My Direction |Ft. One Direction|

Chapter 41

'Uh Hallo?' Zei ik iets bezorgder dan dat ik bedoelde.

'Spreek ik met mr.Horan?' Vroeg de stem traag.

'Ja, daar spreekt u mee, met wie spreek ik?' Vroeg ik terwijl de nerveusheid door mijn lichaam verspreidde.

'Ik ben dokter Hans-Peter van het Sint-Mariaziekenhuis, u vriendin heeft een ongeluk gehad in de Dandylionstreet.'

Voor ik het wist, rende ik naar mijn auto en was ik op weg. Het was maar vijf minuten van ons huis weg. Waarom overkwam Bell dit? Ze verdiende dit niet!

Ik ademde diep uit terwijl ik de straat in draaide. 

Ik rende uit mijn auto. Ik had de lichten al gezien van in de verte. Ik had de auto gezien... Het kenteken. Alles kwam zo snel op me af. Wtf happend? 

Voor ik het besefte duwde ik de omringende mensen uit de kant. Ik rende naar het midden van de cirkel waar de ambulances en politieauto's stonden. De twee auto's die in een ongeluk geraakt waren zagen er niet goed uit... 

Er zat een volwassen man naast één van de ambulance, hij had een hoofdverband aan. Zijn ogen waren gevuld met tranen. 

Ik rende naar een jonge dokter die er geshockeert uit zag. 

'Waar is Bell?!' Riep ik luid. Hij hief zijn schouders op.

Ik liep desperate naar een andere dokter. Deze wees naar de straat. Zijn lippen bewogen, maar ik kon niet verstaan wat hij zei. Hij trok me mee uit de menigte.

'Is ze je vriendin?' Ik knikte hevig.

Hij schudde zijn hoofd...

Dat was wat hij deed...

Alleen schudden met zijn hoofd...

Wtf was wrong with these people!

Waarom wou niemand zeggen waar mijn Bell was!

Ik rende terug naar mijn auto en besloot dat ik naar het ziekenhuis moest. Maar eerst Lou bellen...

'Lou?!'

'Niall? Wat is er? Alles goed bud?' Ik schudde mijn hoofd, de tranen stonden in mijn ogen.

'Bell... heeft een ongeluk gehad. Z-Ze ligt in het ziekenhuis...' Ik snikte.

'Ik kom er aan, welk ziekenhuis?' Vroeg hij zacht.

'Sint-Maria.' Ik beeïndigde het gesprek en starte mijn auto. Weer op weg naar het ziekenhuis...

~

In het ziekenhuis was het nooit stil. Ik rende naar de balie en vroeg waar Bellie lag. Ze lag nog op het spoed, maar ik moest wachten in de kamer die voor haar bestemd was. Sloffend liep ik naar de 2de verdieping, gelukkig hadden ze een trap... Ik kon echt niet nog meer paniek hebben.

Ik plofte neer op het stoeltje. Het bed naast me leek zo leeg... Mijn benen deden pijn van het rennen. Mijn hoofd deed pijn van al het lawaai. Mijn ogen deden pijn van de tranen die ik probeerde tegen te houden. Ik liet mijn hoofd hangen en zong zacht een liedje.

'You'll never love yourself

Half as much as I love you

You'll never treat yourself right, darlin'

But I want you to,

If I let you know, I'm here for you,

Maybe you'll love yourself,

Like I love you

Oh'

De deur vloog open. Een bed werd in de kamer geduwd. Alles ging zo snel. 

Het ander bed werd uit de kant geduwd. Ze sloten een machine aan op Bell. Een verpleegster riep iets tegen de dokter. Bell's gezicht was vol met schrammen, maar toen ik rond het bed liep om naast haar te zitten, zag ik het grote verband die tegen haar slaap hing. Was ze daar geraakt? Had ze haar hevig gestoten tegen haar wand? 

De dokter bleef staan... Hij keek me triestig aan.

'Ik weet het niet hoor jongen.' Zei hij zacht.

'Wat weet u niet?' Vroeg ik verbaasd. Hij keek me geschrokken aan.

'Ze heeft een harde klap gehad. We hebben een spoedoperatie gedaan, maar ik weet niet zeker of ze...' Ik knipperde met mijn ogen.

'Ze het zal overleven.' Maakte hij af. Ik slikte. Snel haalde ik een hand door mijn haar. Ik probeerde nogsteeds de tranen tegen te houden. 

De dokter verliet de kamer... Dat was denk ik het beste. Ik knielde naast haar bed neer en nam haar hand. 

'Bell?' Geen antwoord...

'Bell, asjeblieft...' Ik snikte.

'Zeg iets...' Mijn stem sloeg over en een eenzame traan liep over mijn wang. Plots voelde ik een hand op min schouder.

'We zijn er.' Zei Lou zachtjes.

'We?' Vroeg ik verbaasd. Ik draaide me, daar stond Maud. Snikkend stond ze tegen de muur. Ze liep naar me en legde haar armen rond me.

'Hoe kon dit toch gebeuren?' Vroeg ze. Ik had hun nog niet verteld dat de andere bestuurder, die Bell heeft aangereden, dat die dronken was. Hij kwam net terug van een café. Hij had ruzie gehad met zijn vrouw...

'Ik... Ik heb mijn ouders gebeld. Ze komen zo snel mogelijk.' Zei ze tegen mijn schouder.

'De andere lads komen ook. Ze willen haar nog eens zien... Voor het misschien... Te l-l... ' Mijn woorden hingen vast in mijn keel. 

Lou trok aan mijn arm. 

'Kom we gaan iets eten in de cafetaria.' Ik schudde mijn hoofd hevig. 

'Ik wil hier blijven... Voor als er iets gebeurd.' Lou beet op zijn onderlip.

'Er gaat misschien niets gebeuren voor maanden Nialler...' Merkte hij triestig op.

 'Er moet iets gebeuren...' Zei ik zacht.

Ze liepen beiden de deur uit. Ik wachte geduldig, starend naar Bell. Haar ogen waren gesloten, maar ik kon haar prachtige ogen voor me zien. Haar glimlach was verdwenen van haar gezicht.

 ~

Ik schrok wakker. Ik was waarschijnelijk in slaap gesukkeld. Zachtjes haalde ik een hand door mijn haar. Ik voelde Bell's hand trillen. 

'Bell?' Zei ik verward. 

Plots klonk er een hevige hoge toon door de kamer. Ik hield mijn handen voor mijn oren. Nee! Dit kon niet! Niet nog eens! Ik sloot mijn ogen. De kamer wiebelde voor mijn ogen, ik wou het niet meer zien. Een steek schoot door mijn hoofd. Mijn borst vulde zich met leegte en pijn. Het werd moeilijker om te ademen. 

Plots voelde ik twee armen rond me, me uit de kamer trekkend. Wat gebeurde er?

Ik voelde hoe ik tegen de muur werd geduwd. Ik duwde mijn ogen meer dicht terwijl ik me liet zakken tegen de muur. De grond voelde koud aan, maar het voelde goed koud... Voelde ik de grond wel? Voelde ik iets?

Dit was niet wat ik bedoelde toen ik zei dat er iets moest gebeuren...

Bell...

THE END :D ♥  

No, not kidding, dit is echt het einde :p

En neeeee, je mag me niet vermoorden!

Big love and cuddles

♥