarschijnlijk vandaag naar huis mag. Op haar zitten Luke en ik dan ook vol spanning te wachten.

Sinds de avond dat Louis zijn gevoelens voor mij heeft bekend, heb ik hem niet meer gezien. Mijn woede is nu onder tussen al weg maar ik mis hem wel. We waren zo'n goede vrienden geworden en dan zonder dat ik het had zien aankomen, is alles wat we hadden weg zijn we weer vreemden voor elkaar geworden.

"Babe, ik moet naar mijn werk, bel maar als ik je moet komen halen!" zegt Luke die op zijn mobieltje kijkt.

"Is goed!" zeg ik met een glimlach, ook al ben ik een beetje teleurgesteld dat hij niet kan blijven. Hij drukt zijn lippen op mijn voorhoofd om dan uit mijn kamer te verdwijnen. Ik ben niet lang alleen want kort daarna gaat de deur opnieuw open en komt de verpleegster Anne naar binnen.

"Hey Emma, ik heb goed nieuw voor je!" zegt ze opgewonden.

"Hallo en meen je het?"

"Ja, je mag naar huis!" Ik spring meteen uit mijn bed en loop naar mijn kast om kleren te nemen. Ik wil naar de badkamer gaan om mijn kleren aan te doen. Maar Anne houdt mij tegen.

"Ik moet je nog iets zeggen!" Anne gebaart dat ik moet gaan zitten. Dat doe ik en Anne zet zich naast mij.

"Ik heb nog slecht nieuws voor je, je krijgt nooit meer je geheugen terug" Ik kijk haar aan. Ik weet dat ze het meent wat ze heeft niet die warme glimlach op haar gezicht.

"Ik uhm Ik had dat eigenlijk wel gedacht. Het duurt al veel te lang!" zeg ik met gebogen hoofd.

"Hoe voel je je nu?"

"Bang"

"Waarvoor?" vraagt ze geïnteresseerd.

"Voor de wereld buiten dit ziekenhuis!" Zeg ik terwijl ik uit het raam staar. "Ik weet niet waar ik naartoe moet, Anne. Ik weet niets meer en dat zal ik ook nooit doen. Ik weet niet wie ik kan vertrouwen, ik weet het allemaal niet meer en om het nu definitief te horen dat mijn geheugenverlies zich nooit meer zal herstellen... wat moet ik nu met mijn leven?"

"Je zei net dat je het eigenlijk wel verwachte om dit nieuws te horen!" zegt ze verward.

"Dat betekent niet dat de waarheid makkelijk is om te accepteren!"

"Weet je Emma, je moet je gewoon zodra je dit ziekenhuis verlaat, je om ringen met de juiste mensen!"

"En wie zijn die mensen?"

"Je familie?"

"Mijn familie?! Buiten mijn zus is niemand mij komen bezoeken! Sinds ik naar Londen ben verhuisd geven ze niets meer om mij!"

"Uhm ja dat is waar maar de persoon op wie je altijd kon reken, zal er zeker en vast voor je zijn!"

"Luke?"

"Nee, Louis!"

"Louis?"

Vote/comment/follow