Survive

4)

Waar kom ik nog achter? Mijn ouders, de makers? Ik had de hele nacht om erover na te denken, want niemand zei meer wat tegen elkaar of zichzelf. Behalve Tony in zijn slaap.

Weet Sem hier meer van? Waarom hebben mijn ouders geheim gehouden dat ze makers zijn? En van wat? Na een tijd val ik in slaap

'... Lynn?' Een zoete stem die ik maar vaag herken roept me, maar ik wil niet wakker worden.

'Lynn...!' De stem is nogsteeds mooi, maar deze keer dwingender. Ik word door elkaar geschud en dan herinner ik me weer dat ik niet in bed lig. Tony zit naast me, mij heen weer schuddend.

'W-Wat? Rot op...' Ik slaap nog half. Maar ik wil niet met die verklikker praten, ook al is hij zo mooi en schoon...

'Niet zo hard!' fluistert hij. Hij kijkt om zich heen.

'Ik moet je vertellen dat -'

'Tony?!' ik zie hem niet, maar ik hoor duidelijk Niels. Ik giechel, ik heb nog een beetje het gevoel dat het een droom is.

'Shit!' Tony fluistert de volgende woorden zo snel dat ik maar de helft versta.

'Je gaat worden getest Lynn, op het virus, het kan je dood worden. Je ouders, ze -'

Ik zie hoe Tony word weggeduwt en een klap in zijn gezicht krijgt van Niels. Tony raakt zijn bewustzijn kwijt terwijl ik echt tot werkelijkheid kom. Dit is geen droom.

Niels richt zich op mij.

'Ga maar slapen.' zegt hij bijna vriendelijk. Maar ik word er alleen maar bang van. Ik knik, maar ga niet slapen. Ik probeer op een zo normaal mogelijke manier rechtop te gaan zitten, wat tot mijn verbazing best snel en goed lukt, en ga tegen een boom aanzitten. Ik staar nu simpelweg denkend voor me uit. Na een tijdje denk ik niet meer, ik staar gewoon. Denken doet pijn aan mijn hoofd.

Ik hoor iets bewegen. Ik negeer het eerst, maar ben me dan weer bewust van mijn weinige veiligheid. Ik kijk om me heen en zie Niels hetzelfde doen. We maken even oogcontact, hij kijkt me streng aan.

'Was jij dat?!' Vraagt hij, beschuldigend naar mij wijzend.

Ik schud hevig mijn hoofd. Niels blijkt me te geloven en kijkt weer om zich heen, staat op en begint rondjes te lopen. Na zijn derde rondje maakt hij Tony wakker, zegt dat hij ook moet opletten en gaat weer zitten. En dan zie ik ze.

Ik ben nog niet bepaald zeker van mijn zaak. Misschien zie ik het verkeerd; misschien heb ik mijn bril toch wel nodig. Maar dan word Niels van achteren op zijn hoofd geslagen. Hij schreeuwt van de pijn, want het was een behoorlijk harde klap. Tony gaat meteen staan, maar is nog een beetje slaperig dus word meteen duizelig. Tony word simpelweg omgeduwt.

Wanneer Tony op de grond valt laat hij iets vallen- zijn mes.

De overvallers hadden mij nog niet opgemerkt- of ze zagen me niet als gevaar. In ieder geval kon ik gemakkelijk bij het mes van Tony. Voorzichtig maar snel weet ik binnen een halve minuut het touw om mijn handen door te snijden. Tussendoor zie ik hoe Niels heel wat centen lichter wordt gemaakt - wat ik eigenlijk best grappig vind. Maar dan merken ze mij op. Zonder enige waarschuwing kijkt een van de overvallers me ineens recht in de ogen. Voor zover ik weet heb ik niet teveel geluiden gemaakt, ik viel niet op. Of dat dacht ik.

Adrenaline giert door mijn lijf en voor de overvaller zijn kameraden kan waarschuwen ben ik al weggerend - Met natuurlijk het mes in mijn hand.

Ik ren, ik ren, ik ren, ik spring, ik ontwijk de hindernissen, ik ben ongelofelijk snel en niemand houd me tegen. Ik ren. Dan ineens sta ik stil. Ik heb iets gehoort. Ik verroer me niet, hoor niks behalve mijn eigen adem. Ik kijk langzaam om me heen en hoor dan een geluid van iemand die een pistool klaarmaakt. Ik hoef er niet kang over na te denken, ik ren weer. Ik ren, ik ren en ik weet dat ik achtervolgd word. Ik ren. Dan hoor ik een schot. Een pijn in mijn rechterschouder maakt alles zwart.

''... Lynn Masters.'' Het dringt nauwelijks tot me door. Een vrouwelijke stem roept me. Het voelt alsof mijn naam duizend maal wordt herhaal. Lynn Masters. Lynn Masters. Lynn Masters. Lynn Masters.

Ik open mijn ogen. Ik kijk om me heen, ik zit op een witte stoel, in een witte kamer, in witte kleding. Alles om me heen is wit. Ik kan niet inschatten hoe groot de kamer is, noch waar de vrouwelijke stem die mijn naam noemde vandaan kwam. Dan hoor ik het nog een keer, ik schrik.

''Positief.'' Positief? Het komt nog niet echt aan, maar er gaat een rilling door mijn lijf.   Positief... Het virus. Ik wil schreeuwen, ik wil gillen, ik wil rennen ik wil schoppen en ik wil slaan wanneer de grond letterlijk onder me weg valt, niet alleen de grond, maar ook de stoel staat niet meer onder me. Ik val in een groot zwart gat. Alles om me heen is zwart. Binnen een paar seconden is ook mijn bewustzijn verdwenen.

Okey, so... Hi. Cathy here, again. Uhwmm... I like food. A lot. Special thanks to Kim. Sorry. ehm. Hoe vinden jullie het verhaal tot nu toe? Zeg het als je iets te verbeteren weet of hebt ofzoiets. If you do(n't): (☆ Reclame☆) Lees de boeken van Kim want dat is hoe het leven werkt

lachen is gezond lezen is gezond → lees humor boeken, de boeken van @kimieeexx bevatten heel veel Vitamine A, (alle soorten) B, C, D, K en H (→ zover ik weet de belangrijkste) dus is erg aan te bevolen :)

'x. Cathy