Onverwacht

8

P.O.V. Lauren

Samen met Wolfs en Eva loop ik naar hun auto. Het is een super mooie Jeep. Nog steeds geshockt en niet wetende wat er allemaal is gebeurt vandaag, ga ik op de achterbank zitten. "Lauren, is het verstandig als we eerst even langs het weeshuis gaan, zodat je kleren kan pakken. De rest van je spullen kunnen we later in de week wel ophalen." zegt Wolfs." Ja, is goed, maar ik wil er wel zo snel mogelijk weg en ik wil wel wat schoolspullen en wat foto's meenemen." zeg ik tegen Wolfs. Natuurlijk had ik goede herinneringen aan het weeshuis. Jeroen mijn beste vriend en grote broer heb ik daar leren kennen en nog veel meer. Maar Francien en de rest wil ik zo snel mogelijk vergeten.

Als we bij het weeshuis zijn aangekomen biedt  Eva aan mij aan om even mee te lopen met het halen van mijn spullen. Als we mijn kamer binnenlopen, blijft Eva verdacht stil. Ondertussen pak ik een tas en loop naar mijn kast. "Heb je hier echt 15 jaar lang gewoond?" Vraagt ze. " 15 lange jaren." zeg ik. "Wat vind je ervan dat je ouders hier hebben achtergelaten?" "Ergens ben ik boos, want ik weet dat mijn moeder er nog is. Ze stuurt mij elk jaar een cadeau, maar heeft nog nooit wat van haar laten horen. Dat maakt me vaak verdrietig en eenzaam. Ik wou dat ze dat wel gedaan had." zeg ik met een rollende traan op mijn wang. "Het gaat allemaal goed komen meid! Dat beloof ik je." Zegt Eva hoopvol.  Ze loopt naar me toe, veegt mijn traan weg en geeft me een dikke knuffel. "Kom, ik help wel met het pakken van je kleren." fluistert ze in mijn oor. Na een tijdje hebben we mijn kleren gepakt en zijn we klaar om te gaan.

P.O.V. Eva

Na ongeveer 20 minuten rijden komen we bij De Ponti aan. Lauren kijkt wat wazig om haar heen. ik loop alvast naar de voordeur toe om hem te openen. "Wonen jullie hier?" vraagt ze. "Hier wonen ik en Eva. Inderdaad. Eerder woonde Frank hier ook nog." Zegt Wolfs.  "Waar is die Frank dan?" vraagt Lauren zich af. "Mijn man; Frank is vermoord een paar jaar geleden." zeg ik en ondertussen voel ik een traan over mijn wang lopen. Zo snel als ik kan veeg ik hem weg. "Het spijt mij zo. Ik zal er niet weer naar vragen." zegt Lauren en ik kan zien dat ze zich schuldig voelt. Ondertussen voel ik een hand op mijn schouder van Wolfs en dat geeft mij enigszins troost.

Als we binnen zijn loopt Wolfs naar de keuken om eten te gaan koken. "Zal ik je kamer even laten zien, Lauren?" zeg ik ze knikt en loopt achter mij aan de trap op. De kamer van Lauren zat vlakbij de kamer van mij, die van Wolfs zat er een deur naast. "Nou Lauren, dit is jou kamer." zeg ik tegen haar als ik de deur van de slaapkamer open doe. "Wow, zoveel ruimte heb ik nog nooit voor mezelf gehad. Jammer genoeg is het maar voor even." zegt ze. Van binnen krimp ik heel even in elkaar als ze dat zegt. "Ik ga weer naar beneden. Je mag wel even uitrusten als je wilt. Als we gaan eten roep ik je wel." zeg ik en verlaat haar kamer.

Terwijl ik naar beneden loop denk ik er alleen maar aan hoe ik het Lauren ga vertellen. Misschien gaat ze heel boos op mij worden en wil ze daarna helemaal niet meer bij ons wonen. Het zou ook kunnen dat ze het accepteert en dat ze hier nog wel wil blijven wonen. Bij Wolfs en ik. De eerste optie maakt mij bang. "Wat is er Eef?" zegt een bekende stem van een persoon die druk bezig is met de lasagne. "Ow, niks belangrijks hoor." " Eva, zeg alsjeblieft wat eraan de hand is anders kan ik je toch niet helpen." Ik loop naar hem en ga tegen het aanrecht staan." Ik ben bang als ik Lau vertel dat ik haar moeder ben dat ze heel boos op mij zal worden en mij nooit meer zal willen zien." ratel ik in een stuk door.  " Ho, Eef, Eef, Eef. Dat gaat toch nooit gebeuren. Je hoeft het ook niet nu te vertellen. Je kan ook eerst een band met haar opbouwen." zegt Wolfs.  Hij komt tegen over mij staan en pakt mijn handen. "Maar ik ben zo bang."zeg ik en een paar tranen verlaten mijn ogen. "Ik zal je helpen Eva. Jij en ik samen. Het komt goed! Echt waar." Onder tussen verzink ik in zijn helder blauwe ogen. Wat heb ik toch veel over voor die man. Ookal is het waarschijnlijk niet wederzijds. Hij kan toch iedereen krijgen die hij wil. Dan strijkt hij een pluk haar achter mijn oren en leunt wat naar voren.

P.O.V Lauren

Als ik aan het uitpakken ben denk ik na over Eva en Wolfs. Ik ken ze nog niet zo goed, maar ze zouden mij een leuk stel lijken. Daar kan ik wel wat aan veranderen als ik wil. Maar eerst ga ik die twee nog even goed observeren. Voordat ik in actie kom. Als ik aan het uitpakken ben kom ik van allerlei dingen tegen foto's van ik samen met Jeroen en Liese, oude schoolspullen en nog veel meer. De dingen die ik toch niet meer ga gebruiken gooi ik weg. Als ik verder wil gaan met uitpakken kom ik erachter dat ik nog een tas mis. Ik ben op mijn weg naar beneden als ik Wolfs en Eva hoor praten. Wolfs hoor ik iets zeggen dat hij Eva zal helpen en dat ze het niet alleen hoeft te doen. Voor de rest hoor ik het niet door de muziek op de achtergrond. Wolfs zal het wel hebben over een hond. Hij zij tegen mij dat hij er altijd al een wou. Alleen Eva was niet echt voor. Als ik  beneden ben en naar de keuken loop. Zie ik dat Eva en Wolfs het wel heel intiem samen hebben. Een paar seconden lang kijk ik hun aan. Dan kijken ze mij allebei tegelijk aan. Als een stelletje spring veren springen ze van elkaar af en ze kijken mij geschokt aan. "Lukt het een beetje met koken?" vraag ik en dan schiet ik keihard in de lach.

Hoi lieve lezers, bedankt voor het lezen van weer een nieuw deel.

Reacties houden mij gemotiveerd! Vergeet niet een stem achter te laten! 

Tot het volgende deel! Hoe loopt het verder tussen Eva en Wolfs en hoe verlopen de plannen van Lauren om ze te koppelen?