'US' is history

hoofdstuk 20

Louis pov

"Ik moet gaan" mompel ik waarna ik mij zo snel mogelijk uit de voeten maak. Zodra ik het ziekenhuis uit ben rijd ik met mijn auto naar een bos. Ik stap mij auto uit en ga het bos in. Ik ben er lang niet geweest maar ik ken de weg nog steeds. 2 km rechtdoor, klein weggetje naar links inslaan en dan door lopen tot ik bij de grote open weide kom midden in het bos (zoals in de film twilight)

Het was mijn en Emma's favoriete plekje om na een drukke dag wat bij te praten hier in het bos waar niemand ons kon vinden. Toen we nog samen waren, kwamen we minstens 1 keer per week hier naar toe. Het gaf mij altijd een vredig gevoel, deels omdat er geen drukte, geen fans en gewoon geen flashende camera's waren en anderzijds omdat dit ons plekje was, ons plekje waar we compleet onszelf konden zijn. Eerlijk gezegd mis ik het, onze late namiddagen hier in het bos. Maar ik zou er nooit aandenken om hier met Feline naar toe te komen. Feline en dit bos, het past gewoon niet samen! Het zit vol met herinneringen van mij en Emma, en hoeveel pijn ze mij ook heeft gedaan: ik vind dat het meenemen van Feline naar hier niet echt respectvol tegenover de relatie die ik en Emma hadden...

Ik loop naar de boom die in het midden van de vlakte staat en ga zitten in het gras. Ik sluit mijn ogen.

Ik zie Emma voor mij, Emma in haar ziekenhuis bed. Ik zit naast haar, ik hou haar hand vast. Het gepiep van de monitors is er niet zoals anders. Ik smeek haar haar ogen te openen. Ze doet het echter niet! Ik voel een hand op mijn schouder. Ik kijk op, het is Luke. Hij kijkt mij met droevige ogen aan en wijst naar de monitor. Ik zie nu dat hij uit staat. 'Je bent te laat, ze is er niet meer!' zegt hij. Ik kijk hem geshockt aan, 2 verpleegsters komen de kamer binnen en rijden het bed van Emma weg, gevolgd door Luke en ik blijf helemaal alleen achter...

Mij ogen vliegen open. Ik kijk om mij heen, ik ben nog steeds in het bos! Ik wrijf met mijn hand in mijn ogen. Ze zijn nat, ik heb geweend! De droom was verschrikkelijk, het leek zo echt! En dan dringt het tot mij door, ik moet naar Emma! Deze droom is een teken dat ik Emma niet kan laten vallen!