Raven

Droogte

'Kom op! Gewonnen!'.
'Nou Raven, dan heb je me toch verslagen.' Mist hijgde.
'Ja dat blijkt! Jij bent bijna een jaar ouder dan ik en ik ren al sneller dan jij! Of heb je me gewoon laten winnen?'.
'Nee ik beloof het! Echt!'.
Al kibbelend liepen Raven en Mist richting Yara en Kunama. Ze stonden onder de grote eik in het midden van de vallei, voor de schaduw. Het was opnieuw een hele hete dag en zelfs de veulens wisten dat dat niet goed was. Mist, Cloud en Raven waren naar Kulali gegaan voor een spelletje, maar zelfs hij, normaal de vriendelijkheid zelve, wilde vandaag niet spelen. Cloud wilde ook al een tijdje niet meer spelen door de hitte, dus Mist en Raven waren alleen. Voordat ze bij de eik aankwamen stapten Goonda en Koora, de twee rode schimmels in hun pad.
'Hallo Raven, hallo Mist.' Zei Koora vrolijk.
Hoi Koora, hoi mam!'.
Mist stak zijn neus uit om zijn moeder aan te raken.
De merries wandelden traag door.
Raven merkte dat iedereen loom was door de hitte. Ook voor haar was haar zwarte vacht een belemmering, maar niet zo erg dat ze bij de grote eik ging staan. Mist, met zijn wit-grijze vacht, had er het minst last van. Hij leek haast te dansen in vergelijking met de zwarte en donkere paarden. Toen ze bij Yara en Kunama kwamen begon Raven even te drinken en Mist babbelde eventjes met Cloud.
Raven genoot van het drinken, ze had al dorst sinds ze een paar uur geleden was gaan spelen met Mist en Cloud. Ook hadden de melk en de hitte haar slaperig gemaakt. Ze stopte met drinken en gaapte. Mist zag het en lachte. Raven rolde zich op tot een bal en sliep.

De dagen na deze waren even erg. Beekjes droogden op, rivieren zakten en al het gras werdt bruin. Een avond lag Raven naast haar moeder. Ze zag Kulali aankomen met een ernstige blik in zijn ogen. Snel deed ze alsof ze sliep.
'Yara, als deze droogte zo doorgaat vrees ik dat we de vallei moeten verlaten.'
'Dat snap ik maar waar wil je heengaan? Overal heerst dezelfde droogte.'
'Ik denk dat we naar de Ramshead moeten vertrekken.'

De Ramshead. Twee dagen aan één stuk door lopen, om daar te komen met een kudde van deze proporties. Raven wist dat zij daar geboren was, en ze herinnerde zich het veerkrachtige gras en beschuttende bomen. Ze herinnerde zich ook de route en kreeg rillingen bij het idee om die te lopen. Toch scheen het dat Kulali er echt heen wilde. Er was geen twijfel in zijn stem toen hij zijn voorstel maakte en Raven snapte heel goed dat de Ramshead veel minder droog zou zijn om de hooggelegen plek. Raven wist nog hoe het eruitzag. De Ramshead was een uitgesleten bergtop die plat was en allemaal vruchtbare groene valleien verborg. Het was een ideale plek. Toch was de route erheen een nachtmerrie voor ieder paard met gezond verstand. Je moest door het gebied van andere hengsten om de Tinmineriver over te steken en via daar langs de bron over een smalle bergkam een vallei af te dalen en op te klimmen, en dan was je er. Toen Yara erheen was gegaan in haar eentje duurde het anderhalve dag. Met zijn vieren duurde het twee dagen. Met een kudde van zeventig paarden, duurt het een week. Met deze gedachten in haar hoofd viel Raven langzaam in slaap.