Survive

9)

De manier waarop hij haar verteld dat ze me moet vermoorden zorgt ervoor dat ik rillingen over mijn hele lichaam voel. Zou ze dat serieus doen? Het zou me niets verbazen als ze het deed, alleen maar om hem blij te maken. Dat haatte ik aan liefde, mensen vonden dat je er alles mee kon goed praten. 'Ik deed het uit liefde,' zei iemand en gelijk iedereen was vergeten dat hij of zij iemand had gemarteld. Ik werd er ziek van de naïviteit van mensen, maar vooral die van mezelf. Hoe had ik kunnen denken dat Milan een goed persoon was, ik had hem alleen maar gered dat was alles. En als iemand aan de beurt was om iemand te vermoorden dan was ik dat zeker en dan met hem. Zonder mijn hulp had hij zonder twijfel al lang al dood geweest. En Juna, als ik haar met mijn nachtzicht had aangevallen in het donker ook al had zij een mes en ik niet. Ik had haar met gemak overmeesterd, dat was zeker. Want hoe kon je nou met iemand vechten die je niet kon zien?

Ik deed alsof ik ze niet had gehoord en ging verder waar ik mee bezig was, ik zag uit mijn ooghoeken Juna twijfelend naar me kijken. Zou zij de slimme van hen zijn en beseffen dat ik ze juist had gered. En dat er geen reden was om me te vermoorden. Maar liefde maakt blind dus dat zou ze niet zich niet beseffen waarschijnlijk.  

*

Na wat als twee uur voelt praat er iemand, we zijn druk bezig me het kamp maar de meeste spulletjes heb ik ingepakt zodat ik me uit de voeten kan maken en niet teveel hoef te zoeken, waardoor ik overbodig geluid maak. We laten alleen de slaapzakken niet uitgepakt  en ik heb gezorgd dat alle spullen die ik wil in een tas naast mijn bed liggen.

'Wie neemt de wacht?' Vraagt Juna met een zwak stemmetje, ik weet dat Milan haar heeft overgehaald want ze blijft blikken die overspoelen met medelijden op me werpen. Ze vind dit moeilijk ik voel het gewoon, want ik voelde het ook zo. We waren aan de ene kant best goede bondgenoten geweest. 'Aangezien we net zijn aangevallen enzo.' Voegt ze er aan toe.

'Ik wel,' zeg ik snel. Dan kan ik snel wegglippen, als ze slapen. Het zou mij een worst wezen als ze nog eens zouden worden aangevallen. Misschien wilde ik ergens dat het Aziatische meisje ze zou vinden. 

Juna kijkt met grote ogen me aan, met een waarschuwende blik. Alsof het beter is van niet, ze kijkt naar Milan en hij knikt. 'Goed dan gaan wij slapen.' 

Ze hebben het gevoel dat ik ze niet hoor maar ik hoor ze wel, vooral hem. 'Het is beter na de wacht is ze waarschijnlijk zo moe dat je gemakkelijk je slag kunt slaan.'

'Oké,' Juna knikt, ze wilde het met zekerheid zeggen maar haar stem trilde.

'Je geeft toch niet om haar hé.' Zegt Milan met afschuw, 'ze is de vijand.'

'Nee, nee.' Zegt ze snel en ik hoor ze lopen en ik ga op een plek verder van hen af zitten.

Als ik zacht gesnurk hoor en mijn wacht er bijna op zit, pak ik de spullen. Ik rol mijn slaapzak op en ga stilletjes weg. Ik pak een andere tas met eten. Het maakt me niks uit als ze zouden verhongeren, het doet me niets. Misschien heeft iets me hier we sterker en gemener gemaakt,  en aan de ene kant haat ik het maar aan de andere kant ben ik er blij mee.

Ik sluip weg van ze, en na een tijdje ren ik. Een grote tas met een paar wapens die me wel goed leken, en ook eten en kleding. Ik ren en ik ben blij met mijn nieuwe conditie, toen ik nog thuis leefde had ik dit geen tien minuten vol kunnen houden en nu, nu ren ik al een kleine twintig minuten.

Ik stop om op adem te komen en ga zitten in het gras, ergens hoop ik Dylan tegen te komen maar ik ben bang dat die al te ver weg is. Ongeveer drie uur geleden hebben we gevochten, nou ja gevochten toen ik hem zag ben ik gelijk gestopt.

Ik begin weer te rennen, en de zon komt al bijna op. Het is vreemd om met mijn nachtzicht het steeds lichter en lichter te zien worden, en ik knipperde een keer, en het schakelde om. Ik keek zoals iedereen naar de wereld keek. Ik dacht na over de manier waarop Milan wakker zou worden. De woede van Milan als hij merkte dat ik weg was, als hij Juna maar niet te veel pijn zou doen, als op de manier dat hij haar uitschold of erger.