Air girl

1

'Mam,' schreeuw vanaf de zolder naar beneden, 'mama!' Ze reageert niet, ik loop maar beneden en schreeuw nog een keer mama. 'Mama?' Nog steeds geen reactie, ze is vast met muziek in haar oren alvast aan het inpakken voor de verhuizing. Ik loop het hoekje om waar ik altijd me teen stoot aan die domme deur. Mijn ogen gaan verschrikt wijd open staan, ik ren op mijn moeder af die half dood op de grond ligt dood te gaan. Ik zak op me knieën en zie dat haar hooft zwaar gewond is en dat haar schouder uit de kom ligt, er ligt zelf een plasje bloed om haar heen. 'Mama wat is er gebeurd' vraag ik terwijl ik bel voor een ambulance. Ze reageert niet terug maar opent wel langzaam haar ogen, ze zegt iets maar ik versta haar niet. 'SØĒ,'
'Wat?' Ze zegt het iets harder waardoor ik haar net kan verstaan. 'ga naar SØĒ Chris, ga daar naar school!' Ik kijk haar vragend aan voor 2 seconden.
'Ren,'
'Wat?'
'achter je!' Ik draai langzaam me hoofd om en er komt een grote bleke man de kamer binnen lopen,
'Nu!' ze zegt me moeder. 'Niet zonder jou!'
'Nu!!' Ik twijfel. 'Ik kom terug!' zeg ik. Voordat ik het weet sta ik op en ren het huis uit, me kleren zitten onder het bloed van mijn moeder. Ik ren de staart over richting het huis van mijn beste vriend Lyan. 'Lyan doe open!!!'

Ik klop zo hart op de deur als maar kan.

Ik schreeuw zo hard mogelijk als kan.

Hij doet open.

Hij ziet mijn kleren onder het bloed, mijn gezicht onder tranen. Ik heb het gevoel dat ik zweef zo hard heb ik gerend, gegild en gehuild. 'Wat is gebeurd!?' Vraagt hij. 'Ik.- ik weet het niet.' Zeg ik met een trillende stem, ik zak in elkaar, hij vangt me nog net op tijd op. 'Kom binnen.' Zegt Lyan. Hij tilt me naar binnen, het valt me nu pas dat hij geen shirt aan heeft. Ik kom weer een beetje op adem nadat hij me een groot glas water geeft. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt hij met een bezorgde blik. 'Ik weet het echt niet, het ene moment ik zag me moeder half dood op de grond liggen met een heel plasje bloed om haar heen. En het andere moment moest weg gaan.' Hij kijkt me met zijn ogen wijd open aan. 'En ze zij nog iets.' Zeg ik kijkend en snikkend naar de grond. 'Eerst zij ze SØĒ, ze zij dat ik daar heen moest gaan. En toen zij dat ik moest gaan.' Lyan knippert veelte veel met zijn ogen. 'Moeten we geen ambulance bellen?' Zegt hij. 'Heb ik al gedaan.' Zeg ik. 'Moeten we niet gaan kijken?' Zegt hij. 'Jawel, maar..' ik word onder gestopt. 'Maar wat?'
'Niks, we gaan.' We rennen de deur uit, Lyan heeft nog steeds geen shirt aan. 3 minuten later zijn we bij mijn huis. Helemaal uitgeput probeer ik de deur open te maken. Hij is vast op slot gedaan toen ik hem dicht gooiden. Lyan trap een keer tegen de deur aan en de deur vliegt met een klap open.