Τρεις εβδομάδες σιωπής

Εβδομάδα Πρώτη

Μέρα Πρώτη

«Ακούω το ξυπνητήρι. Τσεκάρω το κινητό: 5:00 π.μ. Αναδεύομαι κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί;
Δεν έχω σηκωθεί ακόμα. Ακούω την αδερφή μου να σηκώνεται.

Χώνει το κεφάλι της στο άνοιγμα της πόρτας.

«Θα σηκωθείς;» ψιθυρίζει.

Θα σηκωθώ. Θα φύγω, θα ξεχαστώ.

Αλλάζω ρούχα, πλένομαι και βγαίνω στο μπαλκόνι, να κάνω ένα τσιγάρο. Απελευθέρωση.

Η αδερφή μου, μπαίνει πάλι.

«Τρελός είσαι βρε;». «Έχει κρύο!..»

Δεν της απάντησα κάτι. Κοίταξα τα δάχτυλά μου, από στιγμή σε στιγμή πήραν ένα ερυθρό χρώμα.

Μπαίνω μέσα και ανοίγω το κινητό. Πρώτο μήνυμα από το αφεντικό μου.

«Έσκισες χθες, μικρέ! Καλημέρα... σε μισή ώρα κατέβα κάτω!»

Δεύτερο από τον Γιάννη:

«Καλημέρα ρε τρελέ, μη ξεχάσεις τη μασιά... χαχαχα άμα έχεις δεύτερο φορτιστή φέρε ρε φίλε, τον ξέχασα σπίτι».

Χαμογέλασα. Δεν θα σοβαρευτούμε ποτέ όσο θα είμαστε όλοι μαζί. Νιώθω ότι έχω οικογένεια, ότι ανήκω κάπου...

...όμως είμαι αποσβολωμένος, απορημένος, απογοητευμένος και νιώθω άσχημα για κάτι που μάλιστα, δεν θα 'πρεπε.

Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά όπως στις μηχανές και τα τηλεκοντρόλ. Απλώς είναι προγραμματισμένα να ακολουθούν εντολές... ΔΕΙΞΕ και θα μάθαινα τα πάντα, θα διαφωτιζόμουν. Όμως αυτή είναι μία από τις ομορφιές του ανθρώπου: να δείχνει μόνο αυτά που θέλει. Και τα υπόλοιπα... να τα κρατάει για τον ίδιο. Λες και δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ...

1: παραπέμπει σε θρησκευτικό περιεχόμενο. Εννοιολογικά, καμία οντότητα δεν μπορεί να αποκρύψει γεγονότα από την γνώση του Θεού. Είναι ο Μοναδικός που γνωρίζει τα πάντα για εμάς.

Μέρα Δεύτερη

Δεν έχω υπάρξει ξανά έτσι. Παρατηρώ τις φυσαλίδες μέσα στο βαρέλι της μπύρας και συνεχίζω να αναρωτιέμαι.

Ακόμα.

Η φωνή της ξαδέρφης μου με απαλλάσσει από την θολούρα μου.

«Πετάγεσαι δίπλα να φέρεις μία λεμονάδα για έναν πελάτη; Πες το Χρήστο 'αύριο' θα καταλάβει»

Βάζω το μπουφάν μου και βγαίνω έξω. Όλοι ίδιοι, τίποτα να διαφέρει, τίποτα να αστράφτει!»